ตามหลักควรบอกคนป่วยให้รับรู้แล้วเลือกเองตามประสงค์ของคนป่วย เจอมากับตัวคนป่วยอายุ 80+ พึ่งตรวจเจอเป็นมะเร็ง แต่เมีย/ลูกๆไม่ยอมบอกว่าแกเป็นมะเร็ง จับแกไปทำคีโมเลยโดยไม่ถามแกก่อนว่าอยากทำมั้ย สุดท้ายแกทรมานมากๆจากการทำคีโมยื้อไปได้อีกไม่กี่เดือนก็ไปอยู่ดี แทนที่จะได้ไปสบายๆ หลังจัดงานศพแกจบเลยลองมาถามหลานของแกดู สรุปเป็นเมียที่ทำใจไม่ได้จะยื้อไว้ให้นานที่สุดโดยไม่สนว่าคนป่วยจะทรมานจากการรักษายังไง

พ่อผมเคยเข้า ICU ครึ่งเดือน โคม่า 10 กว่าวันในช่วงนั้น หมอให้เริ่มเซ็นเอกสาร
แต่สรุปร่างกายตอบสนองการรักษา ตอนนี้ก็ออกมาอยู่บ้านดูแลตัวเองได้
ทานอาหารตามที่ใจชอบได้ คุณภาพชีวิตไม่ได้ 100 เหมือนตอนก่อนป่วย
แต่ก็ไม่ทุกข์ ผมว่าบางทีจังหวะชีวิตมันก็พูดยาก

ขอยกอีกตัวอย่างคือแม่น้องการ์ตูน ที่ตอนนี้น้องไปสบายแล้ว
แต่ที่ผ่านมาตลอด 10 ปี ทุกข์กายทุกข์ใจ ขัดสนกันหมด
แต่คนเป็นแม่มันก็ปล่อยมือลูกไปไม่ได้ ผมว่าเรื่องพวกนี้มันไม่มีสมการตายตัวเลยครับ
แล้วแต่สถานการ์แล้วแต่บุคคลเลย

ผมบอกเลยถ้าไม่รวย อย่ายื้อครับ ภาระ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครก็ตามต่อให้เป็น พ่อ เป็น แม่ ถ้าการจ่ายเป็นการยื้อไม่ใช่ทำให้หาย อย่าทำครับ ไม่ว่าคุณจะเป็นขี้ปากใครช่างหัวมันครับ

ผมพูดได้เพราะแม่ผมเสียจากโรคมะเร็ง แล้วมันมีเหตุการณ์แบบนี้ แม่ผมอาการคือพร้อมไปอยู่แล้ว หมอให้กลับมาบ้านแล้ว แต่วันนั้นผมไป ตจว แล้วให้คนที่บ้านดู แล้วแม่เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น แล้วคนที่บ้าน ณ เวลานั้นคือสติแตกไม่รู้จะทำยังไง เรียกรถพยาบาลเข้ามารับ วันนั้นแม่ผมเข้า icu นอนคืนเดียว โดนไป 50K .. ผมด่าที่บ้านเลย บอกทำ ทำไม เขาไม่หายแล้ว เขาคือรอวันไป ไปเอาเขามารักษาทำไม ผมโดนที่บ้านด่าว่า เป็นลูก Heer ปล่อยแม่ตายได้ยังไง ผมถามกลับเลย แล้ว 50K เนี่ยใครจะจ่าย มันจ่ายแล้วได้ประโยชน์อะไร สุดท้ายทะเลาะกัน ทางออกของผมคือ เอาแกอยู่บ้ายไม่ได้เพราะคนที่บ้านสติแตกง่าย เลยเอาไปนอน โรงบาล รอวันตาย คืนละ 700 บาท แล้วหลังจากนั้นอีกประมาณ 5 - 6 วันแม่ผมก็เสีย

ผมจะบอกทุกคนเสมอที่ใครมาบอกผมว่า คนรู้จักเป็นมะเร็ง ว่า อย่าจ่ายเพื่อยื้อชีวิต ถ้าเขาจะไปวันนี้ก็คือไปวันนี้ ไม่มีหลอก ให้อยู่ต่ออีกวันเพื่อทำใจ เพราะถ้าคุณทำใจได้คุณจะรู้ตั่งแต่วันที่เขาป่วยแล้ว แต่ถ้าคุณยังทำใจไม่ได้ ต่อให้ต่อเวลาอีกกี่วันคุณก็ทำใจไม่ได้

อย่างตัวผมทำใจได้ก่อนที่แม่จะจากไปแล้ว วันที่แม่จากไปผมมีความสุขด้วยซ้ำ ที่ไม่ต้องเห็นแกทรมานแล้ว ไม่ต้องเห็นแกนอนเป็นผู้ป่วยติดเตียงที่ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยแกก็ไปสบายแล้ว

แฟนเก่าผมคนหนึ่งพ่อเป็นมะเร็งหมอบอกอยู่ได้ไม่นาน แต่นางก็จ่ายสุดชีวิตเพื่อยื้อพ่อไว้ สุดท้ายพ่ออยู่ได้ประมาณ เดือนหนึ่ง ก็จากไป แต่การจากไปของพ่อนาง นางไปกู้ยืมจนตัวเองมีหนี้ 4 - 5 แสน ทุกวันนี้พ่อนางจากไปเป็นปีแล้ว นางยังต้องทำงานชดใช้หนีอยู่เลย

ก็ถ้าไม่ได้เดือดร้อนเงิน ก็ยื้อไปก่อนได้ครับ อย่างน้อยคือผลลัพธ์เท่าเดิม คือ คืนกลับมาไม่ได้แล้ว

แต่การทำใจของญาติ ก็ควรให้พร้อม บอกลากันอย่างเต็มที่ โอกาสแบบนี้น้อยคนที่จะได้ทำ ยากมากๆ

และยิ่งถ้าจิตยังพอรับรู้ได้บ้าง จะยิ่งดีถ้ามีการให้ธรรมะ เตรียมจิตก่อนตาย ยิ่งแต่เป็นเรื่องดี

นี่คือกรณีที่อยู่บนเตียง แพทย์ แค่จะยื้อหรือไม่ยื้อ แต่ไม่เจ็บปวดใดๆ เนื่องจากใช้ยาช่วยบรรเทา

แต่ถ้าทรมาณตลอดเวลา ผมว่ารีบจบดีกว่า

การยื้อ คนที่ทรมานสุดคือผู้ป่วย ต้องทรมานนาน โดยที่เราอาจจะไม่รู้เลยว่าเขาต้องทรมานทนเจ็บปวดแค่ไหน

ถ้าอาการมันทรมารมาก ก็ไม่ควรยื้อครับ

อันนี้แล้วแต่บ้านด้วยว่าคิดเห็นยังไง

มีเพื่อนที่พ่อเป็นมะเร็ง ยื้ออยู่นานมากปลายปี หมดไปหลายล้าน ขนาดมีประกันยังเอาไม่อยู่จ่ายเองอีกหลักล้าน
เคสแบบนี้ดีที่สุดคือคุยกันแต่เนิ่นๆเลย ส่วนตัวผมถ้าแบบตอบสนองไม่ได้ก็บอกที่บ้านว่าไม่ต้องยื้อ เจ็บทั้งคนอยู่กับคนป่วย

ญาติผม นอนเป็นผักอยู่ สมองตายไปแล้วเพราะขาดอากาศ ชีวิตลำบากทั้งครอบครัวเลย ทั้งเงิน ทั้งสุขภาพกาย-ใจ
ครอบครัวผมบอกกันเสมิว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้น ห้ามช่วย ให้ปล่อยไปเลย

ถ้าเคยเห็นสภาพคนใกล้ตัว รอยเข็มเจาะเต็มแขนเต็มขา ตอนสอดท่ออาหาร ท่านจะตัดสินใจได้ง่ายเลย คนไม่โดนยังทรมานจิตใจมากๆ แล้วคนที่โดนล่ะ?

เราไม่สามรถตัดสินได้หรอก

จนกว่าจะวันที่เราต้องถือปากกาเพื่อเซ็นยินยอมให้ถอดเครื่องช่วยหายใจ

เหนือสิ่งอื่นใด เรื่องนี้ควรคุยกันตั้งแต่มีชีวิต

อย่างพ่อผม แกไม่ยอมตาย

แกบอกไว้เลย ว่าไม่ต้องกลัวเจ็บ

ถ้าเป็นอะไรไป สั่งหมอทำเต็มที่

เพราะตัวเองแกเอง ก็ยื้อปู่กับย่ามาเหมือนกัน

แต่ตัวผมเอง ห้ามเด็ดขาด

ให้ถามหมอก่อน ว่ายังมีโอกาสกลับมาเดินได้มั้ย

ถ้าบอกไม่ได้ นอนอย่างเดียว ต้องปล่อยเท่านั้น

ต่อให้อยู่แบบรับรู้ ก็ไม่อยากอยู่แล้ว

ผมยังคิดอยู่เลย ว่าคนทั่วไปอาจจะเก็บเงินเพื่อเกษียณ

แต่ผมเอง ผมว่าจะเก็บเงินเพื่อไปการุณยฆาตที่สวิสดีกว่า

ถ้าต้องใส่แพมเพิส คือไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ

ยื้อนี่เหนื่อยทั้งสองฝั่งเลย ทั้งคนจะไปทั้งคนรั้ง ไม่มีพลังใจ พลังกาย พลังเงิน ปล่อยไปดีสุดเลยตามความคิดผม

เคยบอกที่บ้าน ถ้าเป็นอะไรแบบถ้าช่วยตัวเองไม่ได้ไม่มีสติ ปล่อยได้เลย ไม่ต้องรักษา ตายคืนนึงเผาได้เลย พิธีไม่ต้องเยอะ จะขึ้นสวรรค์ลงนรกจะได้ไม่ต้องรอนาน 555

โดนแม่ด่าสาดไปครึ่งวันอ่ะ

ส่วนน้องบอกจะพยายามนะ อย่าลืมเซ็นมรดกไว้ด้วยแค่นั้น

ยังต้องถามอีกหรอ บาปชัดๆยื้อเค้าไว้ให้ทรมาน ไม่รู้ทำไปทำไม

ไม่ใช่ทั้งคู่นั่นแหละ

มันคือความเป็นมนุษย์

ชีวิตเป็นสิ่งที่มนุษย์ให้ความสำคัญมากที่สุด

พอมาถึงในทางปฏิบัติจริง ก็เลยกลายเป็นว่าจะต้องยึดถือการรักษาชีวิตไว้ก็เท่านั้น

แต่ทีนี้แต่ละคนก็อาจจะมีความคิดแตกต่างกันไป
ชีวิตสำคัญที่สุดก็จริง แต่ชีวิตคนเรายังมีเหตุปัจจัยอื่นอีก
และ/หรือสุดท้ายชีวิตมันก็ต้องมีจุดสิ้นสุด

มันก็เป็นแค่ความคิดไม่เหมือนกันก็แค่นั้น