มีเงิน มีอำนาจ ผมอาจจะยื้อพ่อผมได้เพราะท่านแค่นอนติดเตียงสมองยังทำงานยังพอรับรู้ความเจ็บ แต่

ความเป็นจริงท่านทรมารกับแผลกดทับกัดกินเนื้อและลามไปถึงกระดูกต้องทำการล้างแผลฆ่าเชื้อทุกวัน ผมกับแม่กับ

เลยตัดสินใจปล่อยท่านให้ไปเพราะคนที่ดูแลจะป่วยตามกันทั้งเสียสุขภาพจิตและการงาน คนที่อยู่ก็ทุกข์ทรมารเหมือนกัน

ผมอาจจะตอบในมุมตัวเอง ถ้าในวันนั้น ผมไม่ได้อายุ 19 เพราะผมตอนนั้นจะหาเงินมาจากไหน
แล้วถ้าผมเกิดมามีเงิน(ไม่ได้ขอให้เกิดมารวย)แต่แค่ขอให้พอกับการรักษาที่ดีที่สุด ณ เวลานั้น

ยายผมป่วยเป็นเบาหวาน แกเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก ตอนที่เขาจากไปช่วงแรกผมยังไม่ตกผลึกความคิด
พอเวลาผ่านมาทุกวันๆ เรามองย้อนกลับ ถ้าวันนี้เขายังอยู่ ถ้าเมื่อก่อนเรามีเงินให้เขาได้รักษาดีกว่านั้น

เขาคงอยู่กับเราจนถึงวันนี้ ผมมั่นใจเลยว่า ยายผมก็อยากมีชีวิตอยู่เพื่อรอให้ผมประสบความสำเร็จ
อันนี้พูดในมุมคนที่ผมรักที่สุดนะ ถ้าเป็นคนอื่นผมช่างแม่มหมดอะ ไม่สน(หมายถึงพวกญาติๆผมทุกคน)

พ่อผมเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้าย ใครๆก็รู้ว่าหมดทางรักษา สรุปกันว่าเราจะให้แกไปแบบสบายที่สุด 3เดือนที่เข้าๆออกๆโรงพยาบาล กับ3เดือนสุดท้ายที่ห้องปลอดเชื้อ สุดท้ายแกก็จากไปที่โรงพยาบาล มาคิดดูตอนนั้นถ้าผมมีเงินเหลือๆ กับหนทางรักษา แม้โอกาสซัก 1% ผมน่าจะลองเสี่ยงแหละ

ตื่นมาจะถามว่า "ยื้อ ก ทำไม ค ไร"

ผมคิดว่าอยู่ที่การตัดสินใจของคนไข้ครับ
เน้นว่าต้องตัดสินใจโดยมีสติสัมปชัญญะและได้รับความรู้เรื่องโรคที่เป็น
รวมทั้งข้อดี ข้อเสียของการรักษาแต่ละอย่าง และการงดเว้นการรักษาบางอย่าง
ถ้ามีลายลักษณ์อักษรจะดีมากครับ
จริงๆเรื่องพวกนี้น่าจะมีการตัดสินใจตั้งแต่ยังแข็งแรงอยู่
บางครั้งยังไม่เจ็บป่วยก็สามารถวางแผนก่อนได้ครับ
ไม่งั้นการตัดสินใจก็จะตกอยู่ที่ญาติที่อาจต้องมาแบกรับความกดดันนี้แทนครับ