น้อยใจกันมากครับตอนนี้ เพราะเขาเป็นแบบนี้มาเป็นเดือนแล้วครับ พฤติกรรมตอนนี้คือเอาแต่ใจมากครับ ตอนที่ปรึกษาคุณหมอ คุณหมอก็ยังงงว่า ทำไมถึงมีพฤติกรรมแบบนี้เลยครับ

ปกติของเด็กสมัยผมเด็กก็ติดย่าหรือตอนผมช่วยญาติเลี้ยงหลานหลานก็ติดย่าผมมากกว่าพ่อแม่เค้าอ้อนตลอดจนย่าผมเสียหลานผมงอแงใหญ่เลยแถมขนาดอายุประมาณประถม1-2หลานผมพูดเองเลยจะบวชให้ย่าผมทุกวันนี้เรียนจบมหาลัยก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่ปกติไม่ได้มีปัญหาอะไร ผมว่าต้องใจเย็นๆอย่าไปฝืนเด็ก

ตอนนี้นอนกับปู่ย่าตลอดเลยครับ ถ้าวันไหนนอนด้วยกันคือต้องมีย่านอนด้วยข้างๆเขา หรือถ้าปู่/ย่ามากล่อมนอน แล้วออกไปตอนเขาหลับ พอตื่นมากลางดึกก็จะไปหาอย่างเดียวครับ พออธิบายว่าปู่ย่านอนกันอยู่ เช้าค่อยไปเขาก็งอแงร้องไห้ จะไปให้ได้เลยครับ

กลับกัน ลูกผมติดพ่อกับแม่มาก เหตุจากย่ากับยายไม่ค่อยตามใจ สมมุติถ้าอยู่กับย่า แล้วผมเข้ามา แกทิ้งย่าเลยครับ

มีช่วงนึง แกไม่เอายายเลยครับ ยายอย่างเฟลอะ จนยายต้องปรับตัวอะ เฮี๊ยบน้อยลง จนยายเข้าหาหลานได้

ตอนนี้ก็พยายามกันอยู่ครับ ไม่ฝีนเขา พยายามคุยหาเหตุผล ค่อยๆคุยกัน แต่ก็ไม่มีผลอะไรเลยครับ ไม่เอาเหมือนเดิม

แต่ก่อนแบบนี้เลยครับ อย่างน้อยๆต้องมีพ่อหรือแม่อยู่กับเขาคนนึง ถ้าไม่อยู่ก็ตะโกนเรียกแล้วครับ วันหยุดคือไม่เอาปู่กับย่าเลย แต่เหตุการณ์ตอนนี้กลับกันเป็นไม่เอาพ่อกับแม่แทน จะอยู่แต่กับปู่ย่าอย่างเดียวเลยครับ

ลูกพึ่ง อ.1 เหมือนกัน

ลูกผมก็มีบ้างแบบนี้ แต่เหมือนจะเอาแต่ใจไปเรื่อยเปื่อยเฉยๆ ไม่มีเหตุผล แต่ไม่ได้เป็นตลอด

ลูกผมก็นอนกับย่า เช้าก็ย่าจัดการนะ อาบน้ำแต่งตัว แต่ตอนเย็นบางทีผมก็อาบน้ำแต่งตัวให้บางวัน

ก็จะมีบางทีโวยวายจะให้ย่าทำนุ้นให้นี่ให้ เวลาผมจะทำอะไรให้ แต่ลูกผมไม่ใช่ไม่เอาพ่อแม่ แต่เหมือนจะเอาชนะเฉยๆ เพราะแฟนกลับบ้านทุกวัน ศ ส อ ก็ปกติ

อย่าถามลูกเลยครับ ถามปู่กับย่าน่าจะง่ายกว่า 1.ถามว่าเลิกเรียนซื้ออะไรให้กิน ถ้าเป็นขนม ลูกกวาด ของทอดตามหน้าโรงเรียนคงต้องคุยกันยาว
2.ให้ดูจอหรือไม่ ถ้าให้ดู ช่องอะไร หรือห้ามดูเด็ดขาด

ผมว่ามี2อย่างนี้แหละที่ทำให้ลูกท่านติดปู่กับย่า

ปล.ต้องพูดความจริงเท่านั้น มันเหมือนจะเป็นเรื่องเล็ก แต่ถ้านานไปมันจะแก้ไขยากมากครับ

พลาดช่วงเวลาสำคัญไปแล้ว การเอากลับมาค่อนข้างยาก แต่ไม่สายไปหรอกครับ

พ่อแม่ไม่จำเป็นต้องอยู่กับลูกทั้งวันเพื่อให้เขารัก(เพราะเวลาส่วนใหญ่เราก็ทำงานหาเลี้ยงเขา) แต่มันมีวิธีครับ เขาเรียกช่วงเวลาคุณภาพ(คำนี้สำคัญนะครับ ไม่ใช่การอยู่กันนานๆ การพาไปเที่ยวนู่นนี่ แต่ช่วงเวลาคุณภาพคือการสื่อสารกันทั้งสองฝั่งแบบส่วนตัว) คุณต้องใช้เวลานี้ส่วนตัวเพื่อคุย เล่น เล่านิทาน เล่นเกม(ที่ไม่ใช่เกมคอม เกมมือถือ) ทายปัญหา ประดิษฐ์สิ่งของ ทดลองเรียนรู้ บลาๆๆ ใช้เวลา 20-30 นาที ให้เขาสนุกจดจำช่วงเวลานั้น แล้วเขาจะรอช่วงเวลานั้นกับพ่อแม่ในทุกๆวัน

อย่างผมตอนลูกเด็กๆ ผมเล่านิทานก่อนนอนทุกคืน บางคืนผมเหนื่อยมาก ขี้เกียจอยากหลับ แต่ลูกก็ติดไปซะแล้วเราก็ต้องทำ ความสม่ำเสมอของพ่อแม่นี่แหละ แม้ห่างกันตอนเขาโตขึ้น ความรู้สึก ความสนิทมันก็ไม่เปลี่ยนครับ

ปล.1.เล่นกับลูก อย่าเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เล่นสิ่งที่เขาสนุก จะดูติ่งต๊องหรือดูปัญญาอ่อนบ้าง ก็เล่นก็ทำไปเถอะครับ

ปล.2 เลี้ยงลูกต้องโทษตัวเองครับ ว่าตัวเองพลาดตรงไหน พ่อแม่บางคนพยายามหาเหตุผลโทษคนอื่น ให้ตัวเองไม่ผิด บางคนโทษแม้กระทั่งลูกตัวเอง ว่าเลี้ยงดีแล้วเด็กเลี้ยงได้แต่ตัว จิตใจเลี้ยงไม่ได้ อย่าไปเป็นแบบพ่อแม่พวกนั้นเด็ดขาด

ปกติท่านกับแม่เด็กดุไหมหรือห้ามลูกทำหรือกินอะไรบ้างหรอครับอาจจะมีส่วนครับ ยิ่งไปโรงเรียนแล้วเจอเด็กอื่นๆเหตุผลมันอาจจะกว้างเกิน

อันนี้อาบน้ำแต่งตัวไม่ยอมเลยครับ จะผมหรือแม่เขา จะให้ปู่กับย่าอาบอย่างเดียวเลย รวมถึงหลายๆอย่างก็เรียกแต่ปู่กับย่า

1.ส่วนมากเลิกเรียน เขาจะกินขนมที่เตรียมไว้ให้มากกว่าครับ คุกกี้ ขนมปัง โดนัท อะไรแบบนี้ครับ

2.ให้ดูบ้างครับ แต่ช่วงนี้เขาจะดูแค่เบบี้ชาร์ค เพราะเต้นที่โรงเรียน กับเปิดพวกเพลงทั่วไปครับ ไทย เกาหลี เพลงเด็ก

ก่อนหน้านี้เล่นกันประจำเลยครับ คุย เล่น ระบายสี เล่นทราย ปั้นดินน้ำมัน/แป้งโดว์ เล่นแต่งหน้า แทบทุกอย่างเลยครับ เล่นตามเขาตลอดครับ ก่อนหน้านี้ก่อนนอนถ้าเขาอยากให้อ่านนิทานก็อ่านตลอดครับ แต่เขาจะเป็นคนที่ไม่ชอบฟังนิทานเท่าไหร่

ตอนนี้ก็โทษตัวเองกันอยู่ครับ ก็คุยกันอยู่ว่าไปทำอะไรให้ลูกไม่พอใจหรือน้อยใจจนเป็นแบบนี้มั้ย แต่ก็สงสัยว่าปู่กับย่าตามใจหลานกันเกินไปมั้ย เพราะเวลามีอะไรเขาจะไม่ช่วยอธิบายให้หลานเข้าใจ แต่จะคอยโอ๋หลานอย่างเดียวเลยครับ

ก็ดุอยู่ครับ แต่ถ้าห้ามลูกทำหรือกิน จะไม่ค่อยมีครับ นอกจากขนมที่ไม่มีประโยชน์หรือกินไม่ได้จริงๆถึงห้าม แต่ปู่กับย่าก็ดุนะครับ และห้ามหลานทำนู่นนี่มากกว่าพวกผมอีกครับ เล่นของเล่นหลายอย่างก็บ่นหลานแล้วครับ

ลองพาไปเที่ยวทั้งครอบครัวไหมครับเผื่อจะช่วยได้
กับอีกเหตุผลนึงที่ผมคิดออกและเคยเจอคือเด็กไปดูคลิปหรือเพื่อนที่โรงเรียนมีญาติอาวุโสเสียแล้วเห็นเพื่อนเสียใจมากๆเด็กก็กลัวตากับยายตัวเองเสียเลยอยากอยู่ด้วยตลอดแต่เด็กจะไม่ยอมบอกเหตุผลเพราะเค้าไม่อยากพูดคำนั้นแต่มันก็เกิดขึ้นยากแหละ