ชุดความนี้ไม่ผิดนะครับ มันอยู่ที่สถานะทางการเงิน ณ เวลานั้นของลูกๆ ด้วย

ผมยกตย. โรนัลโด้ มันบอกยังไงแม่มันต้องมาก่อน ที่ 1 ตอนมันยังไม่มีอะไรเลย แม่มันอดมื้อกินมื้อ ทำงาน

หนักเพื่อซื้อสตั๊ดให้ ตอนที่ยังไม่มีอะไรเลย ถ้าปัจจุบันโรนัลโด้ก็ยังเป็นคนสวน ล้างห้้องน้ำแล้วไม่มีปัญญาเลี้ยง

แม่ มันก็ดูสมเหตุสมผล แต่ตอนนี้ รวยระดับหมื่อนล้านขนาดนั้น แต่ยังปล่อยให้แม่อดมื้อกินมื้อ ล้างห้องน้ำไปวันๆ

ท่านว่ามันดูเวทนาไหมล่ะครับ  

เค้าน่าจะหมายถึงการมีลูกเพื่อหวังให้มาดูเเลตอนแก่โดยเฉพาะครับ

คือการจะเลี้ยงดูแลมั้ยควรเป็นสิทธิของลูกที่จะทำหรือไม่ทำก้ได้ไม่ใช้การมานั่งทวงบุญคุณว่าต้องมาเลี้ยง


กลับกัน สมมุติ โรนัลโด้ พยายามเองทุกอย่างโดยที่เเม่ไม่สนับสนุนอะไรเลย พอถึงวันรวยหมื่นล้านเเม่มาทวงบุญคุณว่าต้องเลี้ยง หรือต่อให้พ่อเเม่สนับสนุนทุกอย่างนั่นเป็นหน้าที่ของพ่อ-เเม่ครับ



สรุป การเลี้ยงดูลูก เป็นหน้าที่ของพ่อ-เเม่

เเต่การเลี้ยงดู พ่อ-เเม่ เป็นสิทธิ ของลูก  

คุณเข้าใจผิดเต็มๆเลย เกลียดชุดความคิดนี้คือ พวกมีลูกแล้วคิดเลยว่าต้องมาเลี้ยงกุตอนแก่ มาคอยส่งเงิน คอยช่วยทำงาน เข้าใจไหมครับ

ส่วนเรื่องที่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ตัวเองไหม มันเป็นเรื่องของลูกครับ ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูดี สังคมดี ยังไงลูกก็ไม่ทิ้งอยู่แล้ว มันไม่จำเป็นต้องมายัดความคิดเห็นแก่ตัวแบบนั้นให้เด็ก เข้าใจไหมครับ หรือถ้ายังไม่เข้าใจก็แล้วแต่ครับ

แสดงว่าคุณยังมีชุดความคิดเห็นแก่ตัว ยัดเยียดบุญคุณให้ลูกทดแทน ?? กลัวลูกไม่เลี้ยงรึเปล่า  

คำตอบดูเดือดมากเลยครับ ถึงขนาดบอกผมมีความคิดเห็นแก่ตัว

ตัดสินผมไปแล้วว่า ยัดเยียดความคิดแบบนี้ให้ลูก

ลองอ่านและทำความเข้าใจทั้งสองบรรทัดที่ผมเขียนให้แตกฉานครับ

มีบรรทัดที่มีคำตำหนิไหมครับ

แต่ทำไมคุณดูหัวร้อนเหมือนผมพูดแทงใจดำยังไงชอบกล

อ่านและทำความเข้าใจทั้งสองบรรทัดใหม่ครับ  

จะอยู่ถึงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย นี่ยังคาดหวังว่าขอตายก่อน 50 เลทสุดขอไม่เกิน 60 ปี มากกว่านั้นเหนื่อยละ

 

จะอยู่ถึงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย นี่ยังคาดหวังว่าขอตายก่อน 50 เลทสุดขอไม่เกิน 60 ปี มากกว่านั้นเหนื่อยละ

 

ไม่ได้ตัดสินคุณนะ ก็เหมือนที่คุณบอก

แปลว่า มีความคิดว่าทำไมฉันต้องดูแลพ่อแม่ของฉัน อยู่ด้วยรึเปล่าอ่ะครับ

ก็เหมือนกันอะ เป็นคำถามครับ  

ไม่ได้ตัดสินแต่ด่าไปแล้ว 5555

เอาเป็นว่า ผมไม่ได้มีความคิดแบบนั้นไปยัดใส่ลูกหรอกครับ

แต่คุณก็ไม่ควรไปด่า คนหรือครอบครัว ที่มีความคิดแบบนั้นว่า เห็นแก่ตัว ได้หรอก

ทุกคนเติบโตมา ผ่านการดูแล เลี้ยงดู อบรม สั่งสอน แตกต่างกันไป

จึงไม่แปลกที่จะมีชุดความคิดที่แตกต่างกัน ตามพื้นฐานครอบครัว
 

การมีลูกหรือไม่มีลูก ไม่ใช่คำตอบที่แท้จริงของความสุขในชีวิตและความมั่นคงของชีวิตทั้งปัจจุบันและอนาคตที่เราอาจจะตายพรุ่งนี้หรือตายตอนแก่อายุ100ปี ความสุขของชีวิตที่แท้จริง เกิดจากสติ ความพอเพียง การปล่อยวาง การเข้าถึงสัจธรรม ส่วนความมั่นคงของชีวิต มีแค่2เรื่องเท่านั้นคือ สุขภาพ และ เงิน เพราะฉะนั้น การมีลูกไม่ใช่สมการของความสุขที่เป็นตัวแปรตายตัว การมีลูกอาจทำให้เราสุขและอิ่มเอมอย่างที่สุดหรือทำให้เราทุกข์อย่างแสนสาหัสก็ได้ ถ้าเลี้ยงลูกไม่ดี ผลที่ได้ก็มักจะไม่ดี หรือถ้าเลี้ยงลูกดี แต่ลูกมาตายก่อนเรา เราจะทุกข์ขนาดไหน พระพุทธเจ้าถึงตั้งชื่อลูกตนเองว่าราหุุล คือบ่วงที่ร้อยรัดพ่อแม่เอาไว้ให้จิตไม่เป็นอิสระ
ถ้ามีลูกดี แต่ตอนแก่เราป่วยนอนติดเตียง หรือเจ็บปวดทรมานจากความเจ็บป่วยต่างๆ เทียบกับอีกคนที่ไม่มีลูกแต่แม้อายุมากก็ยังแข็งแรง ช่วยเหลือตนเองได้ทุกอย่าง ไปเที่ยวไหนต่อไหนได้อย่างคล่องแคล่ว อย่างไหนจะดีดว่ากัน
สิ่งที่จะดูแลเราในอนาคต ที่แท้จริง ไม่ใช่ใครทั้งนั้น ไม่ใช่ AI ด้วย แต่คือตัวเราเองในปัจจุบัน ที่ต้องสร้างความมั่นคงทางสุขภาพและเก็บเงินออมหรือมีรายได้แบบ passive income เลี้ยงตัวเองยามชราได้อย่างไม่ขัดสน ซึ่งสิ่งนี้ต้องใช้วิสัยทัศน์ ความรู้ เจตจำนง การวางแผน ความตั้งใจ และวินัย อย่างเข้มข้น และต้องทำทันทีตั้งแต่ตอนนี้ วินาทีนี้ ด้วยสติ และด้วยธรรม  

ง

พอ 45 ใกล้ 50 ก็ไม่อยากตายละ มันไม่มีใครอยากตายหรอกจริงๆแล้ว