การ์ลอส ซานเชส ที่ทำแฮนด์บอลจนโดนไล่ออกแล้วทีมเสียจุดโทษ อันเป็นเหตุให้ โคลอมเบีย ต้องพลาดท่าให้ ญี่ปุ่น ในเกมแรก คงไม่มีชะตากรรมเช่นนี้หรอก

อันเดรส เอสโกบาร์ น่าจะเป็นกรณีศึกษาและบทเรียนมากพอแล้ว

นี่คือบทความตอน 2 ของ "พวกเขาชื่อเอสโกบาร์" ที่ผมเขียนไว้ในเพจ "กองบัญชาการซอคเก้อร์" ต่อจากเมื่อวานครับ

------------------------
เอสโกบาร์ (2)

"ตอนนั่งเครื่องกลับโคลอมเบีย ผมกระซิบเขาว่า ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกจากบ้านเด็ดขาด มันอันตรายต่อชีวิตของนาย"

ฟาอุสติโน่ อัสปริย่า เล่าให้ฟังว่าพูดอย่างนี้กับ อันเดรส เอสโกบาร์ ด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีผิดปกติ

แล้วสังหรณ์ของเขาก็ทำงานขึ้นมาจริง...

ก่อนฟุตบอลโลกปี 1994 ที่สหรัฐฯ จะเปิดฉาก โคลอมเบีย ถูกยกให้เป็นหนึ่งในทีมเต็งที่มีสิทธิ์สร้างประวัติศาสตร์คว้าแชมป์ เพราะล้นทะลักไปด้วยแข้งชั้นนำมากมาย นอกเหนือจาก อัสปริย่าแล้ว ยังมี คาร์ลอส วัลเดอร์ราม่า , อดอลโฟ่ วาเลนเซีย , ฟาริด มอนดรากอน และ เฟร็ดดี้ รินคอน

แม้กระทั่ง เปเล่ ยังฟันธงเลยว่าเที่ยวนี้ โคลอมเบีย มีลุ้นแน่

สิ่งที่ตามมาคือความคาดหวังจากผู้คนในชาติถีบตัวสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว สื่อในโคลอมเบียบางสำนักฟันเปรี้ยงดังปังเลยว่า อย่างน้อยต้องมีถึงรอบรองแน่ กองเชียร์ทั้งหลายเนื้อเต้นระริก รอด้วยใจระทึก

แต่แค่เจิมนัดแรกในรอบแบ่งกลุ่ม กลับโดน โรมาเนีย ที่เป็นรองกว่าต้อนหมดท่า 3-1

ไม่เป็นไร -- เหลืออีก 2 นัด คว้าชัยหมดที่เหลือก็ยังตีตั๋วได้อยู่ดี

นัดสองต้องเผดียงแข้งกับสหรัฐฯเจ้าภาพ เกมเดินมาได้ถึงนาที 35 ในขณะที่สกอร์ยังนิ่งไม่ขยับ จอห์น ฮาร์คส์ ครอสบอลมาจากด้านข้าง อันเดรส เอสโกบาร์ พยายามสไลด์สกัดบอล แต่เจ้ากรรมผิดเหลี่ยมเข้าประตูตัวเอง

ที่ช้ำกว่าคือสุดท้าย โคลอมเบีย กลับมาไม่ได้ พ่า 1-2 เป็นนัดที่สองติดต่อกัน ตั๋วรอบน็อกเอ้าท์ที่เคยตั้งเป้าเอาไว้ เปลี่ยนเป็นตั๋วเครื่องบินกลับบ้านทันที

แม้นัดสุดท้ายจะเข่น สวิตเซอร์แลนด์ ได้ 2-0 มันก็แค่ไม่ให้เสียหน้าหนักไปกว่าเดิมเท่านั้น ไม่มีผลอะไรแล้ว

ตอนแรกหลายคนแนะนำว่าให้ เอสโกบาร์ อย่าเพิ่งกลับบ้านกับเพื่อนๆ อยู่เที่ยวต่อที่ลาสเวกัสสักพัก พอให้กระแสความผิดหวังซาลงค่อยบินตามไป แต่เขาตัดสินใจเลือกที่จะกลับไปหาครอบครัว เพราะเชื่อว่าไม่น่าจะมีอะไรร้ายแรง

แต่หารู้ไม่ว่ามัจจุราชกำลังรอเขาอยู่ที่นั่น...

ห้าวันหลังการตกรอบของทีม เอสโกบาร์ โทรหาเพื่อน เพื่อชวนกันไปดื่มกินที่บาร์แห่งหนึ่งย่าน เอล โปบลาโด้ ในเเมืองเมเดยินบ้านเกิดของเขานั่นเอง

ไสแก้วชนสนทนากันถึงสักตี 3 เพื่อนขอตัวแยกกลับ เอสโกบาร์ เลยเดินไปที่ลานจอดรถคนเดียว โดยไม่รู้เลยว่าในรถนั้น มีชาย 3 คนนั่งรออยู่

ทั้งหมดพูดตะคอกใส่ เอสโกบาร์ ด้วยความโกรธแค้น ทั้งที่ไม่เคยรู้จักเป็นการส่วนตัว 2 ใน 3 คนถือปืน.38 คาลิเบอร์ หลังจากระบายคำพูดเสร็จ พวกเขาก็ลั่นกระสุนใส่นักเตะผู้โชคร้ายทั้งหมด 6 นัด ระหว่างที่ยิงนั้นก็ตะโกนคำว่า Gol!ประกอบไปด้วย

เสร็จภารกิจแล้ว แก๊งมือสังหารก็นั่งเก๋งโตโยต้าเปิดตูดไป (ยุคนั้นพวกพ่อค้ายาชอบใช้รถยนต์จากญี่ปุ่น เพราะคุณภาพดีและราคาแพง)

ส่วน เอสโกบาร์ นอนจมกองเลือดลมหายใจรวยรินเต็มที เขาถูกนำส่งโรงพยาบาล แต่หมอไม่อาจยื้อชีวิตจากมัจจุราชได้ เขาตายหลังจากโดนยิง 45 นาที

แน่นอนชาวโคลอมเบียนไม่น้อยอาจเคือง เอสโกบาร์ แต่ไม่มีใครอยากเชื่อว่าเขาจะต้องมาจบชีวิต เพราะทำพลาดเข้าประตูตัวเอง

จึงไม่น่าแปลกใจที่งานศพของเขาจะผู้คนมืดฟ้ามัวดินมาร่วมกว่า 120,000 ราย ต่างก็ล้วนแต่สาปแช่งพวกที่เกี่ยวข้องกับการสังหาร เอาโกบาร์ ทั้งสิ้น

ในคืนที่ เอสโกบาร์ ถูกฆ่านั้นเอง เจ้าหน้าที่ตำรวจจับผู้ต้องสงสัยได้คนหนึ่งชื่อว่า อุมแบร์โต้ กาสโตร มูเยซ ซึ่งเป็นบอดี้การ์ดของแก๊งค้ายาใหญ่ในโคลอมเบีย
ก่อนเขาจะโดนรีดจนยอมรับว่าเป็นคนลงมือรัวกระสนใส่จริง

น่าสนใจกว่าคือ มูยอซ เป็นคนขับรถของ ซานติอาโก้ กัลย่อน ที่รู้มาภายหลังว่าถือหางเสียพนันโคลอมเบียจำนวนมหาศาลและจำเป็นต้องหาเหยื่อระบายแค้น ซึ่งหนีไม่พ้น เอสโกบาร์ นั่นแหล่ะ

กัลย่อน ถูกตัดสินจำคุกในปี 1995 แบบลืมตายถึง 43 ปี ก่อนจะถูกลดโทษเหลือ 26 ปี เพราะความประพฤติดี (ไม่รู้จริงเปล่า) สุดท้ายลดไปลดมาเขาติดอยู่แค่ 11 ปีก็ได้อิสระ ออกจากซังเตมาในปี 2005

เป็นที่รู้กันว่าพวกกัลย่อนมีพี่น้อง 3 คน เป็นหนึ่งในแก๊งค้ายาเมเดยิน ที่เคยทำงานร่วมกับ ปาโบล เอสโกบาร์ มาก่อน ช่วงที่ ปาโบล ตกต่ำนั้น พวกนี้ถูกกล่อมจนย้ายไปอยู่กับฝั่งกาลี เพราะเชื่อว่าอยู่มีอนาคตที่ดีกว่า

ว่ากันว่าหาก ปาโบล เอสโกบาร์ ยังมีชีวิตและยิ่งใหญ่ในยุทธจักรค้ายาอยู่รับรองว่า อันเดรส เอสโกบาร์ จะไม่มีทางเสียชีวิตแน่

ไม่ใช่เพราะว่านามสกุล เอสโกบาร์ ที่เหมือนกันหรอก ทั้งคู่ไม่ได้เกี่ยวดองอะไรกันสักนิด

แต่ อันเดรส เป็นผู้เล่นของ อัตเลติโก้ นาซิอองนาล สโมสรที่ ปาโบล ให้การสนับสนุนและเชียร์เต็มที่ ซึ่งไม่มีแก๊งไหนกล้าหืออยู่แล้ว

หนำซ้ำเขายังเป็นแฟนตัวยงของโคลอมเบียอยู่แล้วและเคยประกาศว่าจะทางทางสนับสนุนให้เป็นแชมป์โลกให้ได้

คงไม่เกินเลยไปหรอกหากจะบอกว่า ความตายของ เอสโกบาร์ หนึ่ง จะแรงพอส่งต่อไปยังอีก เอสโกบาร์ หนึ่ง

ฟุตบอล โคเคน ความตาย

สามอย่างนี้อาจเป็นเหมือนสัญลักษณ์โคลอมเบีย จนถึงทุกวันนี้ก็ยังแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิม

Credit พี่เหน่อ ดร.พิว Chakraphan Ruengrung
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2204693766222553&id=100000458525867

เรามีเทปสารคดี The Two Escobar ล่ะ

เป็นวิดีโอเทป ซีดี หรืออะไรครับ

จำไม่ได้ว่าโหลดมาหรือ vcdrip แต่ไม่น่าเป็นวีดีโอเทป 55

จบตั้งแต่เปเล่เจิม

ป๋าเหน่อ จาก Siamsport

เปเล่นี่เจิมมาตั้งแต่หนุ่มๆเลยนี่หว่า