ผมเข้าใจความรู้สึกท่านนะ

ความรู้สึกที่ว่า เราอยากให้ทีมเราถูกยกเป็นที่สุด ใครมาเจอในบอลยุโรปจะต้องรู้สึกขี้ฝ่อ

ชนะด้วยเกมบุกแบบที่อีกทีมไร้ทางสู้ ไม่รู้จะต่อกรยังไงเพราะทั้งระบบและฝีเท้ามันล้ำกว่าชาวบ้านเขา

สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นกับทีมบาซ่าปี 2010/11 และผมก็อยากจะให้ทีมผมเป็นแบบนั้นแหละ

เป็นแค่ความคิดเพ้อฝัน ความหวังว่าอาจจะเป็นไปได้สักวัน

แต่ท้ายที่สุดการเอาชนะแบบยูไนเต็ดมันก็ไม่ได้แย่ แถมยังสร้างความอิ่มเอมใจไปอีกแบบ

เราไม่ได้มีนักเตะที่เก่งที่สุด หรือโค้ชที่แทคติกเก่งล้ำเลิศที่สุด(แม้แต่SAFก็ตาม)

ทุกครั้งที่ได้แชมป์ยุโรปคือไม่ได้มีสถานะเป็นต่อ ไม่ได้ชนะแบบสวยงามยิงถล่มทลาย

แต่ได้เห็นนักเตะทุ่มสุดตัวเกินร้อยกันทุกนัด โดดเด่นในด้านพลังใจ และจิตวิทยาซะมากกว่า

มันก็ทำให้เรารู้สึกภาคภูมิใจกับทีมมากหมือนกัน ได้เห็นเด็กในอคาเดมี่ทุ่มเทแรงกายแรงใจ

จนเติบโตไปสามารถคว้าแชมป์ยุโรปได้ ผมว่ามันก็ทำให้เราอิ่มเอมใจมากในอีกรูปแบบนึงนะครับ