ปีหน้าพ่อผมจะยกธุรกิจให้ผมดูแลต่อ เพราะสุขภาพแกไม่ไหวแล้ว

ธุรกิจเป็นการค้าส่ง ที่มีฐานลูกค้าประจำประมาณ 100 ราย++

ทีนี้ด้วยยอดขายที่มีลูกค้าประจำ ผมอยากขยับขยายเพิ่ม แล้วจดทะเบียนเป็น หจก.หรือ บ.
จ้างลูกน้องมาเป็นพนักงานขาย ขยายพื้นที่ส่วนขาย

อาจจะจ้างเซลล์ ซัก 1 คน เพื่อออกหาลูกค้าเพิ่ม ขยายตลาด

วางระบบขาย สต็อคสินค้า ผ่าน POS

คือจุดๆนี้ ธุรกิจเรามันไม่ต้องลงทุนอะไรเพิ่มมาก เพราะสินค้าที่มี มันเพียงพอ ฐานลูกค้าเดิมก็แน่น ที่ขยายก็เพราะต้องการเพิ่มจำนวนยอดขาย

ธุรกิจตั้งมา ปีนี้ปีที่ 48 แล้ว
ตั้งเป็นเจ้าแรกๆ ของจังหวัดด้วยซ้ำ ถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้รวยเป็นเถ้าแก่ใหญ่แล้ว

แต่พ่อผมยังอยู่ที่เดิม 20 ปีที่แล้ว มีลูกค้า 100 ปัจจุบันก็ยังมี 100 รายเท่าเดิม

เพราะพ่อผมมีความคิดว่า การจ้างลูกน้องคือภาระ

สมมติคุณเปิด บริษัท จ้างลูกน้อง 10 คน เงินเดือนคนละ 12,000

เดือนนึงต้องจ่ายลูกน้อง 120,000
ปีนึงต้องจ่ายลูกน้อง 1,440,000
สิบปีต้องจ่ายลูกน้อง 14,400,000


เท่ากับว่าเราทำงาน เพื่อหางานจ่ายลูกน้องปีละ 1 ล้านกว่า ทุกปี เสียดายตังค์ ไม่จ้างหรอก

ไอ้พวกเปิดบริษัทมันโง่ วันๆ หาเงินจ่ายแต่ลูกน้อง
ตื่นมาก็เป็นหนี้คนงานตัวเองละ

ผมนี่ปวดหัวเลย แล้วทำไมไม่คิดว่าการมีลูกน้อง มีกิจการที่ใหญ่ขึ้น ก็เรามีลูกค้าเยอะขึ้น กำไรมันก็ต้องเยอะขึ้น

ลูกน้องก็คือต้นทุนอย่างนึง แต่เราก็สบายขึ้น และสามารถรับลูกค้าได้จำนวนมากขึ้นมั้ย


งั้น CP ก็คือคนโง่อ่ะดิ มีลูกค้าเป็นแสนคนทั่วประเทศ หาจ่ายลูกน้องเดือนเท่าไหร่งั้น


ตอนนี้เพื่อนพ่อผม เขาเกษียณตัวเองไปหาเที่ยว ตปท.กันหมดแล้ว เหลือแค่พ่อผม ที่ยังต้องนั่งขายของ งกๆ จนอายุ 70 ก็ยังหาความสบายให้ตัวเองไม่ได้เลย


แค่ผมเสนอให้ขึ้นป้ายร้าน ก็ไม่เอา บอกว่าคนรู้จักอยู่แล้ว จะขึ้นทำไม ต้องเสียภาษีทุกปี ปีละเท่าไหร่



ขนาดลุงผมยังเคยพูดกับผม กับพี่ๆ เลยว่า
พ่อผมอ่ะ ดีแต่ปาก แต่ไม่กล้าออกนอกกรอบตัวเอง อีโก้เยอะ ใครแนะนำอะไรให้ก็ไม่เอา มองคนอื่นโง่หมด

สมัยก่อน เขาจะพาเปิดสาขา เปิดอะไรเพิ่ม ก็แบบนี้แหละ ไม่เอา ไม่ทำ ไม่เชื่อ

บอกปัดโอกาสทุกอย่าง แล้วอยู่ใน Comfort Zone ตัวเองจนวันตาย



ถามว่าผิดมั้ย ที่เค้าคิดแบบนี้ มันก็ไม่ผิดหรอก เพราะมันก็พออยู่ได้ ทุกวันนี้
แต่ผมแค่เสียดายโอกาส ว่าเราเริ่มมาตั้งแต่ต้น
แล้วพอถึงจุดนึงที่เรา Success ขั้นแรกแล้ว
เราไม่กล้าที่ก้าวต่อไปขั้นต่อไป แล้วเราก็ต้องติดอยู่ตรงนี้ ทำแบบเดิมๆแบบนี้ไปจนแก่ตาย


ตอนนี้ แพลนธุรกิจใหม่ในปีหน้า ในครอบครัว approve กันหมดแล้ว เหลือแค่ประธานใหญ่ ที่ยังหัวดื้อ ค้านสุดตัว ไม่ยอมเปลี่ยนอะไรเลย

ทั้งที่เราแจงรายละเอียด รวมถึงเงินลงทุน ความเสี่ยงต่างๆให้ฟังหมดแล้ว ก็ไม่ยอมเปิดใจ

สุดท้ายพอเราจะทำอะไรก็มานั่งพูดบ่นขวางโลกทุกวัน

เปิดบริษัทใหม่เองเลยครับ จบทุกปัญหา

ยกให้แล้วแกยังมาคุมเองอีกไหม หรือท่านได้ทำเองเต็มที่

ถ้าได้ทำเองเต็มที่เลยก็ปล่อยแกไปเถอะครับ เสียสุขภาพจิต

เงินที่ไหนล่ะครับ ปัญหามันอยู่ที่เงิน
แล้วบ้านผมก็เป็น กงสี
พ่อมีอำนาจใหญ่สุด ถ้าไม่อนุมัติใครก็เอาเงินออกไปไม่ได้

ทางออกมีครับ...ขอเสียงกรรมการปลดประธานใหญ่ออก

การนำธุรกิจเข้าระบบบริษัทหรือหจก. ต้องเสียภาษีนิติบุคคลจากกำไรปีนึง 20% ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆทางบัญชี ทางภาษี และอื่นๆ

ทีนี้ให้เดาพ่อคุณคงไม่อยากเสียตรงนี้ ไม่ต่างจากพ่อค้าแม่ขายรถเข็นหาบเร่แหล่ะครับ

ก็คือกะจะกินแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเข้าระบบซึ่งมันไม่แฟร์อ่ะครับ

คนเก่าๆจะเป็นแบบนี้ซะเยอะ โตก็ไม่ได้ถ้าโตก็เสี่ยงโดนตรวจสอบ จ่ายภาษีย้อนหลังไปอีก

ปีหน้า จะจดทะเบียนพาณิชย์ใหม่หมดครับ

Reset แล้วเปลี่ยนเป็นชื่อผมทั้งหมด ในทางกฏหมายผมก็จะเป็นเจ้าของแหละ

แต่พฤตินัยแล้ว เชื่อเถอะว่าแกก็ลงมาวุ่นวายไม่เลิกหรอก 555+

ครอบครัวผมเป็นธุรกิจแบบเดียวกันท่านเลย แล้วก็มีตรรกะคิดแบบนี้เลย ถ้าจ้างคนอื่นให้จ้างลูกหลานมาทำดีกว่า

ผมไม่ยอมกลับไปทำ ผ่านมากี่ปีเค้าก็มั่นใจว่าซักวันนึงผมก็ต้องกลับไปรับช่วงต่อ แต่ปีหลังๆเหมือนเริ่มทำใจได้ละ

คนที่มีแนวโน้มจะกลับไปดูแลต่ออาจจะเป็นพี่ผมแทน


แต่บ้านผมยังจ้างลูกน้องนะครับ ลูกน้องก็สิบกว่าคนเหมือนกัน แต่ทำแค่พวกขนของ ขับรถ เสมียนเก็บบิล ไม่ได้รับผิดชอบอะไรยากๆ

ขนาดทำบัญชียังพยายามทำเองเลย ช่วงฤดูกาลยื่นภาษีทีไรเหนื่อยทุกปี ช่วงจบใหม่ๆถึงขั้นให้ผมลางานไปช่วยอ่ะ


แต่เชื่อผมเหอะ จ้างคนเพื่อเราจะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไป มีเงินสิบล้าน ทำงานทุกวันไม่ได้เที่ยว ไม่ได้กินใช้ ไม่ได้ไปต่างประเทศ จะทำไปทำไม อันไหนจ้างแล้วชีวิตดีกว่าก็ทำเหอะครับ ให้โอกาสคนอื่นทำเรื่องที่เค้าเก่งกว่าเราดีกว่า

ถ้าท่านยังต้องขอพ่อท่านว่าจะทำโน้นนี้ได้ไหม เท่ากับพ่อท่านไม่ได้วางมือ
1. ทำเลยไม่ต้องขอ ไหนบอกจะวางมือ พร้อมให้ระยะเวลาทำใหเค้าเห็น
2. แยกมาทำเองครับ ดึงลูกค้ามาเลย พร้อมกับหาใหม่

ถ้าท่านได้ขึ้นเป็นเจ้าของกิจการแล้ว อย่าลืมมาอัพเดตนะครับว่าธุรกิจเป็นอย่างไรบ้าง

ดีขึ้น หรือ แย่ลง เหมือนที่พ่อท่านบอกไว้ไหม ผมรอติดตาม

เราไม่มีทางรู้ว่าถ้าพ่อท่าน ออกจากคอมฟอทโซน แล้วธุรกิจจะรุ่ง เป็นเถ้าแก่ใหญ่ หรือจะเจ๊ง

พ่อท่านคงทำในสิ่งที่ตัวเองถนัด และความเสี่ยงน้อยที่สุด

เด้งสู้ไปเลยท่าน แกยุ่งก็บอกผมนี่แหละประธานบริษัท

หยอกๆครับ ทนๆไปก่อน ตามตั้งแต่ท่านบ่นแรกๆ จนจะได้คุมเองซักทีละ

อนาคตยังไงก็ต้องเข้าอยู่ดีครับ หนีไม่พ้นหรอก

โลกมันเปลี่ยน ทุกวันนี้ลูกค้าก็สแกนจ่ายกันเยอะ
เงินมันก็เข้าระบบอยู่ดี

จะเอาเรื่องกลัวเสียภาษี แล้วมากดตัวเองให้อยู่กับที่ไปตลอดแบบนี้ ก็ไม่เติบโตซักทีครับ

เรื่องภาษี ผมก็คิดแล้ว มันก็ไม่ได้มากขนาดที่เราจะต้องขาดทุนอะไร

ตรรกะคนรุ่นเก่าครับ เรื่องเดียวที่ผมเห็นด้วยกับพ่อท่านคือ การจ้างคนคือภาระ


และแน่นอน ภาระที่ว่าก็สามารถกลายเป็นทรัพย์สินได้เช่นกัน


อยู่ที่การบริหาร และการตรวจสอบล้วนๆครับ


การขยาย สิ่งที่น่าปวดหัวที่สุดคือการจ้างคนใหม่ การวางแผนใหม่ และความรู้สึกของลูกค้าคนเก่าที่จะโดนแย่งเค้ก


การเป็นเจ้าของ มันชาเลนจ์ตรงนี้ครับ คิดได้ไม่ได้แปลว่าจะทำได้ และสิ่งที่คิดได้ก็จะมีจุดบอดเสมอ และจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของผม ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ทำอะไรใหม่ๆแล้วจะได้ตามสิ่งที่คิดตอนแรก


การขยายธุรกิจคือสิ่งที่จำเป็นต้องทำ หากต้องการให้ธุรกิจอยู่รอดต่อไป เพราะถ้าทุกอย่างเหมือนเดิม เท่าเดิม ท่านก็แพ้เงินเฟ้อละครับ



ส่วนเรื่องจะเข้า บจก. หจก. อะไรพวกนี้ ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องทำครับ รีบทำ ภาษีไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ทั้งหมดหรอกครับ ซักวันมันจะตามมาหลอกหลอนเราแน่นอน

ได้ครับ ผมก็ไม่ได้รับประกันหรอกว่ามันจะดีขึ้น 100%

แต่ที่เลือกทำตอนนี้เพราะฐานเดิมเรามันมั่นคงที่จะก้าวต่อแล้ว

แล้วมันอยู่ในจุดที่เปลี่ยนผ่านพอดี
อายุทำงานผมยังได้อีก 30 ปีนู่นแหละ ไม่กล้าตอนนี้ ก็ไม่รู้จะไปทำตอนไหนแหละครับ