ตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว ผมไปงานศพบ่อยมาก ส่วนมากก็ ผู้สูงอายุ

เดี๋ยววันนี้ ก็ไปอีก บ่าย 2

งานญาติ

ญาติผู้ใหญ่ที่เคารพก็ทยอยล้มหายตายจากไปทุกวันครับ

แต่ลูกผมก็โตขึ้นทุกวันเหมือนกัน เป็นสัจธรรม เกิด แก่ เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติ
ทำใจยอมรับให้ได้ กับใช้ชีวิตในปัจจุบันให้มีความสุขครับ

ไซเคิลของชีวิตครับ


มันเริ่มต้นจากการรวมตัวกันตามงานวันเกิด

ต่อด้วยวันสำเร็จการศึกษา

ตามมาด้วยวันแต่งงาน

และจบด้วยงานศพ


สิ่งเหล่านี้จะมาเป็นช่วงๆที่ติดๆกันเสมอ


ตอนนี้ผมไม่เหลือญาติผู้ใหญ่แล้ว ได้แต่ไปงานศพญาติเพื่อนละ

ของผม พ่อ-แม่เสียตั้งแต่อายุ 25 ไปแบบระยะห่างกันแค่ 8 เดือน ตอนนั้นหดหู่มาก
แต่เห็นด้วยครับ พออายุ 30 กว่าๆ คนรอบๆตัวที่เคยรู้จัก หายไปเรื่อยๆใจหายนะ

พึ่งอายุ 34 ปีตอนมีนาที่ผ่านมา

พึ่งโสดหลังจากคบกับแฟนมา 14 ปี

ทำให้ต้องดูแลพ่อที่เป็นอัลไซเมอร์ + เกือบติดเตียง (แค่ลุกมากินข้าวได้)

และแม่ที่พึ่งคีโมเสร็จไป 1 ปี

ทำให้ไม่สามารถไปค้างคืนไหนได้เลย

บางครั้งมันก็ท้อสัส ๆ เลยนะ แต่ก่อนคอยมีคนช่วยดูแล แต่ให้ทำไงได้ พ่อแม่เรานิเนาะ

เวลาเห็นคนอื่นในเฟสไปตั้งแคมป์ ไปทะเล ไปต่างจังหวัด โคตรอิจฉาเลย

ใช่ครับจะเห็นได้เลยว่าพ่อกะแม่เราแก่ลงชัดเจน ไปงานศพบ่อยขึ้น รู้สึกคนเป็นมะเร็งมากขึ้น

ผ่านมาหมดแล้ว ดูแลพ่อ แม่ย่อมแก่เฒ่า จนเสียไปทั้งคู่
ระหว่างดูแล ก็จิตตก ปลงโลกพอสมควร
ตอนไปรพ. เยี่ยมแม่ช่วงเข้าๆออกๆ แผนกอายุกรรมประจำจังหวัด
แต่ละเตียง ปลงโลกเลย และเห็นหมอ พยาบาล ส่วนใหญ่*
ปฎิบัติกับคนไข้ เหมือนเป็นก้อนเนื้อ ทำงานตามหน้าที่โดยไม่มีสามัญสำนึกของความเป็นคนเหมิอนกันเลย