มาย้อนอดีตกันหน่อยตอนนั้นท่านดูที่ไหน กับใคร ฟิลลิ่งเป็นไงกันบ้าง

ของผมตอนนั้นทำทัวร์เกาหลีอยู่ รับจากสนามบินไปส่ง รร เรดิสันตรงพระราม9

เข้ามานอนห้องเพื่อนที่รัชดา ดูกัน 3 คน ( เพื่อน แฟนเพื่อน ผม )

เจอครึ่งแรกไป 3 เมล็ด พักครึ่งเงียบกันทั้งห้อง ไม่มีล้อเล่นกันเลย

ผมคิดในใจว่าจะนอนละ เพราะวันรุ่งขึ้นต้องเจอลูกค้า 7.00 ไปวัดพระแก้ว

พอครึ่งหลังปุ๊บ กะว่าดูอีกนิดละกันง่วงค่อยนอน

สุดท้ายปาฏิหารย์มีจริง นอนไม่หลับเลยคราวนี้ ดีใจที่ไม่ปิดทีวีไปซะก่อน

ไม่งั้นคงเสียใจไปชั่วชีวิต

เพื่อนๆ ยังจำวันนั้นกันได้มั๊ย

มาเล่าให้ฟังกันหน่อยครับ

ตอนเย็นอย่างขิงเลยครับ ตอนนั้น ม.ปลาย

ตื่นมาดู ครึ่งแรกโดนไป 3 เม็ด อย่างซึมอะ 5555

ตั้งใจว่าจะนอนตอนจบครึ่งแรก แต่แบบ นอนไม่หลับ ทนดูให้จบๆแล้วกัน

จับได้ตอนพี่โซ่ซ้ำ PK เข้าไป ผมเฮแบบไร้เสียง น้ำตาไหลเลย

ถ้ามันเกิดในยุคนี้นะไอการคัมแบ็คนัดชิงแบบนี้ ผมว่าเว็บล่มอะ โซเชียลเดือด

เรียนมหาลัย นั่งดูกับเพื่อนในบ้านเช่า 4-5 คน ครึ่งแรกโดนไป 3-0 คอตก ผมกลับเข้าห้องนอนเลย. นอนไปสักพักเพื่อนมันมากระหน่ำเคาะประตู แล้วตะโกนโหวกเวกโวยวาย ให้ผมออกมาดู พอออกมา ตาม 3-2 แล้ว พอลูก 3 มานี่มั่นใจเลยว่าต้องมาแน่ปีนี้ ยิ่งเชพเชนโก้ นี่หน้าออกอาการมาก ตาสว่างเลยคราวนี้ ยิงจุดโทษจบกระโดดกอดกันกลม น้ำตาไหล สรุปไม่ได้นอนเลย

นั่งดูอยู่บ้านคนเดียวนี่แหละครับ

จบครึ่งแรกนี่แบบ หน้าเป็นส้นตีนอะครับ

ลุกไปเยี่ยว กลับมาหยิบรีโมทจะปิดแล้วครับ พรุ่งนี้มีเรียน

คิดไปคิดมา อีก 45 นาที ดูๆแม่งไป ไหนๆก็ดูมาจนถึงวันนี้ละ แพ้ก็แพ้ด้วยกันนี่แหละ

1...2...3 ลูกที่อลอนโซซ้ำเข้าไป ผมถอดเสื้อ ปาลงพื้น (เฮไม่ได้ แม่นอนอยู่) แล้วกระโดดๆๆๆเหมือนคนบ้า (กระโดดเบาๆ 55555)

ดูไปลุ้นไป จะโดนเพิ่มมั้ยวะ

เชฟเชนโก้จ่อๆไม่เข้า ต่อเวลา จุดโทษ สปาเกตตี้เลค

จนเจอร์ราดชูถ้วย

บ้าบอมากสองสามชั่วโมงวันนั้น

จำได้ตอนโดนลูกแรกอ่ะ คิดในใจ เตะใหม่ได้ไหมว๊ะ เมื่อกี้ยังไม่พร้อม โดนเร็วเกิ๊นนนนน

จำไม่ได้ว่ารู้สึกยังไงถึงนั่งดูต่อ
บอลจบนี่ นอนไม่หลับละ อาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานเลย 555

ตื่นมาตี 3 กว่าๆ มั้ง(จำเวลาไม่ได้ละ)เห็นสกอร์โดนนำ 3-0 ปิดทีวีนอนต่อเลย ตอนเช้าเปิดทีวีดูเรื่องเล่าเช้านี้(มั้ง) คุณสรยุทธกำลังเล่าข่าวอะไรสักอย่างยังไม่ใช่ช่วงกีฬา มีข้อความ sms จากทางบ้านเลื่อนผ่านทีวีว่า " แหม หน้าบานเชียวนะคุณสรยุทธ ยินดีด้วยครับ " ประมาณนี้มั้ง ผมเองงงเลยเอ๊ะยินดีเรื่องอะไรหว่า เลยนั่งดูไปสักพักก็มีผลบอลแทรกเข้ามา นั่นละผมนี่ร้องเฮ้ยเลย นั่งรอดูช่วงข่าวกีฬาต่อยาวๆเลย

พอจบครึ่งแรกก็ถอดใจไปล่ะ แต่ก็กลั้นใจดูเพราะคงนอนไม่หลับ สุดท้ายเฮลั่นบ้าน

ตอนนั้นอยู่ม.3 บ้านผมนอนรวมกันหมด แอบไปดูทีวีนอกที่อยู่นอกห้องนอน จบครึ่งแรก3-0
เพื่อนที่เชียร์อินเตอร์โทรมาเยาะเย้ยว่า "บอลอิตาลียังไงก็เก่งกว่าอังกฤษ" ซักพักพ่อตื่นแล้วออกมาด่าเช็ด
มาแหกตาดูอะไรแบบนี้ ผมต้องจำใจกลับไปนอน อารมณ์ค้างมากๆ เอาจริงๆนอนไม่หลับเลยทั้งคืน หวังว่าจะมีปาฏิหารย์
พอตอนเช้ามาดูข่าวกีฬาช่อง5 เห็นว่าเสมอ3-3แล้วชนะจุดโทษ คือAmazingมากๆ ไม่ได้ดูครึ่งหลังเสียดายมากๆ

ส่วนตัวปีนั้น เริ่มทำงานแล้ว เพิ่งจบมหาลัย นั่งดูไปด้วยแชท msn กะกิ๊กไปด้วย พอโดนยิง 3-0 ก็พิมพ์บอกน้องเค้าไปเซงๆว่าโดนเละเลย พอครึ่งหลัง นั่งพิมพ์คุยซักพัก พอกัปตันยิงได้ก็ยังคุยกะกิ๊กเรื่อยๆ พอสมิเซอร์ยิงเข้าเท่านั้นแหละ ปิดคอมเลย มานั่งลุ้นเต็มตัว คืนนั้นไม่ได้นอนจนเช้า ออกไปทำงานด้วยอารมณ์เบิกบานสุดๆ กิ๊กบ่นเลยว่าทำไมหายไปเฉยๆ เช้าวันนั้นจำได้ว่ามีหลายคนต้องไปวิ่งแก้บนที่สนามหลวง เพราะดันบนกันไว้เพียบเลยว่าจะกลับมาชนะได้ แต่ผมเชื่อนะว่าคนที่ไปวิ่งแก้บนทุกคนวันนั้น ใส่เสื้อลิเวอร์พูลไปวิ่งไม่มีคนเหนื่อยเลย แถมหน้าตาทุกคนเปื้อนยิ้มอย่างมีความสุข

อ่านไปยิ้มไป ขอบคุณที่มารำลึกอดีตกันครับ ^^

นั่งดูคนเดียว พร้อมกับคุยโทรศัพท์ไปด้วย...คุยตั้งแต่บอลเริ่มจนเตะจุดโทษเสร็จ ไม่ได้เฮไม่ได้อะไรเลย วางโทรศัพท์ก็ไม่ได้อีก T_T

เหมือนตอนวินนิ่งแล้วเมียโทรมา

อารมณ์แบบบบบเอิ่มมมม

ผมจำได้แม่นว่าผมจบครึ่งแรกปิดทีวี นอนแล้วแต่ภาพมันยังติดอยู่ในหัว

พอลิเวอร์พูลยิงลูกแรกได้ จำได้ว่าน้องโทรข้ามประเทศมาหาผมเลยว่าได้ดูอยู่มั้ย (ตอนนั้นน้องผมอยู่ที่สนามอิสตันบูล)

ผมบอกว่าไม่ได้ดูมันบอกว่าตอนนี้ยิงได้แล้วนะ ผมก็คงคิดว่าก็แค่นั้นแหละ แต่ก็ฝืนใจไปเปิดดู

สุดท้ายทีมกลับมาคว้าแชมป์ได้แบบ (คิดในใจตรูเกือบพลาดเกมส์ที่ดีที่สุดในชีวิตไปแล้ว)

ดูที่บ้านกะน้องชาย เชียร์ลิเวอร์เหมือนกัน พักครึ่งน้องชายขอตัวไปนอน พอตีไข่แตกแค่นั้นละ ผมตะโกนลั่นบ้าน น้องตื่น พ่องัวเงียมาดูด้วยกัน

สุดท้ายฉลองกันยันเช้าสามคนพ่อลูก