สองเดือนกว่าที่เขาจากไป ต้องยอมรับว่านึกภาพวันที่เขาเสีย
ตอนเสียก็ดูเขาทุกอย่าง ทั้งยา ทั้งอาหาร แต่บางครั้งความผิดพลาด (พลาดมหันต์)
แค่ครั้งเดียว เขาก็ไปเลย (ขอไม่ลงละเอียดนะคะ)

ถึงเราจะหลับสนิท แต่ก่อนหลับก็นึกถึงเขาตลอด กล้องวงจรปิดดูภาพย้อนหลังเราก็ไม่กล้าดู
ทุกอย่างมันวนเวียน ความรู้สึกผิด แต่เราแก้อะไรไม่ได้เลย ทำใจได้แต่ก็ยากที่จะลืม

เป็นกำลังใจให้ครับท่าน

อ่านแล้วนึกถึงตอนเสียคุณยายไปเลยครับ ของผมวินาทีที่มือผมหยุดปั้มหัวใจแกยอมรับว่าแกจากไปแล้ว

ภาพยังชัดอยู่เลยครับ ถึงจะผ่านไป 2 ปีแล้วก็ยังจำได้แม่นเลย ไม่รู้จะปลอบใจยังไง เป็นกำลังใจให้นะครับ

เวลาจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น

เป็นกำลังใจให้ครับ ทุกการสูญเสียคนที่รักยากเสมอครับ แต่เราต้องผ่านไป ยิ้มสู้ต่อไป

สุดท้ายยังไง ไม่ว่าตอนมีชีวิตอยู่เราจะทำทุกอย่างสมบูรณ์แค่ไหน
แต่มันก็ต้องมีจุดที่มองย้อนไปแล้วอาจจะมีจุดให้ติ หรือ อยากไปแก้อะไรให้ดีขึ้นกว่าเดิม

ความทุกข์ความสูญเสียนี่ ไม่ว่าใครที่มีความผูกพันธ์ ความสัมพันธ์ไม่ว่ารูปแปปไหน
กับคน หรือ กับสัตว์ วันนึงมันก็ต้องหายไป มันเป็นสัจธรรมครับ

แทนที่จะคิดว่าภาพมันวนเวียน ลืมไม่ได้สักที ไม่กล้าดูภาพยาย ลองเปลี่ยนมุมมองของตัวเอง
ที่มองสิ่งนี้ใหม่ ว่าอย่างน้อยเราก็ยังได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับเค้า และมันก็มีช่วงที่ดีอะไรแบบนี้จะดีกว่า

ผมแนะนำหนังสือ "ความทุกข์ครั้งสุดท้าย" ของ นิ้วกลมนะ ผมอ่านหนังสือเพื่อฝึกสมาธิเป็นหลักเลย
และเนื้อหาในหนังสือมันทำให้เรามอง ความทุกข์ ในมุมที่ดีขึ้นครับ

ผมเสียย่าไป 3 ปีแล้วครับทุกครั้งกลับบ้านไปก็ได้แค่ไหว้หน้ารูปที่แขวนไว้ที่ผนัง คิดถึงอยู่เสมอ