คือที่ผมเห็นนะครับ แกตักผงชูรสใส่น้ำเปล่าเนี่ยแหละครับ แล้วผสมกับเครื่องปรุงอื่นๆ ไม่ได้กินเปล่าๆโดยตรงครับ

ยังไงก็แนะนำว่าให้ฝาก day care ผู้ป่วยที่จว.ผมเดือนละ 20k ก็เจ็บเหมือนกันแต่เอาจริงๆบำนาญแม่น่าจะพออยู่นะ แต่มีหนี้ก็อาจจะยากหน่อย

เป็นกำลังใจให้ครับ
มีเรื่องเครียดหลายเรื่องเลย ระบายออกเป็นระยะนะ
ดูแลแบบนี้ไม่ง่ายเลย อาจพิาจารณาจ้างคนช่วยดู พาเดิน
แค่บางวันเพื่อเบรคให้สภาพจิตใจบ้างนะครับ

อ่านแล้วหนักจริง เป็นกำลังใจให้ละกันครับ

ส่วนถ้าเป็นผม เคสนี้คงคุยกับหมออ่ะ

ผมได้อ่านเรื่องของท่านกับแม่มานานมากแล้ว

บอกได้แค่ว่าให้กำลังใจครับ ส่วนตัวผมคิดไปอีกแบบนึง แต่เรื่องนั้นในไทยเขายังไม่ให้การยอมรับ

เพราะบอกตามตรงชีวิตที่ไม่ใช่ชีวิต ไม่ใช่ทุกคนที่มีความสุขครับ พ่อกับแม่ผมก็สั่งไว้แบบนี้คือถ้าแกต้องติดเตียงหรือใช้ชีิวิตแบบไม่ปกติแล้ว ถ้ามีทางเลือกปุ๊ปแกสั่งให้เซ็นนะครับ แกไม่ยอมตายสภาพแบบนั้น

ปล. ผมล่ะห่วงสุขภาพจิตท่านอะบอกตามตรง คนดูแลนี่หลายคนป่วยแทนคนป่วยเลยนะ

เข้าใจครับ เคยต้องดูแลตาแกเป็นอัลไซเมอร์ เป็นกำลังใจให้นะครับคนไม่เคยประสาทแดกเป็นเรื่องปกติครับ

ต้องให้ใจเย็นแค่ไหนก็รับรองตะบะแตกกันเยอะ เมื่อก่อนไม่เข้าใจชาวบ้านที่ต้องเอาโซ่มาล่ามพ่อแม่ตัวเองทำไม

ระยะ 2-3 นี้ต้องทำใจหน่อยถ้าผ่านช่วงนี้ไปจะสบายขึ้นหน่อยครับ เมื่อไรหมอจ่ายยาระงับประสาทนั้นแหละ

ปลายๆระยะ 3เข้า4 สบายแกจะนิ่งๆนั่งๆนอนๆทั้งวันแต่จะลำบากเรื่องขี้ฉี่ หรือทิ้งข้าวของไม่เป็นที่

ค่าใช้จ่ายจะเปลืองพวกผ้าอ้อมเยอะครับ ต้องซักผ้าบ่อยสุดๆเตรียมเครื่องซักผ้าไว้รอเลย

ของผมช่วงตาเป็นระยะ 2-3 นี้จะออกนอกบ้านอย่างเดียวสุดจัดต้องเฝ้าตลอด 24 ชม.

ขอเป็นกำลังใจครับ ขอให้ท่านเข้มแข็งครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ ผมคงไม่ให้คำแนะนำอะไร เพราะผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น ไม่เข้าใจบริบท ความกดดัน อารมณ์ หรือข้อจำกัดต่าง ๆ

พาคุณแม่ไปหาหมอครับ
รักษาให้ตรงจุด
เกาให้ถูกที่คัน

ลองล็อคตู้เย็นดูมั้ยครับ ซื้อที่ล็อคมาแปะดู

อาการแม่ที่เป็นนี่ไปตรวจกับแพทย์หน่อยก็ดีครับ มันมีได้หลายแบบ ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดบางแบบกินยาแล้วดึขึ้นได้เลย

ถ้าเป็นอัลไซเมอร์ก็ทำใจครับ ช่วยอะไรไม่ได้เลยในเรื่องอาการ

คำแนะนำของผมคือส่งไปอยู่สถานที่เค้าดูแลคนอัลไซเมอร์โดยเฉพาะครับ ผมไม่แน่ใจว่าราคารายเดือนเท่าไหร่ ท่านลองเช็คดูว่าไหวหรือไม่ไหว เอาจริงถ้าเป็นผมต่อให้เงินตอนนี้มันไม่พอก็คงหาทางทำให้มันพอนะ

อัลไซเมอร์มันจะไปจบที่แม่คุณก็จำคุณไม่ได้อะ มันไม่ใช่เรื่องกตัญญูไม่กตัญญูนะสำหรับผม การเอาไปอยู่ที่แบบนั้นคนป่วยสบายกว่าทั้งกายทั้งใจ เราก็สบายกว่าด้วยทั้งกายทั้งใจทั้งเงิน อยู่ๆต่อไปแบบนี้มันเหนื่อยมากๆแน่ครับ

ลองตัดสินใจดูครับ เกมยาวนะท่าน

edit เพิ่ม
ที่ส่งไปอยู่บ้านพักนี่ เอามาจากญาติสนิทผมที่ส่งพ่อเขาไปเลย ชีวิตดีขึ้นเยอะ หน้ามือหลังมืออะ

เป็นกำลังใจให้ครับ จาก ผู้ที่เคยดูแลผู้ป่วยติดเตียงมาก่อน

ต้องใจเย็นๆครับ และอดทนให้มากที่สุด

ของผม พ่อเป็นสมองเสื่อม ทำให้ขาอ่อนแรง พอนานวันเข้า ก็เริ่มยกขาไม่ไหว และเดินไม่ได้จนติดเตียง ส่วนใหญ่หมอบอกว่า ถ้าติดเตียงแล้วส่วนใหญ่จะอยู่ต่อได้อีกไม่เกิน 5 ปี ซึ่งของผมก็ตามนั้นแหละครับ ผมก็ต้องดูแลเอง เหมือนกัน เพราะจ้างพยาบาลส่วนตัวไม่ไหว อย่างต่ำก็ 15000 ต่อเดือน แต่ในระหว่างที่ดูแลก็มีค่าใช้จ่ายหลายอย่าง ทั้งค่าแพมเพิร์มและค่าอาหารเหลว และอีกจิปาถะ เหนื่อยครับ บอกได้คำเดียว

แต่มีเพื่อนคนนึง พ่อเป็นอัลไซเมอร์ น่าจะอาการคล้ายแม่ของท่าน เริ่มมีอาการหลงๆ ลืม คุยกันไม่รู้เรื่อง อันนี้ เป็นแค่อาการเริ่มต้น หลังจากนั้นจะเริ่มหนักขึ้น ขนาดเดินหนีออกจากบ้าน ดีที่เพื่อนบ้านเค้าเห็น เลยช่วยบอก แต่หลังจากนั้นจะเริ่ม อยู่กับที่คือ ติดเตียง คับ และ เค้าบอกว่าระยะสุดท้ายนี่น่ากลัวตรงที่ผู้ป่วยจะลืมกระทั้งการกลีนหรือการหายใจ ช่วงท้ายๆ ต้องใช่เครื่องช่วยหายใจตลอด แต่ของเพื่อนผม ระยะเวลาที่เป็นจนเสียชีวิตกลับเร็วกว่าพ่อผม น่าจะประมาณ 3-4ปี ครับ เพราะ ของเพื่อนผม มันจะมีช่วงที่พ่อป่วยเข้า ICU หลังจากนั้นอีก 2-3วันก็เสีย เพราะติดเชื้อในกระแสเลือด แต่พ่อผม เข้า ICU แล้ว ยื้อต่อ จนออกจากICU ได้ แต่ต้องเจาะคอ แล้ว การดูแล หลังจากนั้นก็เหนื่อยมากขึ้นเยอะครับ สงสารตัวแกด้วย ที่ต้องนอนติดเตียงแล้วทำอะไรแทบจะไม่ได้เลย

แนะนำว่าท่านลองพาไปหาหมอและขอคำแนะนำการดูแลจากหมอ และพยาบาลดูครับ

และยังมี พยาบาลประจำบ้าน ที่เค้าจะมาช่วยดูแลด้วย ไม่แน่ใจว่าเป็นของเทศบาล หรือ โรงพยาบาล ที่เค้าจะมาช่วยดูแล มาเยี่ยมเยียน อาทิตย์ละครั้ง แต่ต้องไปแจ้งเค้าก่อน

อะไรล็อคได้ล็อคไม่ให้แกหยิบได้เลยครับ พวกน้ำยาล้างห้องน้ำก็ด้วย

พวกขวดเดิมๆที่เคยวางไว้อยู่ เปลี่ยนใส้ในเป็นพวกผงคอลลาเจน อีโน เกลือแร่ หรืออะไรที่กินได้ไม่อันตราย

วิตามินซีเป็นผงก็ได้ ผมเห็นใจนะ คนป่วยแล้วมีผลต่อสมองเนี่ย คนดูแลมันเหนื่อยจริงๆ

ตัดภาพมาที่บ้านผม พ่อผม สมองก็ปกติ บอกให้ทำนั่นทำนี่ก็ไม่เคยช่วยผมเลย ไม่บอกก็ไม่ทำ

พอถามว่าทำไมไม่ทำ ก็บอกว่าลืม คำว่าลืมกลายเป็นเกราะป้องกันตัวไปเลย