ยาวหน่อย
เอาจริงๆ ตอนนี้ รู้สึกเหลวแหลกไปทุกภาคส่วนสังคม ประเทศเรามองไปทางไหนก็มีแต่ความล้มเหลวไปทุกด้าน ต่อให้ไม่พยายามเสพสื่อมาก ก็ยังเข้าหูเข้าตาอยู่ดี
ช่วงนี้ข่าวพระก็จะมาแรงหน่อย ถ้าให้พูดกันจริงๆคือ พระขาดความ professional ที่สังคมต้องการจริงๆ
จากอาชีพตัวเองที่โดนสังคมคาดหวังเรื่อง professional ในทุกสภาวะแล้วนั้น
ทั้งๆที่อาชีพตัวเอง คือ ผู้ทรงศีล ทรงธรรม เป็นหลักให้คนทั่วไปได้ยึดเหนี่ยว
ที่ไหนได้ ทำตัวแย่กว่าชาวพุทธที่ไม่ได้ถือศีล 5 ซะอีก เหอะๆ
แม้หลายคนบอกว่า อย่าเหมารวม พระปฏิบัติดีก็มากมาย
แต่ก็ feel like อาชีพตำรวจนั่นแหละ มันอาจเป็นแค่ 1 เปอร์เซนต์ของทั้งวงการก็ได้
แต่เราก็เจอ 1 เปอร์เซนต์อยู่เรื่อยๆเหมือนกัน

ผมเคยแชร์ในบอร์ดสักรอบเมื่อนานมาแล้วว่า วงการไหนก็ตามที่ติเตียนไม่ได้ ตรวจสอบกันเองไม่ได้ วงการนั้นจะเสื่อม วงการสงฆ์ไทย คือ หนึ่งในวงการนั้น (และอีกหลายๆวงการ ทุกคนก็คงรู้ว่าวงการไหน ) และอีกไม่นานก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แน่ๆ

สำหรับผมแล้ว จะแก้ไขยังไงดี ให้วงการพุทธกลับมาเข้ารูปเข้ารอยอีกครั้ง
คงไม่พ้น การให้ตรวจสอบจากภายนอกและมีการคัดกรองพระ อย่างจริงจังซะที
การคัดกรองด้วยระบบศาสนา ตามระเบียบประเพณีและวินัยสงฆ์ อาจจะไม่ทันยุคทันสมัยไปแล้วรึเปล่า
หรือการใช้องค์กรทางโลก ช่วยคัดกรองให้เข้มขึ้นจะดีมั้ย เช่น การตรวจบัญชีทรัพย์สิน การตรวจคดีความติดตัวก่อนบวชพระ การสอบบรรจุเข้าเป็นพระภิกษุโดยมีความรู้ความสามารถ ข้อสอบกลางที่มีคุณภาพ บลาๆๆ

ผมพูดกันตามตรงว่า ในฐานะชาวพุทธ ผมไม่เข้าวัดมานานแล้วยกเว้นงานศพ ที่ไปเพราะเป็นเกียติแก่ผู้ตาย
แต่ถ้าว่างๆให้ไปวัด ผมก็รู้สึกไม่สบายใจที่จะเข้า เพราะรู้ตัวว่าจิตเราคิดไม่ค่อยดีกับวงการนี้สักเท่าไหร่
เข้าไปก็จิตอกุศลเปล่าๆ ขอทำบุญให้สบายใจในรูปแบบอื่นดีกว่า หรือจนกว่าวงการนี้จะเข้ารูปเข้ารอยกว่านี้
ผมไม่อยากกราบโจรหนีคดีมาบวช รู้สึกไม่เป็นกุศลกับตัวเอง

ปล.บ่นระบายเฉยๆ วันนี้ว่าง

เจอเซียนพระตัวจริงเข้าไป พระทั้งหลายถึงกับแตกกระจาย พุ่งเป็นลำ

ลองเป็นพระแค่มีกิน ปฏิบัติตน ไม่ต้องมีเงิน จับเงินดีกว่า จะตัดพุทธพานิชย์ออกไปได้เยอะ นี่อะไรเงินเดือนก็มีให้ ข้าวก็ไม่ต้องซื้อ เงินกฐิน เงินสวดนั่น สวดนี่ งานนั่น ขึ้นบ้าน โอ้ย จะหาพระดีจากไหน ไม่มีหรอก ชม.นี้ก็เหมือนตำรวจเหี้ย 80 ดีแค่ 10 ปกติอีก 10

ตัวอย่างมีให้เห็น

1เปอร์เซนต์เท่ากับอัตราถูกสลากเลขท้ายสองตัวเลย ยึดตามนี้คนไทยที่ซื้อทุกงวดควรจะถูกงวดเว้นงวดเลยนะ

เอาจริงๆ มันก็เป็นแบบนี้มาตลอดละ แต่ยุคนี้สื่อเห็นได้ชัดมากขึ้น เพียงแต่แผลจะเปิดมาเรื่อยๆไหมนี้ละ สำหรับนักบวชศาสนาพุทธ

แต่หลักปฏิบัตินักบวชผมก็สงสัยนะว่า ทุกวันนี้ต้องทำแบบไหน เพราะ ทั้งพม่ากับไทย เป็นพุทธเถรวาททั้งคู่ แต่แนวทางต่างกันพอสมควร กับ ความสำรวม พระไทยสำรวมกว่า แต่ชาวพม่าระดับฆราวาสเคร่งกว่า

บางทีเราก็ควรเข้าใจว่า พระทุกวันนี้มันแยกนิกายออกมาเป็น ธรรมยุติ(เน้นปฎิบัติตามหลัก) กับ มหานิกาย(เน้นพุทธบริษัท)

ซึ่งวัดที่เราเห็นโดยทั่วไปมักเป็นมหานิกาย ที่หย่อนยานและฉ้อฉน เสพเมถุน แดกหมูกระทะ กระดกเหล้ายามวิกาลเป็นเรื่องปกติ

สิ่งที่เราต้องตั้งคำถามคือ ยิงคำถามไปยังหัวเรือของหลายๆนิกายนั้นคือ มหาเถรสมาคม จะออกแอคชั่นอะไรเพื่อควบคุมความวิบัตินี้ไหม

สิ่งที่ต้องทำคือความเข้มของกฏ โดยเฉพาะเรื่องการทำผิดศีลนั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่ แก้ด้วยการแสดงอาบัติไม่ได้ ไม่เพียงพอ เพราะเราต่างก็เห็นพอพิธีการแสดงอาบัติเป็นเรื่องปกติ กลายเป็นว่าพระมักง่าย ทำผิดแล้วค่อยไปแสดงอาบัติชิลล์ๆ

ต้องออกกฏผิดศีลแสดงอาบัติได้กี่ครั้งถึงจะขาดความเป็นพระต้องสึกออกไปแม้ผิดศีลเล็กๆน้อยๆ หากผิดโดยไม่ตั้งใจก็ให้เจ้าอาวาสและคณะพิจารณาช่วยเอง ไม่ใช่ให้พระไปแสดงอาบัติเพียงเป็นพิธีหลอกพระพุทธเจ้าเช่นทุกวันนี้

ในสมัยพุทธกาล เดาว่าพระสงฆ์มีหน้าที่เป็น storyteller/ศูนย์กลาง/แกนนำ/ผู้ตัดสินให้กับผู้คน

(ผู้ตัดสินจากกรณีศากยวงศ์แย่งน้ำกัน)

เพราะงั้นคำถามสำคัญคือ "เราคาดหวังอะไรจากพระสงฆ์" ครับ

ไอ้พระวันก่อนที่มันสัมว่าบริจาคน้อยไม่คุยนี่น่าตบชิพหาย

ไม่เห็นเกี่ยวกับการตรวจสอบเลย จะวงการไหน
ตรวจสอบได้ รึไม่ได้ ก็เละเหมือนกันหมดอ่ะ
เพียงแต่ว่าศักยภาพขององค์กรมันแข็งรึป่าว
ถ้าแข็งคนก็ทำไรไม่ได้

อีกอย่าง จะไปอะไรกับวัด กับวงการพุทธ
ก็ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้นแหละ จะเสื่อม
จะรุ่ง ก็ปล่อยให้เป็นไป ใครจะด่า ใครจะศรัทธา
ก็ว่ากันไป ไม่ต้องไปยุ่งอะไรให้มากหรอก
ให้ศาสนาดูแลตัวเอง เดี๋ยววัดก็ร้างไปเอง
เหมือนกับในช่วง 40-50 ปีก่อน ที่วัดร้าง
เพียบอ่ะ เพราะวิกฤติศรัทธาเนี่ย มี 20ปี
หลังนี่แหละ ที่เริ่มกูศรัทธากลับมาจนพีคอีก
ตอนนี้ก็ยังมองไม่เห็นทีท่าจะลง ย้อนแย้ง
กับข่าวจัดๆ

ส่วนเรื่องวัดป่า วัดบ้าน ไม่ต่างกันหรอก
ใช้ตารางกิจใกล้เคียงกันมาก ต่างแค่
ภาพลักษณ์ว่าวัดป่าเคร่ง วัดบ้านไม่เคร่ง
แต่ถ้าดูหน้างานจริง พอกันนั่นแหละ

ถ้าเอาจริงๆก็ไม่ได้เซอร์ไพรส์

พวกตำแหน่งสูงๆมีเงิน รอดยาก ไม่เชื่อเลยว่าครองธรรมได้

ที่แปลกใจก็แค่ เกมง่ายเกิน ระดับร้อยล้านพันล้าน มาเกมง่ายๆ แถมไม่ได้งามด้วย

-ถ้าพระภิกษุยอมรับว่าเสพเมถุนกับสตรี จึงให้ปรับอาบัติเป็นปาราชิก
-ถ้าพระภิกษุยอมรับว่าแตะต้องสตรีด้วยความกำหนัดหรือพูดจากับสตรีด้วยวาจาชั่วหยาบหรือพูดพาดพิงเมถุน จึงให้ปรับอาบัติเป็นสังฆาทิเสส
-ถ้าพระภิกษุไม่ได้กระทำใด ๆ กับสตรี แต่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง จึงให้ปรับอาบัติเป็นปาจิตตีย์
-เว้นจากการรับเงินทอง" หรือ "เว้นจากการรับสิ่งของมีค่า"ซึ่งเป็นข้อห้ามสำหรับพระภิกษุและสามเณร โดยมีความหมายถึงการไม่รับเงินทอง หรือสิ่งของมีค่าต่างๆ ที่ไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต(มือถือ,โทรทัศน์)
----------
เรื่องยอดฮิตพวกนี้พระวินัยมันกำหนดข้อห้ามบทลงโทษไว้หมดแล้วก็มีวิธีหาทางออกไว้ระดับนึงแล้วนะ
เช่นการรับเงิน ก็กำหนดให้มีไวยาวัจกร เป็นผู้ดูแลเรื่องเงินทองแทนพระ

ถ้าจะเพิ่มก็ควรกำหนดให้วัดทุกวันทำบัญชีรายรับจ่าย และมีหน่วยงานกลางของรัฐคอย audit
ให้ชุมชนหาคนมาทำหน้าที่ไวยาวัจกร อาจจะเช่น ผู้ใหญ่บ้าน,ผู้ช่วย มาดูแลเรื่องการรับจ่ายทั้งหมด
ปลูกฝังเรื่องการทำบุญกับวัดโดยไม่ถวายเงินให้กับพระโดยตรง โอนเข้าบัญชีวัด หยอดตู้ค่าน้ำไฟวัดอะไรก็ว่าไป

พุทธบริษัท 4(ภิกษุ ภิกษุณี โยมชาย,หญิง) ต้องช่วยดูแลกันและกันด้วยครับ ไม่งั้นต่อให้หากี่ solution
มันก็ไม่มีประโยชน์

ให้นับถือเอาพระธรรมคำสอน อย่าไปศรัทธาเอาตัวบุคคล ครับ ผมเฉยๆเลยเรื่องพวกนี้

ด่าพระส่วนหนึ่ง อีกส่วนควรด่า คนที่สร้างวงจรนี้ด้วย ถ้าเราทำบุญด้วยใจจริง ไม่เอาเงินยัดมือให้พระมันจะมีชั่วๆ อยากมาโกยเงินไหม ผมขึ้นบ้านใหม่ ป้ามาจู้จี้จุกจิ๊ก เจ้าอาวาสต้องใส่ซอง 1000 นะ ห้ามน้อยกว่าเณร ไรแบบนั้น ผมตัดรำคานบอกจะใส่ให้ ซองละ 100 เท่ากันหมด เจ้าอาวาสไม่อยากมาก็ไม่ต้องมา ป้าผมเงียบเลย

มันห่วยเพราะรัฐด้วย สนพ เสนอให้พวกปาราชิกต้องรับโทษแต่ตั้งแต่ไอ่ตู่ก็ไม่ทำ วัดบ้านแม่ผมไม่รับปัจจัยอันนี้ดี มีกรรมการดูแลยังไงก็ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟแต่เราไม่เปย์พระ ผมไม่เคยเปย์พระตรงๆนะแต่ช่วยค่าน้ำค่าไฟเพื่อให้อยู่ได้ พวกตั้งค่าตัวพระก็น่าด่ามันควรจะแล้วแต่ศรัทธา