ช็อตที่ผมจำได้ไม่ลืมคือ แม่ผมเป็นอัลไซเมอร์ แล้วหมอเดินมาตบไหล่ผมแล้วไม่พูดอะไร
ประมาณว่าให้ผมนี่ทำใจไว้เลย
แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ พ่อ(พ่อเลี้ยง - สามีใหม่แม่) ไม่ได้ทำอะไรเลย 5-6 ปี ต้องคอยดูแล จ้างคนดูแลผู้ป่วยติดเตียง ผมก็ลูกพึ่งคลอดตอนนั้นแถมอยู่คนละจังหวัดอีก ก็ไม่ได้ดูแล เป็นตราบาปจนถึงทุกวันนี้

สิ่งที่น่าเศร้าที่สุดสำหรับโรคนี้คือ ผู้ป่วยจะค่อยๆลืมทุกอย่าง ตอนท้ายๆแววตาเค้าก็เหมือนกับว่าลืมผมไปแล้ว จนสุดท้ายสิ่งที่เค้าจะลืมก็คือ "ลืมหายใจ"

ก็คงจริงครับ พ่อแม่ผมไม่ขนาดนั้นน่ะแต่แกก็แก่แล้วขี้ลืมมากๆและที่สำคัญพูดไรไม่ฟัง ฟังแต่บ้านคนอื่นพูด

แค่นี้ผมก็เหนื่อยกับพวกแกแล้วเอาจริงๆ พูดไม่ฟังฟังแล้วก็สื่อสารกันไม่เข้าใจ ไม่ได้บอกว่าแกไม่ดีนะครับแต่พออายุเยอะแล้วพูดกันไม่ค่อยรู้เรื่องมันจะเถียงกันตลอด

จริงครับ ตาของแฟนเป็นมา 10 ปี
แม่ยายผมนี่อย่างเหนื่อยเลย ช่วงนั้นแกเครียดมาก
เพราะเป็นพ่อ ดุก็ไม่ได้ ต้องปรนนิบัติกับแกดีๆ
แล้วหูก็ตึง แถมแรงแกโคตรเยอะ เป็นคนเลี้ยงควาย นายห้างค้าควายเจ้าใหญ่ในพื้นที่อยุธยามาก่อน
แกขืนตัวทีเดียวแม่ยายผมก็หมดแรงแล้วอะ

ช่วงก่อนแกเสียประมาณ 1 ปี กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง
พี่น้องแม่ยายต้องผลัดกันมาช่วยดู แล้วเอาแกไว้้บ้านป้า
ดีว่าคนในครอบครัว กับลูกๆหลานๆ ช่วยเหลือกัน ไม่งั้นก็ลำบากครับ

แต่ก็เหมือนตายทั้งเป็นนั่นแหละ มีครั้งหนึ่งจะไปเที่ยวกัน แล้วจะให้ตาแฟนไปอยู่บ้านน้า
สุดท้ายไปไม่ได้ เพราะแกบอกจะไปด้วย ยังไงก็จะไป ก็เลยยกเลิกแพลนหมดเลย
พอแกเสียนั่นแหละ ถึงจะไปเที่ยว ไปทำธุระส่วนตัวกันได้


พ่อผมตอนนี้ก็เริ่มละ ปีหน้า 80 ขวบ (ย้อนวัยกลับไปเป็นเด็ก) เริ่มถามคำถามเดิมซ้ำๆ วนๆ ดีว่าแกอยู่ในตึกมีคนเวียนเข้าออกตลอด ก็ยังมีคนคุยกับแกบ้าง

โรคกัดกินทั่งคนป่วยและคนดูแล เพื่อนผมตัวเองป่วยแพนิค+ซึมเศร้าอยุ่แล้ว ต้องมาดูแลแม่อัลไซเมอร์เริ่มต้นอีก ผมเข้าใจเลย

คนข้างบ้านผมเป็น แกโวยวายอะไรไม่รู้เสียงโคตรดังทั้งวันเลย เวลาผมออกไปนอกบ้านก็ได้ยินตลอด แล้วนึกสภาพเป็นคนดูแลต้องอยู่กับแบบนั้นทั้งวัน

ยิ่งกว่าสโตรกติดเตียงก็อัลไซเมอร์

จริงเห็นแล้วหลายคนจะเดินไปไหนก็ไป จะทำไรก็ทำ จับพูดไรไม่ได้สู้ตลอด แล้วจะเริ่มก่อความเสียหายกับคนที่บ้านและนอกบ้าน คนดูแลพูดไรไม่ได้รู้ว่าเค้าป่วยแต่มันบั่นทอนจิตใจไปเรื่อยๆ

นึกย้อนถึงการดูแลปู่กับย่าผมเลยคับ นึกย้อนไปแล้วก็เศร้านะแกลืมตอนเราดูแลแต่ในบางครั้งถามโน่นถามนี่แกก็ตอบกลัวเราดุเราว่า แต่วันที่แกจะเสียแกกลับรอเราแล้วก็สิ้นลมหายใจสุดท้ายไป

ผมถึงอยากได้ การุณยฆาต แบบเลือกเองได้.
ตั้งใจไว้ว่าถ้าดูแลตัวเองไม่ได้จะไม่อยู่เป็นภาระเด็ดขาด.

ถ้ามีก็ดีเรื่องหลังจะได้ไม่อุตจาด ร่างยังเป็นประโยชน์ได้.
ถ้าถึงตอนนั้นยังไม่มี คงได้ใช้ Plan B.

ญาติที่บ้านเป็นครับ จำได้บ้าง จำไม่ได้บ้าง ตอนนี้ส่งไปอยู่ศูนย์แล้วครับ

สมมุติถึงตอนนั้น แล้วท่านลืมว่าท่านเคยคิดจะการุณยฆาตตัวเอง

คิดว่าตัวเองอายุ 12 กำลังวิ่งเล่นกับเพื่อนอยู่

แล้วอยู่ดีๆ มีผู้ใหญ่อายุ 40 ที่ไหนไม่รู้ (ลูกท่าน)

มาถามท่านที่คิดว่าตัวเองอายุ 12 ว่า

อยากฉีดยาแล้วตุยไปเลยมั้ย

ท่านจะทำไงครับ

มันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่รู้อย่างเดียวว่า"เหนื่อย" ยิ่งถ้าคุณเป็นลูกคนเดียว มันก็จะตกเป็นภาระของเราแต่เพียงผู้เดียวที่จะต้องหาวิธี ดูแล เลี้ยงดูแกต่อไป ถ้าโชคดี มีฐานะการเงินดี ก็จะสบายหน่อย ตรงที่สามารถ จ้างคนมาช่วยดูแลได้ แต่ก็นั่นแหละ การจ้างคนมาดูแล ก็ไม่ใช่ว่าจะดีไปซะทุกราย

มีเพื่อนคนนึง พ่อ เป็น อัลไซเมอร์ ถึงขั้นเป็นผู้ป่วยติดเตียง เดินไม่ได้แล้ว เพราะ ไปเดินแล้วหกล้มมา แม่กับลูก ก็ช่วยดูแล แต่บังเอิญ แม่ป่วย เข้าไอซียู ไม่กี่วันแม่ก็เสีย ก็เลยเหลือลูกคนเดียว ที่ต้องดูแลพ่อ แต่เขายังมีเมียและลูกด้วยนะ แต่ผมไม่ได้ถามว่ามีใครมาช่วยดูแลเพิ่มไหม หลังจากแม่เสียแค่เดือนเดียว พ่อ ก็เสียตาม ผมนี่ไม่กล้าถามเลย ว่า เป็นอะไรถึงเสีย (ในใจก็คิดว่า ลูกคงดูแลพ่อได้ไม่ดีเท่าตอนที่แม่อยู่) พอตอนไปงานศพ พ่อ เค้าก็บอกแค่ว่า พ่อไปสบายแล้ว แต่หน้าตาเค้าดูไม่เศร้าเท่าไร เหมือนสบายใจมากกว่า ผมก็ อืมมมม( รู้แหละว่าคงเหนื่อย กับการดูแลผู้สูงอายุ )

ต้องเอาตั้งแต่เริ่มเหลือ 40 ละครับ รอถึง 12 จบข่าว.

หนักยิ่งกว่าติดเตียงเยอะ คิดเอาละกัน