40+ รสชาติของชีวิตที่แท้จริงครับ หนักๆทั้งนั้น ถ้าปูทางมาดีก็โอเค

อยู่ที่ความพอใจของตัวเอง ถ้ามีความสุข มีเงินพอมีพอกิน นอนหลับ สุขภาพแข็งแรง
แค่นี้ก็ถือว่าพอแล้ว

ส่วนของผมมีงานมั่นคง มีลูกเมีย ครอบครัวเล็กๆ อบอุ่น
ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ
เฝ้าดูลูกเติบโต พอมีพอใช้ ไม่ได้รวยมาก
แต่ก็ไม่เดือดร้อนครับ ความสุขอยู่ที่ลูก

เรา เลข 4 ต้น ๆ ละ

แฟน ครอบครัว เลิกคิดแล้ว

ตอนนี้ วางแผน อยากออกมาทำอะไรเองเพื่อหารายได้ หากตกงานประจำไป
งานเสริมก็มี งานที่บ้านก็มีแต่ไม่รู้พ่อจะยังทำต่อในอนาคตมั้ย ยิ่งยุคนี้ด้วยละ

พยายามเลือกใช้จ่ายเท่าที่จำเป็น งดอยากได้นู่นนี่ละ

ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงไม่เจ็บไม่ป่วย ก็พอละ

ด้านอื่นๆไม่รู้ มันก็คงขึ้นๆลงๆ ตามชีวิต
แต่ยังไงก็ไม่ควรดืื่มเยอะเกินไป
เพราะจะมีแต่สร้างปัญหาเพิ่มขึ้นมาอีกในระยะยาว

เอาใจช่วยครับ ขอให้ดีขึ้นๆเรื่อยๆ

ผม40นิดๆ บ้านผ่อนเกือบหมด
มีลูก มีรถไม่ต้องผ่อนแล้ว

แต่เงินเดือนไม่เยอะ แถม เงินเหลือไม่เยอะอีกเพราะ
โป๊ะบ้าน ค่าเทอมลูก

ช่วยนี้ก็เครียดๆเหมือนกัน

อาการแบบนี้คือ Mid Life Crisis ครับ จะเริ่มเป็นตอนประมาณ 40 ขวบนี่แหละ ไม่ได้เป็นแค่คุณหรอก แต่แทบทุกคนเป็นกันหมด แต่ละคนก็เครียดตามสถานะที่ตัวเองกำลังประสบ ต่อให้คนที่ดูเหมือน success ดี ก็จะมีอะไรซักอย่างให้วิตกอยู่ดี

ดีที่สุดคือทำใจให้สบาย ไม่ต้องไปเทียบชีวิตตัวเองกับใคร ใครเป็นยังไงช่างเขา เราเป็นยังไงก็ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว

ขอบคุณที่ตั้งกระทู้ ความรู้ทั้งนั้น ถ้าใครแซะก็...เกิน

ผม32+ แต่หนี้เยอะมาก วางแผนผิดพลาดตอนบรรจุ ตอนนี้ใช้ชีวิตไปวันๆ คิดซะว่าเกษียณไปคงไม่เป็นภาระใคร ลูกเมียไม่มี

ส่วนตัวคิดว่า 40 มันคือจุดตัดระหว่างพลังของวัยหนุ่ม และประสบการณ์ของวัยผู้ใหญ่อะ
คือชีวิตได้ลองผิดลองถูกอะไรมาประมาณนึงจนมีประสบการณ์ในด้านไหนซักด้านระดับที่พอบอกได้แล้วว่าเราเป็นใคร เก่งอะไร สวนทางกับแรงงานที่เคยมีช่วงวัยรุ่นลดลง ความหุนหันพลันเเล่นลดลง ผลลัพธ์ของการทำอะไรต่างๆในชีวิตมีให้เห็นผลแล้ว บางอย่างที่ตัดสินใจเคยแบบเด็กๆ บางอย่างที่ทำไปตามอารมณ์ บางอย่างที่เคยคิดว่าดี มันเริ่มส่งผลให้เห็นจนได้ตรึกตรองแล้ว เกิดเป็น "รู้งี้" ขึ้น

มันเป็น checkpoint สำคัญ ที่ใช้แสดงผลลัพธ์จากการใช้ชีวิต มันจะเห็นชัดมากๆว่าใครสำเร็จ ใครกำลังดิ้นรน ใครพังไปแล้ว
อายุ 25-35 ใครพัง ใครล้ม มันยังมีโอกาสพลิกชีวิตอยู่ แต่ 40 ไปแล้วมันมี point of no return เยอะ พลาดแล้วพลาดเลย พังแล้วพังเลย เพราะมันมาถึงครึ่งทางแล้ว ไม่ใช่เพิ่งเริ่มต้น

มันเป็นช่วงที่โอกาสในชีวิตคุณเหลือน้อยแล้วครับ
พลาดอะไรทางเลือกจะเหลือไม่มาก เวลาล้มก็จะฟื้นตัวยากเช่นกัน

มันมีคำกล่าวที่ว่า ชีวิตที่แท้จริงของคนเราเริ่มต้นตอนอายุ40

ซึ่งพอมาคิดๆดูแล้ว ผมว่าวัย40มันคือจุดตัดของความเป็นวัยรุ่นกับความเป็นผู้ใหญ่อะ ความคิดต้องโตแล้ว
มันเป็นช่วงชีวิตที่ต้องมีพร้อมแล้ว เป็นวัยที่ต้องรักษาเครดิต มีความเป็นอาวุโส มีความน่าเชื่อถือ มีจุดยืนชัดเจนแล้ว มีหน้าที่ความรับผิดชอบต่อบทบาทชีวิต
เป็นช่วงเวลาที่ต้องคัดคนไม่ดี สังคมแย่ๆออกจากชีวิต
และเป็นจุดที่หมดเวลาลองผิดลองถูกแล้ว อะไรก็ตามที่เคยคลำทางมาตั้งแต่เรียนจบจนถึงวัย30กว่า มันต้องเจอแล้ว มันต้องon the wayแล้ว ไม่ใช่ยังหาอยู่
คนที่เจอแล้วก็ดีไป ส่วนคนที่ยังไม่เจอนี่แหล่ะเป็นปัญหา เพราะมันคือวัยที่พลาดไม่ได้อีกแล้ว ถ้าทำงานประจำ โดนไล่ออกหรือให้เปลี่ยนสายงาน จะไปหางานใหม่ ตำแหน่งก็น้อยลงแล้ว ถ้าทำธุรกิจจะล้มแล้วเริ่มใหม่ก็ไม่มีแรงแล้ว จะมาทำงานหามรุ่งหามค่ำ สองวันนอนที แบบตอน20กว่า ก็ไม่ไหว คนที่เคยมีความฝันอะไรถ้าไปไม่ถึงก็ต้องยอมรับความจริงแล้ว ครอบครัวถ้ายังไม่มี จะเริ่มนับหนึ่งกับใครก็ลำบาก หรือถ้ามีอยู่ถึงมันจะเฮงซวยยังไง ถ้าเคลียร์ไม่ได้
ก็ต้องทนประคับประคองไปแล้ว จะมีลูกหรือ ไม่มีลูกก็ต้องฟันธงแล้ว เพราะกำลังจะหมดวัยเจริญพันธุ์ (ในเคสที่มีครอบครัวแล้ว ยิ่งยากไปอีกในการฉีกไปเริ่มทำอะไรใหม่ แทบปิดโอกาสไปเลย
นี่พูดถึงปัจจัยบุคคลล้วนๆเลย ยังไม่นับถึงคนที่มีหนี้

คนชอบบอกชีวิตจริงจะเริ่มที่40 สู้ๆคร้บ
ปีที่ผ่านมาหนักสุดในชีวิตเหมือนกัน

อายุ 35 ครับ มีหนี้บ้าน หนี้รถ แต่ดีว่ารายได้ทั้งผมกับภรรยายังครอบคลุมอยู่แบบสบายๆ ถ้าไม่มีเหตุฉุกเฉินจากทางบ้านให้ต้องมาดึงเงินเราไป
ลูกไม่คิดจะมีครับ คิดว่ามีความสูขได้ด้วยตัวเอง ผมอาจจะคิดผิดก็ได้ แต่ตอนนี้รู้สึกแบบนี้

ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆครับ ไม่หวือหวา ไม่ได้อยากได้อะไรมากเกินไป และไม่กดดันตัวเองจนเกินไป
ก็เป็นสุขดีครับ

หวังว่าท่านจะพบความสุขในชีวิตของตัวเองนะครับ อย่าใช้ชีวิตประมาทในตอนที่เรายังมีแรง แต่ก็อย่าใจร้ายกับตัวเองมากเกินไปครับ

ผม 40+ ต้นครับ อยากส่งกำลังใจให้ทุกคนครับ
ก่อน 40 ก็ไม่มีหนทางเลยว่าจะยังไงต่อไป มีลูกตอน 28 และ 31 รายได้ที่มีก็เลี้ยงดูลูก ค่าเช่าที่พัก ค่ากินค่าอยู่ก็ชนเดือนมายาว ๆ ยังดีที่เมียพอจะใช้ชีวิตเป็น ทำงานหาเงินกินกันไปเดือนต่อเดือน ไม่ได้ลำบากมากนักแต่ก็ไม่มีเก็บ
บริษัทที่ทำงานเป็นสาย it บริษัทดูแล้วจะไม่โต ตำแหน่งงานเราก็เรื่อย ๆ อยู่รอดไปได้ แต่มันก็คิดว่าเราถ้า 40++ เกิดไม่จ้างจะไปยังไงต่อกะชีวิต คือมันกลุ้มใจทุกวันทุกคืนตอนนนั้นอ่ะนะ
40 ขอห้าวหลุด safe zone หางานที่ใหม่ จากนั้นอีกปีก็ย้ายงานมาภาครับ (ไม่ได้เป็น ขรกนะ) รายได้ก็พอไหว

เคยลงทุนทำหลายย่างควบไปด้วย แต่ก็ไม่กล้าลงทุนหนักนะ เพราะเจ๊งแล้วไม่มีฟูกมารองรับ รู้เลยไม่ง่ายในการเป็นเจ้าของกิจการหรือธุรกิจ

เป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ

ให้กำลังใจ จากคนวัยใกล้กัน ผมมองว่า เรื่องของแฟน ผมไม่รู้ว่าอายุเท่าไรนะ แต่อาจจะมองว่าเรื่องความมั่นคงในชีวิตแล้ว ว่าตกลงจะแต่งไม่แต่ง (การเป็นแฟนจนอายุ มากแล้วไม่แต่ง สำหรับผู้หญิงเป็นเรื่องน่าอายนะครับในความคิดของบางคน) แต่การแต่งงานมันก็ต้องใช้เงินจริงนั่นแหละ ส่วนเรื่องลูก ผมพูดเลยว่าอย่าคิดว่าจะมีเพื่อให้ พ่อแม่ชื่นใจครับ มีเพราะเราพร้อม และอยากจะมีจริงๆดีกว่า การมีลูกไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งการเลี้ยง เงินทอง การดูแล และการทำงานที่ต้องหนักขึ้นมาก (อันนี้ผมพูดจากประสบการณ์ลูกสอง) จากท่านเล่ามา งานยังโอเค ก็อาจจะต้องมองต่อยอดไปตรงนั้นครับ (ไม่ได้สั่งสอน แนะนำอะไรนะครับ ขอให้กำลังใจก็พอครับ)

เคยเป็นช่วง 3ปีก่อน ตอน 36-37mid life crisis แบบ ไม่มีเควสให้ทำแล้ว

แต่พอ ตอนนี้ลูก2 มีหนี้บ้านหลังใหม่อีก
เรียกว่า passion มาเต็มเลย