มาถึงตรงนี้เข้าใจ จขกท เลย ถึงแม้จะยังไม่ถึงเกิดขึ้นก็ตาม ลูกชายผมก็ 7ขวบละ ผมเข้าใจคำว่า"เพราะเค้าคือคนในครอบครัว"คำนี้เลย คือมันมากกว่าสัตว์เลี้ยงอ่ะ กลับบ้านไปก็เห็นเด็กน้อยคนนึงวิ่งดีใจกระโดดกระโจนไปมาๆ เข้ามาให้กอดหอม ไม่เคยทรยศหักหลังคำนี้ไม่เกินจริง ถ้าเกิดขึ้นกับตัวผมนี่ไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงเลย  

ลูกผมเสียด้วยโรคมะเร็ง

รักที่สุด และ เข้าใจความรู้สึกของท่านดี

แต่จะบอกว่า เวลาคือสิ่งที่จะเยียวยาจิตใจของท่าน

ถ้าตอนนี้อยากร้อง ร้องให้พอ เศร้าให้พอ

พรุ่งนี้เริ่มใหม่ ถ้าอยากเห็นความรักของท่านกับน้องหมา งอกเงยต่อไป

ผมแนะนำให้เอาร่างน้อง หรือ เถ้ากระดูกน้องไปปลูก หรือฝังไว้ใต้ต้นไม้

ความรักของท่านที่มีให้น้อง จะค่อย ๆ เติบโตไปพร้อม ๆ กับต้นไม้

เผื่อท่านจะสบายใจมากยิ่งขึ้น

อยู่ให้ท่านเห็น และนึกถึงในทุกช่วงเวลา

ใช้ Slot ที่ว่าง หลังจากน้องกลับดาวแล้ว

Adopt ตัวอื่นมาเลี้ยง น้องก็จะได้บุญตรงนี้ด้วย

หรือ ไปทำบุญให้หมาจรตามวัด

อย่าเสียใจกับการที่เขาจากไป

ความสุขคือสิ่งที่ไม่จีรังยั่งยืน มีพบ ก็ต้องมีจาก

แต่สิ่งที่เราทำได้คือ รักให้มากที่สุด ดูแลเขาให้ดีที่สุด

เพราะวันที่จากกัน จะได้ไม่ต้องมีคำว่า ถ้า ๆๆๆ ... ครับ

 

จริงๆผมก้ทำดีที่สุดแล้วแหละครับ เพียงแค่ มันจะแบบเหมือนโทษตัวเอง ที่รักษาเค้าไว้ไม่ได้  

ของผมเสียไปเกือบ 2 ปีแล้วครับ เคยตั้งกระทู้เล่าไว้อยู่ครับ

https://www.soccersuck.com/boards/topic/2317045


จนถึงตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยู่ทุกวันครับ รูปโปรไฟล์ รูปหน้าจอมือถือยังเป็นรูปเค้าอยู่เหมือนเดิมครับ

ตอนแรกร้องไห้ทุกวันอยู่เกือบเดือน เวลาผ่านไปจะช่วยให้เราชินและอยู่กับความเสียใจนี้ได้เองครับ

ทุกวันนี้ก็ไม่ใช่ว่าหายเสียใจแล้วนะครับ แค่ชินกับความเศร้านี้แล้วครับ สักวันนึงเมื่อถึงเวลาของเรา เค้าคงจะรอเจอเราอยู่ที่ไหนสักแห่ง