จริงๆมันขึ้นอยู่กับ SME แต่ละเจ้าเลยว่าอยากจะพอแค่มีกิจการหรืออยากเติบโต เติบโตมันก็ต้องเลือกตลาดที่เล่นได้ ไปต่อได้ ซึ่งเหนื่อย

เจ้าใหญ่เค้าก็หวังเติบโตทุกปี ยังไงเค้าก็ต้องหาทางมาเล่นทุกตลาด จะสู้ได้มันก็ต้องหาจุดที่เราแกร่งมากกว่า หรือตลาดที่เค้ายังไม่เล่น

เคสโชว์ห่วยผมว่า ถ้าขายเฉยๆ มันก็ตามนั้นจะสู้ยังไง เพราะพอมันมีคนเสนอประสบการณ์ที่ดีกว่า ของราคาดีกว่า ไม่มาก บางทีแพงกว่ายังขายได้เลย

เหนื่อย มองไปทางไหนก็เหนื่อย ช่องทางโดนบีบเรื่อยๆ
ผมมาทางสาย blue collar ได้10ปีละ ยังพอไปได้ แต่คนที่กำลังจะเปลี่ยนสายงานตอนอายุเลข4 ไม่ใช่เรื่องสนุกแน่ๆ เจอสิ่งท้าทายสารพัด
ต้นทุนความรู้ เงินทุน ฐานลูกค้า ภาระครอบครัว ความเสี่ยงที่รับได้ ระยะเวลาการเติบโต

ใครที่จะกลับบ้าน ตจว. ไปเริ่มจุดstart อาจต้องคิดใหม่
ใช้ชีวิตหากินในเมือง ยังไงก็ดีกว่า ตจว.
ในเมือง ค่าครองชีพสูง แต่ยังหาเงินใช้ได้ตลอดทุกวัน แต่ใน ตจว. งานหายากกว่า ค่าครองชีพอาจไม่สูงมาก รายจ่ายน้อยกว่า แต่ความสดวกสบายสู้ในเมืองไม่ได้ คน ตจว. ส่วนมาก รับจ้าง รับราชการ ทำสวน
ทำไร่นา ค้าขายตามบ้าน
ต้องยอมรับ การสร้างตัวในช่วง ศก. แย่ ไม่ดี ไม่โตในภาวะเงินเฟ้อในฝืด ในยุคค่าครองชีพสูง ธุรกิจผูกขาด
ในช่วงคนเกิดน้อย ในยุคที่กิจการปิดตัว คนตกงานคนไม่มีเงิน คนมีหนี้สูง ในยุคที่Aiมาแทนคนนั้นยากมาก
ยิ่งใครมีลูก ยิ่งภาระเยอะ เงินจะกินใช้แทบไม่พอ
ไม่ต้องไปคิดจับเงินล้านเลย คนจึงวนเวียนกับการเช่า การผ่อน การกู้
ไม่ต้องไปคิดซื้อบ้าน ซื้อรถ ลงทุนอะไรเลย เหนื่อยโครต (หวยจึงขายดี)

ขนาดตั้งตัวใน กทม. ยังลากเลือด (คนจึงมีแต่หนี้)
ต้นทุนการใช้ชีวิตคนยุคนี้เลยสูงตามไปด้วย
ไม่ใช่ยุคสร้างตัว แต่เป็นยุคต่อยอด สานต่อ และใช้ชีวิตให้หมดรุ่นไป
ขยับตัวไปทำอะไรก็ลำบาก ติดขัดไปหมด
คนจึงต้องทำงานตลอดชีวิต ทำจนใกล้ตาย บางคนเจ็บป่วยก็ยังหยุดไม่ได้ หาเลี้ยงทั้งตัวเอง พ่อแม่ และส่งทั้งลูก ทั้งหลาน
ตจว. ดีแค่อากาศ รถไม่ติด คนไม่เยอะ ที่เหลือแพ้ในเมืองหมด