ต้องทำยังไงครับ ช่วยแนะนำหน่อยครับ
ต้องวิปัสนากรรมฐาน สมถะกรรมฐาน ถือศีล 5 หรืออะไรยังไง ผมอยากรู้จริงๆ เอาเป็นแบบ ต้องทำยังไงข้อ 1 2 3 4
ผมยังศึกษาไม่มากพอจริงๆ

จริงๆแล้ว ข้อ 2 กับ 3 คนทั่วไปที่ยังละสังโยชน์ไม่ได้ ทำไม่ได้ 100% หรอกครับ ต่อให้บอกว่ากูศรัทธาศาสนาพุทธขนาดไหน มันต้องมีความเคลือบแคลงในใจอยู่สัก 1-2% ไหนจะเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ต่างๆมากมาย แต่ดันไปอยู่ในพระไตรปิฎก ยิ่งถือศีลให้บริสุทธิ์นี่ คนเราพร้อมจะผิดศีลได้ทุกเมื่อถ้าจวนตัว ต้องละสังโยชน์ได้ ถึงจะถึงขั้นที่เรียกว่า ยอมตาย หรือยอมชีวิตพัง ดีกว่าผิดศีล

สำหรับคนเพิ่งหัด ลืมคำว่าวิปัสสนาไปเลยครับ ไปทำสมาธิให้ได้ก่อน (ซึ่งแม่งยากมากๆ สำหรับคนที่ชาติก่อนทำมาเยอะอาจจะง่าย แต่ก็ไม่ง่าย ต้องอาศัยความต่อเนื่องแบบไม่กดดันแต่กัดไม่ปล่อย ผมเองก็ยังทำไม่ได้ แต่เห็นความก้าวหน้าในการทำสมาธิ เจอสภาวะบางอย่าง ที่พอไปเปรียบเทียบกับคนทำได้ เขาก็ผ่านสภาวะแบบเดียวกันมา ก็มีกำลังใจทำต่อ)

ส่วนถ้าใครมาชวนไปวิปัสสนากรรมฐาน แล้วคุณไปกับเขา ก็ บ๊ายบายครับ ตัวใครตัวมัน

สังโยชน์ 10 แค่จบ สักกายทิฏฐิ ตัวเดียวก็พอ แล้วครับ มันคือความเห็นเป็นตัวเป็นตนในสิ่งต่างๆ หรือเรียกว่าหลงรู้ก็ได้ครับ เราเห็นเป็นอะไรต่างๆเพราะเราไปให้ค่าความหมายกับสิ่งนั้นเอง สมมุติเราเรียกสิ่งใดสิ่งหนึ่งว่าส้ม แต่คนอื่นเรียกมันมะนาว สรุปไม่มีใครเรียกถูกหรือผิด เพราะแต่ละคนให้ค่าความเห็นความหมายในสิ่งนั้นแตกต่างกัน มันสมมุติอุปโลกขึ้นมาใช้เฉยๆ ดั้งเดิมแท้มันไม่มีชื่อหรือค่าอะไรตั้งแต่แรก เป็นแค่ธาตุธรรมต่างๆตามธรรมชาติ เราหลงให้ค่าตีความกันเอง

แล้วถามว่างั้นเงินก็ไม่ต้องใช้เลยดิ เอาไปแจกให้หมด

อันนี้ไว้อุปโลกสมมุติไว้ใช้มีได้ ไม่ได้ไปหลงยึดติดหรือจริงจังกับมัน มีแบบพอดีๆ

แล้ว ที่บอกให้ ฝึกสติ สมาธิ ปฏิบัติธรรมล่ะ

ถามว่าเอาอะไรไปฝึก เมื่อมันไม่ใช่อะไรอยู่แล้วตั้งแต่แรกแค่ธาตุธรรมอุปโลก ที่ทำๆกันอยู่เรียกว่า อัตตาซ้อนธรรม หรือการหลงเอาตัวไปปฏิบัติ ไม่ต้องฝึกก็มีกันอยู่แล้วทุกคน
การใช้ชีวิตประจำวันของทุกคนก็เป็นการปฏิบัติธรรมในตัวอยู่แล้ว ยืน เดิน นั่ง นอน ยืน เคลื่อนไหวต่างไป ก็มีสติ สมาธิ ปัญญาแบบพอดีๆ ไว้เหมาะสมกับงานนั้นๆ

ท่านไม่ได้มาสอนให้เราทำเอานะครับ ท่านสอนให้ปลงให้วางของมันเอง ไม่ต้องเอาตัวไปซ้อนทำ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็มีแค่ชั่วคราว ถึงจุดหนึ่งมันก็เปลี่ยนแปลงของมันเองอยู่แล้วตามธรรมชาติ

จะไปปฏิบัติให้เป็นโสดาบันนี่เรียกหลงนะครับ ไม่มีใครเป็นอะไรได้จริงหรอกครับ
อริยะก็แค่ชื่อเรียกสมมุติเฉยๆ ไม่ได้มีค่าความหมายเป็นจริงจังเหมือนอย่างโลกๆเค้ากล่าวไว้

มีคนเชื่อว่า คนที่ไม่มีศาสนาหมายความว่าไม่มีไรยึดเหนี่ยว แต่ก็ไม่จริงเสมอไปครับ เอสโตเนีย หรือเช็ค ที่คนไม่ค่อยนับถือศาสนาอาชญากรรมต่ำมากนะ

ไปทำบุญเพื่อขอพร หวังสิ่งตอบแทนกลับมากันซะมากกว่า 99% สำหรับผมไม่อยากเรียกว่าทำบุญอะ แต่ขอทำความดีช่วยเหลือคนเดือดร้อนจริงๆ ไม่หวังผลตอบแทนกลับมาดีกว่า

ผมชอบบริจาคกับ รพ./โลงศพครับ
เพราะคิดว่าศพไร้ญาติเขาไม่มีที่พึ่งพิงแล้ววาระสุดท้าย จากที่เคยไปเก็บศพเป็นอาสาสมัคร
แล้วก็รพ.เพราะเห็นว่าคนป่วย รพ.ขาดแคลนสวนทางกับวัด

การบริจาคมันก็ช่วยตัดกิเลสได้เหมือนไปทำบุญแหล่ะครับ
เวลาไปวัดก็เหมือนไปสารภาพบาปไปนั่งตรึกตรองว่าทำอะไรผิด เพราะอะไร นั่งสมาธิสนทนาธรรมฟังชาดกที่หลวงพ่อสอนครับ

ไม่ผิด ผมก็ไม่ไป ไปส่งใครต่อใครไปเที่ยวไปทำบุญก็อยู่นอกวัดรอ เสร็จแล้วโทรมาเรียก เดินหาไรกินแถวนั้น ไม่เข้าวัด ไม่ชอบ ไม่สนด้วยเรื่องปลงต่าง ๆ นานา ใครด่าก็ด่ามันกลับ

พระพุทธเจ้าสอนให้ปล่อยวาง แต่การปล่อยวางมันมีวิธีการของมัน ไม่ใช่แค่คิดๆนึกๆเอาก็ปล่อยวาง ไอ้แบบนั้นเห็นเยอะแยะเลย พวกคนบ้าตามถนนไง มันปล่อยวางหมด มันไม่ยึดติดใดๆเลย



ถ้าท่านจะไปแนวทางนี้ผมก็ไม่ขัดครับ

ไม่ไปครับ ไปทางเดิมนี่แหละ
จะไปศึกษาสมถะกรรมฐาน อานาปานสติเพิ่มก่อน แล้วค่อยๆฝึกปฏิบัติไป

ผมก็ไปไม่อ่ะวัด ไม่ทำบุญด้วย ไม่บวช ไม่ค่อยเชื่อเท่าไร ทุกวันนี้ไม่ทำผิดต่อคนอื่น ไม่ทำใครเดือดร้อน ก็พอแล้ว ไม่ได้หวังได้บุญหรือกลัวบาปไรเลย เพราะสิ่งดีๆที่มำมันเป็นพื่นฐานของมนุษย์ที่ต้องทำให้กันอ่ะ แค่นั้นเอง

คนรอบตัว หาที่ความคิดเหมือนๆเราครับ

ถ้าเลือกไม่ได้ ก็อย่าไปสนใจขี้ปากเขา ก็แค่นั้น

บุญกิริยาวัตถุ10 ย่นแล้วได้3ประการ ถูกแล้วครับ

ผมว่า ศีล๕ นิพพานได้นะครับ เวลารับเสร็จ พระท่านบอกว่า สีเลน นิพฺพุตึ ยนฺติ แปลว่า ถึงความดับ(นิพพาน)ด้วยศีล นะครับ

แต่ยากจริงแหละ เพราะศีล๕มันขั้นพื้นฐาน มันต้องอาศัยการบำเพ็ญเพียร สมาธิ ปัญญา กุศลกรรมที่ทำด้วย

เรื่องทำบุญนี่ผมว่า คนทำทำผิดกันเยอะ ด้วยเชื่อว่าทำกับพระ ถ้าพระชั่วเราจะไม่ได้บุญ เหมือนเราสนับสนุนพระชั่ว

จริงๆแล้ว พระพุทธเจ้าสอนให้เราทำบุญถวายสงฆ์(สงฆ์ แปลว่า หมู่ คณะ) หมายความว่า ไม่ได้ทำเฉพาะเจาะจงตัวบุคคลว่าทำกับรูปนี้เท่านั้น คือ ทำไว้ในพระศาสนา ที่เราเรียกสังฆทานนั้นละ

แต่ทุกวันนี้พอพูดว่าสังฆทาน ท่านก็จะคิดถึงถังส้มๆ กระติกใบใหญ่ๆ ใส่ยาสีฟัน สบู่ ของใช้พวกนั้น

วิธีคิด ความเข้าใจมันผิดไปหมดแล้วในยุคนี้ เมื่อคิดผิดทานที่ทำก็ไม่บริสุทธิ์ ท่านต้องเข้าใจใหม่ว่าทานเราถวายแก่สงฆ์หาได้เจาะจงผู้หนึ่งผู้ใดไม่ ท่าน(พระ)ผู้รับจะทำอย่างไรเป็นประโยชน์ก็ดีไป เป็นโทษก็เป็นโทษของท่านผู้รับเอง หาเกี่ยวกับเราผู้ให้ไม่ คิดได้เยี่ยงนี้ ท่านผู้ให้ก็ได้กุศลมากกว่าทำกับผู้ด้อยโอกาสมากนัก

ผมก็ทำกับเด็กด้อยโอกาส รพ. ไรแบบนี้นะ ยิ่งถ้าสถานที่พวกนี้มาขอทอดผ้าป่าผ่านวัดผมนิ่งทำนะ เพราะถือว่าได้ทำในพุทธศาสนาด้วย

ไม่ผิดครับ แต่การเข้าวัดอาจจะทำให้เข้าถึงการทำความดีง่ายกว่าแบบอื่นๆ

ถ้าเข้าใจหลักการของการทำทานแล้ว จะเข้าหรือไม่เข้าวัดก็ได้ครับ

----------------------------------------------------------------------------------------------

แต่การที่เรามีทิฐิต่อผู้มีอุปการะนั้นมันบาปกว่านะ ถ้าเราไม่อยากเข้าวัด เราก็ต้องแจ้งให้ท่านทราบว่า ทำไมเราไม่อยากจะเข้าวัด

เช่น เราไม่นับถือพระสงฆ์ในวัดนั้น เราไม่สะดวกทำบุญ เราขาดแคลนปัจจัย หรือเราติดธุระอื่น

ถ้าท่านผู้อุปการะเข้าใจประสงค์ของเรา ท่านก็จะไม่บังคับขืนใจให้เราเข้าวัดแน่ๆ แต่เทคนิคในการอธิบายหรือเกลี้ยกล่อมมันแล้วแต่คน แล้วแต่วาระ อันนี้คงแนะนำไม่ได้

----------------------------------------------------------------------------------------------

ถ้าเป็นกรณีของผม ผมอาจจะชวนพ่อแม่ไปที่อื่น เช่น สถานสงเคราะห์ ครับ