จะดีจะร้ายยังไงก็แม่เราที่หลายคนบอกนี่ใช้ไม่ได้กับทุกคนหรอก ถึงไปขอโทษก็กลับมาเป็นแบบเดิมอยู่ดี เป็นเรานี่แหละจะเสียสติไปก่อน เป็นผมคงไม่คุยด้วยล่ะ เรื่องดูแลก็ตามสมควร ส่วนเรื่องบริษัทเอาออกเถอะ ทำธุรกิจกับญาติมีแต่จะเจ๊ง

ผมว่าแม่คุณเป็นไบโพล่าร์ ควรได้รับการรักษานะ อารมณ์สวิงขึ้นลงแรงเร็วแบบนี้ แถมความยับยั้งอะไรดูจะไม่มีเลย ผมว่าใช่ไบโพล่าร์

ผมโคตรเข้าใจท่านเลยนะครับ

ถ้าจะให้แนะนำนะครับ ผมว่าท่านขอโทษในส่วนที่ท่านโต้ตอบไปแรงๆ เช่นที่ท่านพูดคำว่ามึงกับเค้า คือขอโทษในส่วนที่เราผิดจริงๆ แล้วลองเฟดออกมาซักระยะนึงมั๊ยครับ หรือไม่ก็อาจจะลองหาว่าปกติแม่ท่านสนิทกับใคร ฝากคนๆนั้นพาแม่ไปหาจิตเวชอีกซักทีดูก็ได้ครับ

แต่ตอนนี้ผมว่าโทรไปหรือฝากข้อความขอโทษในส่วนที่ท่านผิด แล้วลองอยู่เฉยๆต่างคนต่างอยู่ซักพัก น่าจะดีที่สุดครับ พูดกันเด่วก็ทะเลาะกันอีก ถ้าท่านได้ขอโทษแล้วเขาจะรับหรือไม่รับ ผมว่าอย่างน้อยเราก็ได้พยายามที่จะขอโทษแล้ว

ผมมาให้กำลังใจท่านครับ ไม่ตำหนิท่านที่พูดจากับแม่แรงๆ
แต่ด้วยความเป็นผู้เยาว์กว่าผมเลือกจะขอโทษก่อน จะรับไม่รับก็ไม่ว่ากัน

ส่วนตัวผมมองว่า ถึงเป็นแม่ เป็นผู้ใหญ่กว่า เราควรตำหนิได้ฮะ
แต่ไม่ใช้คำรุนแรงนะ ผมว่ามันแฟร์ดีอะ ถ้าผมผิดผมก็กล้าให้คนอื่นติผมนะ
ไม่ว่าผมจะอายุมากกว่าเขาแค่ไหนเหอะ ไม่ใช่ว่าเขาเป็นแม่เขาจะถูกเสมอ
แต่อย่างว่า แม่ทิ้งผมตั้งแต่เด็ก ผมเลยไม่ค่อยซึ้งบุญคุณอะไรมั้ง
ชีวิตผมย่าเลี้ยงมาคนเดียว

สงสัยบางคอมเม้นว่าทำไมห้ามด่าแม่ครับ? ถ้าแม่ทำไม่ดีจริง? ตรรกะอะไรครับเนี่ย? ต้องทนไปตลอดเรอะ?

ถึงแม่ผมจะไม่เคยทำอะไรไม่ดีก็เถอะ

แต่ทำขึ้นมาผมก็ด่าแน่นอน แต่คงไม่ขึ้นกูๆมึงๆนะ

เก็บมานานอะครับผมเข้าใจ อยู่ที่คุณแล้วล่ะส่วนผมขอแยกอยู่อย่างสบายใจ

ทุกวันนี้ผมก้จะประสาทกินครับ หาอะไรฮาๆฟังเพลงให้มันลืมเอา

เป็นกำลังใจให้ครับท่าน

อืมผมว่ามันหลายมุมมองนะครับ คิด ตรึกตรอง ใคร่ควร ทบทวนดูครับ

มาให้กำลังใจครับ

จากปสกครับคุยให้น้อยลงคุยที่จำเป็นคุยแต่พอดี ไม่ต้องไปแสดงอารมอะไรทั้งนั้นครับถ้าเรานิ่งเค้าก็นิ่งสุดท้ายเค้ารุ้สึกได้ครับว่าเราคิดอะไร

เรื่องแนวนี้ คนที่รับเคราะห์คือคนที่อดทนได้มากสุด
แล้วพอดีความอดทนท่านมันถึงขีดสุดแล้วเลยระเบิดออกมา

ถ้าเป็นผมคงไปขอโทษเรื่องที่หลุดด่า
ส่วนเรื่องชีวิตแม่กับพี่ คงเลิกยุ่งไปก่อน
แล้ววันนึงที่เหมาะสมกว่านี้ค่อยมาคุยกันใหม่

เข้ามาให้กำลังแล้วกันนะครับ

ก็ควรจะขอโทษนะครับ ผมก็เจอคล้ายๆท่าน แม่กับพี่ชายทะเลาะกัน แล้วไม่คุยกัน มีอะไรก็ให้ผมคุยผ่านให้ตลอด แล้วช่วงหลังผมต้องเลี้ยงลูก ตอนนี้อายุ 5 เดือน บอกเลยว่าโครตเหนื่อย เหนื่อยกายไม่เท่าไหร่ แต่เหนื่อยใจนี่สุดๆ ในใจก็คิดแต่ว่าทำไมไม่ไปคุยกันเอง เวลาก็ผ่านไปนานเป็นปีแล้ว คุยกันเองซะทีเถอะ ห่วงใยกันก็ห่วงนะ แต่มาแสดงความห่วงใยผ่านผม ให้ผมทำธุระของอีกคนแทนให้(แม่ให้ไปทำธุระให้พี่ พี่ให้ไปทำธุระให้แม่) ส่วนเรื่องท่าน ความเห็นผมนะ ในฐานะครอบครัว-บุพการี ก็ควรจะขอโทษแม่ ตอนเด็กผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอโตมาก็รู้แล้วว่า เราจะด่าว่าพ่อกับแม่ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่เค้าทำผิด แล้วก็แยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัวให้ได้ ในกรณีที่นิสัยของแม่ที่จะทำงานร่วมกับคนอื่นยังไม่ดีขึ้น ให้ไปรับเงินเดือนเฉยๆแบบยูสบนๆบอกก็ได้ครับ และให้พี่สาวขอโทษแม่ด้วยนะครับ คิดว่าเวลาผ่านไป น่าจะอารมณ์เย็นลงมากแล้ว เพื่อความเป็นครอบครัวครับ ยังไงแม่ก็คือแม่ ส่วนเรื่องงานก็อีกเรื่องนึง พยายามแยกออกจากกันให้ได้ ขอให้ทุกอย่างกลับมาโอเคได้ในเร็ววันนะครับ

ผมเข้าใจท่าน จขกท นะ

แต่สิ่งที่ท่านควรทำในตอนนี้เลย คือการไปขอโทษต่อหน้าครับ แล้วอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

การแก้ปัญหาในครอบครัวท่าน ผมคงไปยุ่งอะไรไม่ได้มาก รู้แต่ว่า ท่านควรไปขอโทษก่อน