จากเพื่อนกลายเป็นคนไม่รู้จัก
พอดีผมมีเพื่อนคนนึง เป็นผู้หญิง ดักไว้ก่อน ss โยงเป็น ชาย ชาย แน่นอน5555 คือรู้จักกันมาตั้งแต่ ป.4 ตอนนี้เรียนจบทำงานกันหมดแล้ว เรื่องของเรื่องคือ ผมดันคิดกับเค้ามากกว่าเพื่อนและได้บอกไปตอน ม.3 แต่เค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมเลย แต่นับจากวันที่บอกชอบทุกๆอย่างมันก็เปลี่ยนไป เค้าเริ่มออกห่างมากขึ้น และคุยกันน้อยลงจนแทบไม่ได้คุยกันเลย
พอมาถึงวันจบม.6 มีงานเลี้ยงสุดท้ายก่อนจะแยกย้ายกันไปตามมหาลัย เค้าก็ได้เข้ามาคุยกับเราครั้งแรกในรอบหลายๆปีเข้ามาคุยประมาณ ขอโทษที่ผ่านมาที่ทำตัวออกห่างอะไรพวกนี้ หลังจากนี้กลับมาเป็นเพื่อนกันเถอะ อะไรประมาณนี้
พอมหาลัย ก็มีติดต่อกันตลอด แต่ไอตัวผมมันก็ยังคิดเกินเพื่อนกับเค้าอยู่ดี ทักไปตลอดจนบางทีเค้ารำคาญเรา จนสุดท้ายเค้าทนไม่ไหว ก็ออกห่างจากเราอีกรอบนึง แตารอบนี้เราตามง้อเค้าหนักมาก แต่สำหรับเค้าคือรำคาญเรามากกว่าเดิมอีก จนกระทั้งมีวันนึงผมไปหาเค้าถึงที่ และคุยกับเค้าว่าจะไปขอโทษแต่เค้าก็บอกกับเราว่า "ผมไม่ใช่แฟนหรือครอบครัวเค้าไม่ต้องมาทำตัวเป็นห่วงหรือสนใจเค้าหรอกหลังจากนี้ตัดเพื่อนกันเถอะ ก่อนที่ความทรงจำดีๆระหว่างเราจะหมดไป" ผมก็นิ่งไปพักนึงแล้วตอบไปว่า ต้องการไห้เราออกไปจากชีวิตจริงๆหรอ เพื่อนผมก็ตอบว่าใช่ ผมก็ตอบกลับได้ถ้าเธอต้องการแบบนั้นจริงๆ แล้วเค้าตอบมาว่า แล้วจะคอยดู ตอนนั้นประมาณปีสองมหาลัย ผมพึ่งมารู้ด้วยเค้าขนาดบล็อคเบอร์ผมไลน์เฟสหมดเลย
จากเหตุการณ์นั้นจนถึงตอนนี้ประมาณ5ปีแล้วที่ผมออกมาจากชีวิตเค้า แต่ผมเหมือนหยุดอยู่กับที่หวังลึกๆว่าสักวันหนึ่งเค้าจะทักเรามาบ้างหรือนึกถึงเราบ้างไหม บางทีผมในฝันเคยฝันถึงเค้าแต่ขนาดในฝันยังไม่คุยกันเลย555 เป็นเอาหนัก ตอนนี้รู้มาจากเพื่อนๆคนอื่นๆเค้ามีแฟนแล้วหละ แต่ผมยังคิดถึงเค้าสุดๆเลย ทุกวันนี้พอมานั่งคิดว่า นี่เราจะไม่ได้เจอเค้าอีกไปตลอดชีวิตเลยหรอมันก็เศร้าใจหาย
คืออยากถามเพื่อนๆว่า ผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้วผมควรหาทางเข้าไปทักเค้าไปดีไหม หรือเค้าจะจำเราไม่ได้แล้ว เรามันคนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิดอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เค้ามีแฟนกำลังมีชีวิตที่ดีอยู่ด้วย แต่มองกลับกันผมค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าไม่น่าจะจำผมได้ด้วยซ้ำ รักคนที่เค้าเกลียดเรานี่มันเจ็บดีจริงๆ แค่อยากบอกกับเค้าว่าถ้าอีกหน่อยในวันที่รู้สึกว่าไม่มีใครหรือ ท้อแท้อะไรมาในชีวิตยังมีผมอยู่ข้างๆเสมอ
ปล.ขอบคุณครับแค่อยากมาระบายเฉยๆๆเอาไปคุยกับเพื่อนคนอื่นมีแต่คนด่ายับผ่านมาตั้งนานยังลืมไม่ได้อีก
: 0 ใบ
: 0 ใบ
My Locker
