ผมเชียร์ปืนเพราะผี เอ๊ะ!! ยังไง คือเมื่อก่อนผมไม่สนใจดูบอลเท่าไหร่ จนประมาณ ม.3 เพื่อนของผมคนนึงซึ่งมันเป็นคนขี้โม้มากๆ เวลาเล่นบอลก็จะบอกว่าตัวเองคือชไมเคิล มีการคุยว่าเหนียวที่สุดในโลก(จริงๆแกก็เก่งตามนั้นแหละ)

มีอยู่วันนึงมันชวนผมดูนัดผีเจอปืน ผลคือมันเงิบเลย ปืนชนะ 3-2 อเนลก้าที่เป็นดาวรุ่งในตอนนั้นยิงประตูด้วย 5555
หลังจากนั้นเลยเชียร์ปืนเป็นต้นมา รู้สึกจะปี 97 นะ

ความคิดผม ผมว่าไม่เสมอไปนะครับ การจะเชียร์ใครมันอาจมาจากการที่มีบางสิ่งอย่างมาทำไห้สนใจ อย่างเช่น เอ้ย คนนี้มันเท่ดี คนนี้มันหล่อดี(สำหรับสาวๆ) คนนี้มั้นโหดดี คนนี้มันสับขาเก่งดี ก็เป็นได้ครับ เหมือนผม ผมดูบอลน่าจะหลังเจ้าของมู้สัก 3-4 ปี ดูกับพ่อเหมือนกัน ผมเห็นคันโตน่าเล่นบอลดูบุคลิกน่าเกรงขามดี เลยชอบ แต่ตอนแรกไม่ได้ติดตามเท่าไหร่ จนมาถึงยัคเบคแฮม นี่ถึงจะติดตามจริงๆจังๆ เชียร์ผีเพราะเบคแฮมเลยจริงๆผม แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าความสำเร็จของทีมก็มีส่วนบ้าง เพราะตอนเป็นเด็ก ถ้าเชียร์แล้วแพ้เอาๆ ด้วยความเป็นเด็ก คนเราก็อาจห่างๆ ไม่ได้ดูบ่อยเหมือนกันละคับผมว่า

ก็ถือว่าจริงสำหรับผม เริ่มดูตอนช่วงเคี่ยวแชมป์กับปืน ถึงตอนนั้นจะประสบความสำเร็จมามากมาย

แต่ในวันนี้ทีมอยู่ในจุดที่แย่ ก็ไม่มีความคิดแม้แต่นิดเดียวที่จะเปลี่ยนไปเชียร์ทีมอื่น

ผมเริ่มดูตอนคันโตน่ายิงลิเวอร์พูลปี 96 เบอร์ 7 คอตั้งมันเท่ห์จริงๆ

เพื่อนสนิทผมก็เริ่มดูจากคู่นี้ พี่มันเชียร์ลิเวอร์พูลแล้วใช้ให้มันไปเชียร์แมนยูฯ

เริ่มเชียร์แมนยูจริงจังในยุคที่อาเซน่อลเทพนั้นละ มีโอกาสได้ดูยุคไร้พ่าย ชอบแมนยูเพราะเล่นบอลกันเร็วจังหวะฉาบฉวยเยอะ ดูแล้วมันส์

เชียร์เพราะชอบชื่อเมือง Manchester ปีนั้นแมน ซิตี้ตกชั้น เลยเห็แต่แมน ยู เลยเชียร์ จากนั้นก็เชียร์มาตลอดเลย

ผมเชียร์เพราะโด้ สมัยมา ฤดูกาลแรกเลยครับ เพราะผมติดนิสัย ชอบเลี้ยง

เลยนั่งดูคลิปฟุตบอลไปเรื่อย นำไปปรับใช้กับตัวเอง

ปัจจุบัน กลายเป็น Playmaker ไม่ใช่ปีก

ผมชอบแมนยูเพราะพี่รุดฮะ ส่วนใครจะว่าเชียร์เพราะความสำเร็จก็ยอมรับเพราะผมดูแล้วสนุกดูแล้วมีความสุขก็พอแล้วไม่ได้อยากเป็นแฟนพันธุ์แท้อะไร ส่วนปัจจุบันตกต่ำขนาดนี้ดูแล้วไม่สนุกเลย ก็ไม่คิดจะเปลี่ยนทีมหรอกฮะ ดูไปด่าไปสนุกไปอีกแบบ

ผมเชียร์เอฟ เพราะ พ่อบ่นให้ฟังเกี่ยวกับลิเวอร์พลูยุนั่นแหละ แม่ก็ด้วย เลยเชียร์เอฟแม่งเลย แล้วก็ติดตามมาตลอด

เริ่มดูตอนยุคปลายของไบรอัน แมคแคลร์ น่าจะช่วงปี 92
ได้เห็นลีลาสับขากรรไกรของ มาร์ค ฮิวส์ ชอบมากกก
จากวันนั้นก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจได้อีกเลยยยยยยยยย

ชอบคันโตน่าครับ สมัยนั้นมันโคดเท่เลย ผมคนนึงที่เริ่มเชียร์ไม่ได้จากความสำเร็จ ผมเชียร์คนที่ผมชอบ จนดูไปเรื่อยๆ มันรักของมันเอง เพราะเราติดตามอยู่ตลอดกระมัง

เชียร์หงส์ เพราะ จอห์น บาน

กำรู้เลย รุ่นไหน

ชอบแมนยูเพราะคันโตน่า มาร์คฮิ้้วจ์ ชอบ ลิเวอร์พูล เพราะ แมคก้า ฟาวเลอร์ ชอบ ปืน เพราะเบิร์กแคม โอเวอมาร์ส ...แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ชอบสไตล์ปืน ที่มาพร้อมๆ กับเวงเกอร์ ... ทีมอื่นเช่น เชลซียุคโซล่า โปยต์ หรือลีดส์ ยุค คีเวลล์ วิดูก้า มาไม่ทันแล้ว....
เพราะหัวใจมันมอบไปแต่ตอนนั้นแล้ว

ทุกคนตอนแรกก็เห็แมนยู เก่งๆ เท่ เทพ ทั้งนั้นแหละ ถึงเชีย

คงไม่มีใคร จับฉลากมาเชียร์แมนยูหรอก จริงๆไหม
แล้วก็ไอตรรกะ กูเชียมาตั้งแต่รุ่น เซอบ๊อบบี้ นี่พอทีเหอะครับ

เชียร์นานกว่าแล้วยังไงรักมากกว่าหรอ มันก็แค่คำพูดอวดอ้าง

ที่เชียแมนยูก็เพราะ รู้จักเป็นทีมแรกๆ รองจากลิเวอพูล
แต่ชอบเบ๊คมาก เลยตัดสินใจเชียแล้วก็เชียมาเรื่อยๆ
มีบ่นมีด่าง้องแง้ง บ้างเมื่อทีมสถานการ ไม่ดี
แต่ก็พร้อมที่จะอยู่เชีย

สำหรับผมมันเริ่มขึ้นในปี 1993 ตอนนั้นผมอายุ 9 ขวบ...
เพิ่งเริ่มเตะบอลได้ไม่นาน... มีพี่ซิโก้เป็นไอดอล... ตอนนั้นไม่รู้จักหรอกครับว่า Premier League คืออะไร??...

ผมจำได้แม่นเลยว่าบังเอิญเปิดโทรทัศน์ไปเจอรายการกีฬา(คุ้นๆว่ารายการเจาะสนามยุคนั้น) บังเอิญเอาไฮไลท์ Derby Match แห่งเมือง Manchester มาฉายให้ดู... น่าจะเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่ผมได้ดูบอลต่างประเทศ

เกมส์เริ่มต้นโดย City เจ้าบ้านในเกมส์นั้นออกนำ United ไปก่อน 2-0 ในครึ่งแรก... จุดเริ่มต้นของความหลงไหลใน United เกิดขึ้นทันทีที่ Eric the King ซัดคนเดียว 2 ประตู ให้ United ตีเสมอ... บรรยากาศ และ Passion ของนักเตะปีศาจแดง บวกรวมกับลีลาในสนามและบุคคลิคของ Cantona ทำให้ผมเผลอตะโกนลั่นบ้านทันทีที่ Roy Keane ซัดประตูชัยให้ United โกงความตามยกลับมาเอาชนะเจ้าถิ่นไปอย่างสุดมัน...

หลังจากนั้นไม่ต้องสืบเลยว่า Cantona กลายเป็น Idol คนใหม่ของผมทันที... เตะบอลทีไรต้องยกคอปกตั้ง... ต้องดูเจาะสนามทุกอาทิตย์ เพื่อจะดูไฮไลท์ของ United... ทั้งๆที่ตอนนั้นก็ยังไม่รู้ว่า Manchester United เป็นทีมระดับไหน... บอล League เล่นกันยังไง... ณุ้ตัวอีกทีกเป็น Red Devil ไปซะแล้ว... จนกระทั่งทุกวันนี้...