ถ้าร้านโชว์ห่วย ในต่างจังหวัด พอยังรอด เพราะพวก Con.Store ไปเปิดน้อย แต่ในตัวเมืองใหญ่ กรุงเทพปริ แข่งยากหน่อย แต่มันมี Plain point ตรงขายเหล้าได้ทุกเวลา น้ำแข็งหลอดเติมตลอด บุหรี่แบ่งขาย หรือเหล้าแป๊ก เหล้าดอง มันต้องเอาจุดที่ร้านใหญ่ไม่มีมาขายมันจะรอด ร้านแถวบ้านผม ขายขนมที่ร้านใหญ่ไม่มี เหล้าเหล้าเหล้าสี แถวเปิดดึกๆ คนนอนดึกมาซื้อเบียร์ซื้อเหล้าประจำ

ส่วนพวกชาบูอะยาก ตายไปเยอะ แถวบ้านนางใน อินดี้ ปิดไปละ อย่างร้านสเต็กแถวบ้านเจอลุงหนวดไปตายเรียน ร้านเล็กๆ คนไปกินครั้งเดียวพอ

แต่ชาบู หรือโชห่วยขชนาด 7-11 นี่มันสงครามนายทุนมานานแล้วนะครับ อดีตมันก้แข่งตรงๆไม่ได้มานานละ ไม่ได้เพิ่งจะมาตายตอนนี้

ระบบเงินเซน ตัวทำร้านขาดทุนเลย นะ ผมบอกเลย มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ช่วงแรก ก้จ่ายตรง หลังๆ เอาเงินไปซื้อไปกินร้านใหญ่ๆ ไม่มีเงินกลับมา เซ้นร้านเรา

เราไม่ได้เลย แค่โดนคนล่ะ 2-3 ร้อย สัก 4-5 คนไม่จ่าย ก็จบแล้ว

ที่่ร้านผมยังพอมีเงินหมุนได้ก็ คือ ต่างด้าวเลย ดีมากๆ เซน แต่ของจำเป็น สบู่ ยาสระผม ยา ของกิน อะไรพวกนี้ เงินออกมา แวะจ่าย แถมซื้อของไปด้วยอีก

ไอพวกคนไทย แรงงานทั่วไปรายวัน แดกแต่เหล้า เซนวัน 100 เนี่ยน่ากลัวจัด จนต้องไม่ขาย อ่ะ

บางคนแรกๆ เครดิตดี เซนได้จนถึง 2-3 พัน แต่ก็หายไปเลย ก็มีย้ายงาน หนีหนี้

ลำบากจัดๆ พอป้าผมเสียผมก็ปิดร้านเลยเพราะไม่มีคนดูให้ หนี้เสีย ก็หลักหมื่น อ่ะ

ของซื้อเข้าร้าน ทุกสองสามวัน แต่เงินไม่มีแทบบ้า

SME ได้แค่พออยู่รอด แต่แทบไม่มีโอกาสเติบโตได้เท่าไหร่ แต่มันก็คือการแข่งขันอย่างนึงแม้จะเสียเปรียบแต่ก็ทำให้เข้มแข็งและมีการพัฒนามีการดิ้นรน ต้องเสริมสร้างองค์ความรู้และให้คนรุ่นใหม่ๆมาช่วยต่อยอด ข้อดีคือผู้บริโภคทั่วไปสะดวก ได้ของราคาถูก เลือกได้ตามใจตามงบที่มี

อาหารต้องข้าวแกง ตามสั่ง เท่านั้น รายใหญ่ยังไม่ลงมาเล่น หรือบางเจ้าลงมาเล่นแล้วแต่ราคายังแรงอยู่ ส่วนพวก minimart ทำใจ ต้องทำเลอยู่บ้านนอกจริงๆถึงจะอยู่ได้

ที่อยู่ได้เพราะแถวนั้นยังไม่มีเซเว่น หรือโลตัส
หรือขายพวกน้ำถังใหญ่ ผัก น้ำแข็ง เหล้าทีละกั้ก

300 ปีเลยไหมคับนิ

เหมือนบางสายอาชีพที่กำลังถูกลดความสำคัญลงเรื่อยๆ เพราะการมาของ AI

บางส่วนได้ผลประโยชน์ บางส่วนเสียผลประโยชน์

ตัวอย่าง บ้านผมที่่ ตจว. บางเทศกาลร้านอาหาร ร้านตามสั่งปิดกันหมด ไม่มีร้านให้ออกไปกินนอกบ้าน

พอมี Big C มาเปิด Food Court เปิดปกติ คนเต็มห้างยิ่งกว่าวันธรรมดา ร้านเหล่านั้นถ้าอยากมีรายได้ในวันเทศกาล

ก็ต้องเลือกที่จะเปิดมาแข่ง หรือหยุดชิวๆเหมือนเดิม เพื่อความอยู่รอดก็ต้องปรับตัวกันไป ให้ทันยุคสมัย

ผมอยู่เมืองเชียงใหม่ ปราบเซียน แถวบ้านผมโซนสันกลาง
โชว์ห่วย คนเข้าเยอะกว่า 7-11 โลตัส นะ เพราะคนยังเสพติดการจ่ายตลาด
ผักมัด 5-10 บาท ซื้อหมูเขียง น้ำแข็งถุง 5 บาท มันอยู่ได้จริงๆนะ

ร้านโชว์ห่วยแถวบ้านเยอะกว่า 7-11 อีก เพราะขายในสิ่งที่ 7-11 ไม่มี รับบัตรฟ้า บัตรรัฐ และขายเบเกอรี่ท้องถิ่นเจ้าดัง แดง / โอชิน / ควีน/ ผึ้งน้อย มีขายหมดแล้วอร่อยและถูกกว่า 7-11 แล้วยี่ห้อพวกนี้คนแก่ชอบกิน

หรือพวก ขนม /เครื่องปรุงรส/ผงซักฟอก/ข้าวสาร ไข่ไก่ / อาหารแช่แข็ง ของใช้ต่างๆที่เซเว่นไม่มี

แล้วสุดท้ายฉายาเมืองปราบเซียนของเชียงใหม่ ไม่ได้มาเพราะโชคช่วยบอกเลย
ตี๋น้อยที่ว่าแน่ๆ มาเชียงใหม่ยังสู้แบรนด์ท้องที่ไม่ค่อยได้เลย

สาเหตุก็เพราะนิสัยคนท้องที่นี้แหละ ชอบของถูก ราคาโอเคเหมาะสม เข้าถึงง่าย ใกล้บ้าน รู้จักกัน
เลยทำให้ใครมาตีตลาดก็ลำบาก เอาจริงๆคนในพื้นที่ก็มีส่วนนั้นแหละ ถ้าไม่สนับสนุนแบรนด์ท้องที่ ไม่สนับสนุน SME มันก็สู้ยาก

ไอร้านอาหารรายใหญ่ๆที่ว่ามาเนี้ย เปิดเชียงใหม่เจ๊งเพียบ เพราะสู้เจ้าถิ่นไม่ได้

ปล.ผมคนหนึ่งที่แทบจะไม่เข้า 7-11 เลย เพราะตัวเองก็เป็น SME อยากสนับสนุน SME ขนาดเสื้อผ้าหรือสินค้าอะไรที่ SME ได้ผมยังซื้อเลย แม้ราคาจะสูงกว่าพวกแบรนด์จีนก็เถอะ

ในธุรกิจอุตสาหรรม ผมมีงานรองรับตลอดทำไม่ทัน

ขยายโรงงานไม่ได้เพราะเงื่อนไขเปิดบริษัทไม่ถึงสามปี

กู้ยากเย็นมาก ทุกวันนี้จะครบสามปีละรอวันกู้มาหมุนเวียนได้

ที่ผ่านมาหาเงินสดมาลงทุนกันตลอด แทบตายห่า

รัฐบาลไม่มีนโยบายอะไรเลยที่ช่วยเหลือ SME

แซนวิช โบราณอันละ 5 บาทครับ แล้วก็ขนมอะไรก็ได้ที่อิ่มๆ เริ่มต้นที่ 5 บาท โชห่วยยังขายดี
ในเซเว่น กับ CJ ไม่มี

ก็ไปหางานอย่างอื่นทำดิ

เท่าที่ผมสังเกต ขายทุกอย่างที่ 7 ไม่มี 7 ว่าขายย่อย อันนี้ย่อยลงไปอีก บุหรีเป็นมวน เหล้าเป็นเป๊ก ผงซักฟอกซองเล็กๆ ขนมที่ขายใน 7 ไม่ได้เพราะไม่มี อย.

เท่าที่อ่านความเห็นเกือบทั้งหมด แทบจะมองจากคนนอกทั้งหมดเลย (แทบนะ)
ไม่มีความคิดเห็นจากร้านขายของโชว์ห่วยจริง

-ที่ว่าเขายังอยู่ได้ เคยไปถามไหมว่าอยู่ได้นี่อยู่ยังไง
จะบอกว่าเพราะเขาทนอยู่ต่างหาก มันไม่ได้มีกำไรดีขนาดนั้น แค่ประคองตัวไป
อาจจะส่วนหนึ่งต้นทุนค่าเช่าไม่มี เพราะเป็นบ้านตัวเอง ถ้าเป็นเช่าร้านเปิด เจ๊งแน่ ถ้าโดนเจ้าสัวตี

- บางร้านเป็นอาชีพดั้งเดิม ตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ ปู่ย่า คือเกิดมาทำแต่แบบนี้ ทำแบบอื่นไม่ค่อยเป็น
ก็ไม่อยากปิดไปทำแบบอื่นเพราะไม่ถนัด ก็เลยต้องทนทำอยู่ แค่ประคองตัวไป

- ถ้าบอกว่าต้นทุนต่ำ เพราะว่าไม่เสีย vat เลยทำราคาสู้เจ้าสัวได้
จะบอกว่าเข้าใจผิดครับ ต้นทุนสู้เจ้าสัวไม่ได้หรอก รับสินค้ามาจากร้านส่งอีก 2-3 ทอด (โคตรแพง)
เจ้าสัวเขารับจากโรงงานตรง กำหนดราคาซื้อโรงงานได้ด้วย เพราะซื้อเยอะ
ยังไม่รวมของเสียทิ้ง หมดอายุ เพราะระบบการจัดการไม่ทันสมัยเท่าเจ้าสัว

- ร้านอยู่ได้เพราะเงินเซ็นต์ ใช่เหรอ? จะบอกว่าระบบเงินเซ็นต์นี่แหละตัวบ่อนทำลายร้านชำ
ให้เจ๊งไวขึ้น บางร้านที่อยู่ได้เพราะทุนหนา หรือมีทุนเก่าเก็บต่างหากที่สามารถเอามาหมุนซื้อของประคองตัว
ให้ร้านยังอยู่ได้ ร้านที่ไม่มีทุนรับรองเจ๊ง คิดง่ายๆ ขายของได้ แต่เงินยังไม่ได้ตอนนี้ แต่ได้สิ้นเดือน
แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปลงทุนซื้อของมาขายพรุ่งนี้อีก (ถ้าไม่มีทุนหนามาหมุนก่อน รับรองเจ๊ง)
หรือบางรายตีเงินศูนย์เพราะเซ็นต์แล้วหายไปเลย

**ถ้าถามทำไม spay later ถึงดี เจ้าใหญ่เขาทำ ก็เพราะเขาทุนหนาไง
คิดดอกทั้งทางตรง และทางอ้อม (ผมไม่มั่นใจะบบหลังบ้านนะ แต่อาจมีตั้งหัก % หลังบ้านจากร้านค้าสูงขึ้น
ถ้าร้านไหนมีรับแบบ spay later คือวินวินทั้ง 2 ฝ่าย ร้านค้าได้ขายของง่าย ขายเยอะขึ้น เจ้าสัวได้ % สูง ชดเชยหนี้เสีย)

อยู่ได้สิ แขวนของเล่นเต็มหน้าร้าน ลูกผมเดินเข้าหาตลอดไป

ไม่ใช่ว่ากลับไปตอนนี้ ที่เป็นของเจ้าสัวไปเรียบร้อยแล้วนะ