จากที่ดูของพม่าน่าจะอีกยาวไกล

ยิ่งตอนดูใน"เถื่อน" ความขัดแย้งมันยาวนานมาก

่ส่วนไทยเราเอาจริงก็มีหลากหลายชาติพันธุ์เหมือนกัน ตั้งแต่ขอม กลุ่มคน ไท-ไต มีล้านช้างบางส่วน ล้านนาก็ภาคเหนือ ภาคใต้ก็มลายู ไม่นับพวกจีนโพ้นทะเล มีแขกอีก อย่างภาคเหนือก็ยังมีชนเผ่าชาติพันธุ์ต่างๆอีกเยอะ แม้บรรพบุรุษดั้งเดิมส่วนใหญ่จะอยู่ในพื้นที่พม่า เช่น กระเหรี่ยง ไทใหญ่ กลุ่มเหล่านี้ก็สามารถเข้ามาตั้งรกรากได้ ไม่มีปัญหาใดๆๆ

ไทยเลือกเสียเขตแดน แทนการถูกยึดเป็นอาณานิคมโดยตรง
ทำให้มีสิทธิ์เต็มในการกวาดล้างกลุ่มที่เห็นต่าง

ไทยเราอย่างน้อยก็พูดภาษาเดียวกันนะ ไม่ว่าไทย ล้านนา ล้านช้าง ยันปักใต้ เรียกได้ว่าไม่ได้ห่างกันมาก แต่พม่านี่คนละภาษาคุยกันไม่รู้เรื่องเลยมั้งเนี่ยะ

เพราะเรามี...

ไทยเรามันชาติพันธุ์ใกล้เคียงกันหมด พูดไทได้ ลองคิดสภาพคนกทม. เชียงใหม่ คนลาว คนไทใหญ่พม่า ผมว่ามันใกล้เคียงกันนะ ไมไ่ด้เเยกเอกเทศหรือต่างกันขนาดนั้น

หันไปพม่าสิ เเขกมั่ง จีนมั่ง ไทยมั่ง พม่าเดิมมั่ง ยิ่งกว่าโซเวียตหรืออเมริกาอีกเอาจริง

กษัตริย์

ไม่เกินจริง ศุนย์รวมจิตใจ
สมัยก่อนคิดกันแบบนี้

ถึงสมัยนึ้อาจจะเพลา ๆ ไปบ้างตามการเวลา

เพราะผู้มีอำนาจมีคุณภาพการตัดสินใจที่ดี ผลลัพธ์เลยมีคุณภาพที่ดีตามไปด้วย

ในกรณีที่การรวมชาติทำได้ง่ายกว่าพม่า

ซึ่งส่วนตัวผมคิดว่าไทยน่าจะเทียบได้กับอเมริกา ที่ยกค่านิยมเป็นหลักไม่ใช่เชื้อชาติหรือเผ่าพันธุ์

เพราะไม่ได้แบ่งแยกชัดขนาดนั้นด้วย และอิทธิพลสยามในอดีตก็มีมากพอสมควรในพื้นที่ + กับช่วงสร้างชาติและเปลี่ยนเป็นไทยผมว่ามีความสำคัญมากเหมือนกันทำให้มันเป็นอัตลักษณ์แบบปัจจุบันได้ อันนี้คงต้องยกให้ส่วนนึงเป็นผลงานของจอมพลป.แหละนะ

พันธุกรรมคนป๊อดเยอะ ราชาเลยจับรวมเข่งกันง่ายกว่าเผ่าพันธุ์ที่หัวดื้อ

อำมาตย์ ชนชั้นสูง รวมตัวกันแน่นปึ้ก มายันวันนี้

สร้าง สมมุติก็อด ขึ้นมา ยิ่งใกล้ยิ่งมีพลัง

ลำดับชั้นก็ลดหลั่นมาตามระยะห่าง การธำรงรักษาศูนย์กลางอำนาจ คือ การรักษาอำนาจตัวเองไปในตัว

แต่ก่อนก็มีเจ้าตามภูมิภาคคอยรักษาเสถียรภาพ แต่กำลังทุนศูนย์กลางเหมือนพรรคใหญ่สมัยนี้ ก็ค่อยดูดๆ ให้เสื่อมกำลังลง

ไทยวางเเผนรวมชาติมาตั้งเเต่สมัยอยุธยาเเล้วครับ ทางใต้ คนมอญจากภาคกลางอพยพไปอยู่เยอะ พวกเจ้านายสมัยโบราณก็คนจากภาคกลางไปคุมไปเเต่งงานกับคนท้องถิ่น ภาษาสุโขทัยกับภาตใต้ตอนบน ฟังนึกว่าคนบ้านเดียวกัน สำเนียงเป๊ะ คำหลายคำยังออกเสียงคล้ายกันมาก

เอาไรมาป๊อด ยุธยาล่อไป 5ราชวงศ์

เรื่องนี้ผมให้เครดิตผู้นำในยุคนั้น
ความจริงคือ ไทยพยายามรวมชาติหลายครั้งแล้ว การละลายชาติพันธุ์ก็หลายรอบ ตั้งแต่สมัย ร.5 ที่เริ่มเปลี่ยนจากนครรัฐ เป็นประเทศ
แต่ที่ได้ผลจริงๆก็คืออยู่ในยุคจอมพล ป. ที่แกครองอำนาจยาวนานและมีแนวคิดในแบบชาตินิยม
ต่างจากพม่าที่ตอนรัฐบาลกลางมีอำนาจแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นรูปธรรมเท่าไหร่

พี่แปลกเป็นคนที่ผลักดันแนวคิดชาตินิยมเชิงรัฐ (state-led nationalism) แบบเข้มข้นและเป็นระบบที่สุดในช่วงก่อน-ระหว่าง-หลังสงครามโลกครั้งที่สองในไทย คือเปลี่ยนจากแนวคิดเรื่องราชอาณาจักร/เชื้อชาติท้องถิ่น ให้เป็น “คนไทย”

1.เปลี่ยนชื่อประเทศจาก “สยาม” เป็น “ประเทศไทย” (1939)
ไม่ใช่แค่ชื่อ แต่เป็นสัญลักษณ์ทางการเมืองเพื่อเน้นความเป็นชาติว่าประเทศนี้เป็นของ “คนไทย”
*แต่เดิม แถวๆนี้มักเรียกกันว่า คนเมือง คนกรุงเทพ คนลาว(ทางเหนือและอีสาน) คนมลายู

2.รัฐนิยม – บังคับการแต่งกาย การใช้ภาษา มารยาท เพื่อสร้างภาพลักษณ์แบบเดียว ประมาณ 1939–1942
ประกาศของรัฐบาล (รวมเป็นข้อบังคับทางวัฒนธรรม) ที่สั่งให้ประชาชนปฏิบัติพฤติกรรม วัฒนธรรม การแต่งกาย การใช้ภาษา ฯลฯ เพื่อ “ทำให้คนเป็นคนไทย”
เน้น “ภาษาไทยกลาง” เป็นหนึ่งเดียว
*ข้อนี้สำคัญมากและมันทำให้ภาษาท้องถิ่นหลายภาษาหายไปในช่วงนี้ เนื่องจากการโดนกดดันและห้ามสอน
-ภาษา/อักษรท้องถิ่น เช่น อักษรธรรมล้านนา, อักษรไทยน้อย (อีสาน), อักษรเขมร, มลายูจาวี ถูกกันออกจากระบบโรงเรียนของรัฐ

3.นโยบายภาษาและการศึกษา — ผลักดันให้ภาษาไทยเป็นภาษาแห่งชาติและยกระดับการศึกษาแบบรัฐชาติ ลดบทบาทภาษาจีน/ภาษาอื่น ๆ ในโรงเรียนบางแห่ง และจำกัดกิจกรรมชุมชนของชนกลุ่มน้อยเช่นจีนในเชิงสังคม/การศึกษา (เช่นจำกัดชั่วโมงภาษาจีนในโรงเรียน)
-ยุคนี้ อากงผมโดนเต็มๆ โรงเรียนสอนภาษาจีนที่สอนที่ศาลเจ้ากับเพื่อนๆโดนไล่ปิดหมด ห้ามสอน สอนโดนจับ

4.การใช้โฆษณาชวนเชื่อและสัญลักษณ์ชาติ — รณรงค์เพลงชาติ ธงชาติ การบังคับฟัง/ร้องเพลงชาติในกิจกรรมสาธารณะ บทเพลง/วงดนตรีชาติที่ถูกส่งเสริม และการใช้สื่อที่เอื้อต่อการสร้างความรักชาติแบบรัฐนิยาม.

5. สร้างวัฒนธรรมสมัยใหม่ – ส่งเสริมอาหาร/การแต่งกาย/พฤติกรรมที่รัฐกำหนด เช่น ผัดไทย
6. เสริมกองทัพ – ใช้ความเข้มแข็งทางทหารเป็นฐานสร้างความภาคภูมิใจและเอกภาพชาติ
*ตรงนี้จะโดนเสริมโดยคนที่โค่นล้มแก อย่าง จอมพลสฤษดิ์ , พล.ต.อ. ประภาส, จอมพลถนอม

และมันต่อเนื่องจนหมดสิ้นยุคสมัยของ จอมพล.ป เข้าสู่ช่วงสงครามเย็นและ USA เข้ามามีบทบาทในไทย
ต่อยอดเข้าไปเพิ่มอีก มีกระบวนการสร้างความน่าเชื่อถือของรัฐเพราะต้องการต่อต้านพรรคคอมมี่
และก็อย่างที่ทุกคนเห็นประเทศไทยอย่างทุกวันนี้ก็เริ่มจากตอนนั้นแหละครับ

เป็นไปไม่ได้เลยที่คนเชียงใหม่ คนนครศรีธรรมราช ไม่มีแนวคิดจับอาวุธ มาบุกกรุงเทพแล้วล่ะ
เพราะเรามีศูนย์รวมจิตใจเดียวกัน

ส่วนเรื่องทำไมยังรวม 3 จังหวัดชายแดนใต้ไม่ได้และไม่สามารถล้างวัฒนธรรมต่างจากเหนือ-อีสาน จะเป็นอีกประเด็น

ส่วนประเด็นอื่นลองยกประเทศข้างเคียงเป็นตัวอย่างก็ได้
เรื่องภาษา : มาเลเซีย ก็ยังรวมได้ มีทั้ง จีน มลายู แขกอินเดีย
เรื่องการปกครอง : เวียตนามเหนือใต้ นี่น่าจะหนักกว่าพม่า แต่ด้วยความสามารถของผู้ได้ชัยชนะ ก็รวมได้ไม่ยากหลังอเมริกาออกไป

พวกระบอบเผด็จการ จะดีจะแย่ขึ้นกับความสามาถผู้นำซะส่วนใหญ่

จริงๆ การหลอมรวมเชื้อชาติของไทยนั้น เกิดมาจากยุคช่วงล่าอาณานิคมแล้วครับ ที่เป็นภัยต่ออาณาจักรสยาม เลยเอาคนส่วนกลางไปควบคุม ให้ขึ้นตรงกับอาณาจักร อีกทั้งเอาคนส่วนกลางไปคลุกคลีกับคนพื้นที่ ให้เป็นหนึ่งเดียวกัน เนื่องด้วย เจ้าเมืองนั้นยอมรับอำนาจของอาณาจักรสยามด้วย กรุงรัตนโกสินทร์ไม่ใช่จักรวรรดิให้เหมือนว่าเป็นส่วนหนึ่งของกรุงรัตนโกสินทร์ สิ่งที่ง่ายด้วยคือ ศาสนาพุทธนิกายเถรวาท ที่เป็นศูนย์กลางของคนในประเทศไทย ทำให้หลอมง่าย มีปราบกบฏบ้างนะตาม ปวศ. สุดท้ายก็ปราบได้ จึงพยายามเข้าไปพัฒนาคนในพื้นที่ ให้อนุญาตเข้ารับราชการ เป็นเจ้าหน้าที่รัฐ แต่มีกลุ่มหนึ่งที่ไทยหลอมรวมได้แม้มีจำนวนเยอะคือ คนไทยเชื้อสายจีน

การเปลี่ยนชื่อประเทศจาก ประเทศสยามเป็นประเทศไทย ก็มีความเสี่ยงนะ เพราะชนกลุ่มอื่นก็ไม่ยอมรับ แต่สุดท้ายก็ยอมรับ เพราะเนื่องด้วยคนส่วนกลางทำไว้ดี ประณีประนอม แล้วคนพื้นที่อื่นในประเทศไทยไม่ได้มีกฏเกณฑ์มากมาย เงื่อนไขไม่เยอะ ก็จึงทำให้ความร่วมมือนั้นเป็นไปได้ด้วยดี เลยถือว่าจะคนส่วนไหนของประเทศไทย ก็คือคนไทย

ในขณะที่พม่าช่วงตกใต้อาณานิคมอังกฤษ ถูกอังกฤษนำชนเผาอื่นที่มีจำนวนคนน้อยเหยียบชาวพม่า แม้จะนับถือศาสนาพุทธนิกายเถรวาทเหมือนกัน แต่ไม่มีเวลาในการหลอมชาติ จึงทำให้ยังไม่สงบ

เพิ่งรู้ไทยมีโรงเรียนสอนภาษาจีนมาตั้งนานแล้วเหรอเนี่ย นึกว่าเพิ่งมีไม่นาน

แต่เข้าใจบริบท ณ ตอนนั้นนะ ส่วนปัจจุบันกลายสิ่งจำเป็นซะงั้น ภาษาที่สอง

เพราะลูกหลานบางครอบครัวหรือผมให้ 80% เลยเอา ต้องไปเรียนภาษาบรรพบุรุษเพื่อต่อยอดในหน้าที่การงาน