สอบถามหน่อยครับ ผมก็อยู่ห่างจากพ่อแม่

กรณีพ่อแม่แก่ลง ท่านบริหารจัดการยังไงครับ

ขอบคุณครับ

ผมอายุ 40 กว่า

กลับมาอยู่บ้านได้ 4 ปี

ไปงานศพประมาณ 35 ครั้ง

ใส่ซองอีก บางทีซื้อเลี้ยงคนในงานอีก

ก็ปกติ มองให้มันเป็นเรื่องทีเกิดและพบเจอในช่วงเวลาชีวิต
ผมเป็นช่างภาพอีเว้นท์หลายปี งานที่ผมขอไม่รับเลยคือ งานฌาปกิจ ต่างๆ

งาน ขาวดำ นี้หลังๆ ถ้าไม่สำคัญผมไม่ไปแล้วครับ

บางครั้งไปแล้วดิ่งๆ ไงไม่รู้

ตอนนี้งานที่ผมไปบ่อยๆ คือ งานบวช ไปงานที่มีแต่คนยินดีมีความสข ไปเจอ พักพวก ญาติ เน้นคุยแต่เรื่องดีๆ

ผมก็มาเข้าใจเหมือนกันว่า 30+ นี่ พ่อแม่เพื่อนเราเริ่มตายกันแล้วหรือเนี่ย

แต่ผมไม่เคยไปซักงานนะ ผมไม่ชอบ

ด้วยความเป็นครอบครัวใหญ่ทั้งฝั่งแม่และพ่อ เจอเรื่องงานพวกนี้มาตลอดตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้เรียกว่าโอเคครับ เสียใจกับการสูญเสียไม่กี่วันและมูฟออนได้ แต่ถึงคราวยายตัวเอง พ่อแม่ตัวเองก็คงร้องหนักแหละ ซึ่งมันไม่ผิดเลยในอารมณ์ตอนนั้น สุดท้ายมันคือการยอมรับความเป็นจริงที่เกิดขึ้นให้ได้ครับ

ส่วนตอนนี้ก็ถ้ามีเวลา ก็พวกเขาเที่ยว กินข้าว ดูแลสุขภาพ อารมณ์ให้มีความสุขเท่าที่ตัวเองทำได้ครับ เรื่องนี้อย่าพลัดครับ มีเวลาสักนิดสักหน่อยก็แบ่งๆไปให้พวกเขาบ้าง (สำหรับครอบครัวที่ไม่ค่อยมีปัญหากันนะครับ)

ผมไม่ได้ห่างมากครับ กรุงเทพเหมือนกันแค่ผมซื้อบ้านแยกบ้านมาอยู่กับแฟนแล้ว ไปหาอยู่บ่อยๆ บางทีแม่ก็มานอนบ้านผม ส่วนที่บ้านพ่อแม่ไม่ได้อยู่ลำพังครับ มีพี่ผมอยู่ด้วย
ของผมเลยไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ครับ

* คิดเหมือนกันเลยแหะ


ผมนี่ก่อนปีใหม่ 68 ช่วงเดือนพฤศจิกายน พี่ที่เตะบอลด้วยกัน เจอกันที่สนามบอลประจำ ยืนคุยกันอยู่ดีๆ บอกแน่นหน้าอก ไอค่อกแค่กๆ เหมือนมีอะไรติดคอ ละสายตาไม่ถึง 3 วิ ล้มหน้าคะมำไปนอนหายใจพะงาบๆกับพื้นตัวเกร็ง เรียก 1669 ไปส่งโรงพยาบาลแถวบ้าน สรุป เสียชีวิต


ช่วงสิ้นเดือนธันวาคม จะปีใหม่ 68 อีกไม่กี่วัน พี่ที่รู้จักแถวบ้านก็เสียอีก แกทำงานไปรษณีย์แล้วน่าจะเมา ขี่รถกลับบ้าน ชนท้ายรถบรรทุกที่ติดไฟแดงอยู่ เพื่อนแถวบ้านส่งกล้องวงจรปิดมาให้ดู ขี่เหมือนไม่เห็นอะไรข้างหน้า ชนไปดื้อๆ แบบนั้น สรุป เสียชีวิต


เจอ 2 เหตุการณ์ติดๆ ไป ถึงจะไม่ได้มีความสนิทสนมอะไรมากมายนัก แต่ก็คุ้นหน้าคร่าตาพบเจอกันเป็นระยะๆ แต่ก็มีความรู้สึกว่าเราเข้าสู่ช่วงวัยที่มีระยะหดหู่แล้วอะ


ยิ่งผมเป็นลูกคนเดียว ยังนึกถึงวันนั้นไม่ออก...

ของผม 40+ รุ่นเพื่อน รุ่นพี่ เริ่มจากไปทีละคนๆ ครับ

งานแต่ง งานบวช งานที่มีความสุข ผมแทบไม่ไปเลยครับ เพราะมันเป็นงานที่สนุก มีความสุขอยู่แล้ว ไปก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร แต่งานศพ ผมไปแทบตลอด เพราะคิดว่าคนที่สูญเสียต้องการกำลังใจครับ

งานขาวดำนี่ ผมงดไปมาหลายปีแล้ว ไม่ไหวมันหดหู่จริงๆ ฝากซองอย่างเดียวเลย

ผมเลือกจะไปช่วยงานศพแค่คนที่สนิท แต่ยอมรับว่าใส่ซองเยอะมาก ทั้งที่ทำงานด้วย ญาติตัวเองก็เสียเยอะ ญาติเพื่อนด้วย โชคดีที่เพื่อนรุ่นเดียวกันยังอยู่กัน ไม่ได้มีเพื่อนเสียชีวิตบ่อย แต่ก็มี 2-3 คน

จริงเลยครับ ผมดูครอบครัว บอย ปกรณ์ ที่สูญเสียแม่ เรายังรู้สึก เลย ไม่อยากคิดในสักวันนึง

ผมงานแต่งเพื่อนน่าจะหมดแล้ว เหลือแต่งานศพแล้ว ไปที่งานศพเพื่อนก็เหงาๆกันหน่อยแต่ไม่นานก็คุยกันเยอะเพราะไม่ได้เจอกับเพื่อนๆที่แยกย้ายกันไปนาน หลังจากนี้น่าจะเหลืองานลักษณะเดียวแล้วของผม ผมเคยคิดนะว่าถ้าตายเพื่อนไม่ต้องร้องไห้ให้ผมก็ได้แต่ขอให้มารวมกันเยอะๆ พอละให้รุ้ว่ามีตัวตนกันอยุ่

ผมที่พ่อแม่มีลูกตอนอายุเยอะ ได้เห็นเรื่องพวกนี้ตั้งแต่ช่วงอายุ 20 ต้นๆ ตอนนี้อายุ 30 ญาติฝั่งแม่เสียไปแล้ว 4-5 คน ทุกวันนี้ปลงได้หลายอย่าง ไม่รู้สึกดีใจหรือเสียใจกับอะไรซักเท่าไรเพราะมันก็แค่ของสมมติที่วันนึงเราเองก็ต้องทิ้งไว้ข้างหลังทั้งนั้น

สำหรับผมงานศพไม่ได้น่ากลัวอะไรเพราะผมถือว่าตายแล้วก็จบ แต่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับผมในวัย 36 คือ ผมเห็นคนวัยเดียวกันป่วย ล่าสุดเพื่อนสนิทผมผู้หญิง อายุเท่ากัน ป่วยเป็นมะเร็งเต้านม คนที่เคยกินเหล้ามากับผม กอดคออ๊วกด้วยกัน แต่ตอนนี้ป่วยมะเร็งกันแล้ว คนที่อายุเท่ากันก็เป็นนั้นเป็นนี่ ตอนนี้เจอกันถามถึงเรื่องตรวจสุขภาพกันแล้ว

เป็นสิ่งที่ผมรู้สึกแย่มาก ๆ นี้พวกเราอยู่ในวัยที่เริ่มป่วยเริ่มจะใกล้ตายกันแล้วหลอวะ