ส่วนตัวคิดเหมือนกันบ้านผม พ่อแม่สนับสนุนเรื่องเรียนทุกทาง แต่เราไม่รับเอง ทุกวันนี้มีแต่คนบอกไม่โง่ แต่ขี้เกียจ

ถ้า Loser ไหมผมว่าผมไม่ ผมว่าผมก็ดีระดับนึง มีการงานทำ มีภาระมีความรับผิดชอบ มีคนต้องเลี้ยงดู ไม่มีอบายมุข จิตใจยังรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่ แค่เสียดายโอกาส ที่ตอนนั้นไม่คว้าไว้ ติดแค่ว่าถ้าผมทำตอนนั้นผมต้องได้ดีกว่านี้

ขอตอบท่านและบันทึกชีวิตตัวเองไว้หน่อย

ลองหาสิ่งที่ชอบดู ผม ยกตัวอย่างผม เผื่อท่านได้ไอเดีย (และผมตอนนี้ที่ยังไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรนะ)
ผมเพิ่งมาสำรวจตัวเองว่าชอบเรื่องการลงทุนมาตลอดตั้งแต่เด็ก ซื้อไอเดียทำงานให้ได้เงิน แล้วให้เงินทำงานมาตั้งแต่เด็ก
-ตอนอายุยังไม่ 18 ให้แม่พาไปเปิดบัญชีซื้อหุ้นตลาดหลักทรัพย์ไทย (สมัยนี้ไม่ต้องไปธนาคารแล้วมั้ง) ตอนนั้บ้าอ่านหนังสือหุ้นอยู่ปีสองปี ก็ลงด้วยเงินที่มี จำได้ว่า ไม่เกิน 50k เพราะเด็ก มีแค่นั้นแหละลงหมดตัวเลย
-พอเข้า มหาลัย ไปติดกีบ้าง ไปโดนแอมเวย์ขายตรงหลอกบ้าง จบมหาลัยมาด้วยเงินที่หมดตัวไม่มีเงินเก็บ แถมเกรดไม่ได้เรื่องเพราะไม่ค่อยจะเรียนความรู้ไม่ต้องถามไม่ได้เอามาด้วย จบเพราะคู่โปรเจคล้วนๆ ไหว้มันยิ่งกว่าพระอะชีวิตนี้
-ทำงาน สมัยทำงาน หลังเลิกงานก็เล่นเกม ติดฟีฟ่า เติมแม่งหมดตัวอีก

ณ อายุ 25-26 ผมแม่งโคตรเกลียดตัวเองเลย เหมือนติดพนัน มีเงินไม่ได้แม่งเติมเกมหมด

-มาคิดได้ตอนอายุ 26-27 มีเพื่อนชวนศึกษาการลงทุน เพื่อนคนเดียวกับที่ชวนเล่นหุ้นตอน 17-18 หลังจากนั้นเริ่มฟังยูททูป เริ่มศึกษาการลงทุน ในทุกตลาด เริ่มติดตามข่าวศก. เริ่มเก็บเงินเป็นและเก็บเงินได้เพราะเราลงทุนนี่แหละ พอเราเริ่มลงทุนเราจะสนใจเงินของเรา เราไม่ได้อยากซื้อของใช้ เราอยากเอาเงินไปทำให้มันงอกเงย พอยิ่งตามข่าวยิ่งรู้สึกว่าเราฉลาดมากขึ้นทันโลกมากขึ้น ผมโคตรขอบคุณช่อง Youtube เหล่านั้นเลย

ถึง ณ ตอนนี้ ชีวิตผมก็ยังไม่ได้สำเร็จ แต่ผมเก็บเงินได้ ไม่เดือดร้อน มีลงทุนได้ทุกเดือน ไม่เยอะแต่ทำได้ตามวินัย มีกินเหล้าสังสรรค์ได้ มีเวลาดู NF บ้างสัปดาห์ละวันสองวัน วันละ ชั่วโมง นอนไม่ค่อยเต็มอื่มเท่าไหร่ เพราะผมว่าผมเป็นคนทำงานนหนักคนนึง วันนึงต้องมี 12 ชมขั้นต่ำ แต่เสียใจตรงไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย
จากคนไม่มีเงินเก็บ พอร์ต+มา100%+ แค่เห็นตัวเลขมันก็ชื่นใจและรู้สึกภูมิใจในตัวเองมากขึ้นแล้วครับอาจจะยังไม่สุด เพราะยังไม่ชอบงานที่ทำ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า แต่ด้วยภาระมันยังไปไม่ได้ ก็ได้แต่ทำส่วนที่ทำได้ไปก่อน ศึกษาสิ่งที่ชอบได้เล็กๆน้อยๆก็ทำไปก่อน ให้เรารู้สึกว่าเรายังติดตามมันอยู่

ชีวิตเหมือนผมมากๆเลยครับ เก่งมากตั้งแต่เด็ก แล้ว เข้า มหาลัย แม่ม ขี้เกียจมาก ใช้ชีวิตไม่เป็น F มาตัวแรก ก็ มหาลัยนี่แหละ

ผมเคยรู้สึกแบบเดียวกับท่านนะ เอาเป็นว่าถ้าชีวิตนี้ยังมีงานที่เลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่เดือดร้อนใคร แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้วครับ อย่าพยายามเอาชีวิตไปเปรียบเทียบกับคนอื่น มีความสุขในแบบของเราก็พอครับ

ความรู้สมัยมหาลัย จบมาก็ไม่ค่อยได้ใช้นะครับ
เรา on the job training ได้ แต่เราต้องตั้งใจ
และการตั้งใจนั้นไม่จำเป็นต้องตั้งใจหลังเลิกงานด้วย แค่ตั้งใจในช่วงเวลางานได้ก็ดีแล้ว
ทำทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จตามกำหนด ตามสเปค ทำงานเป็นทีมให้ได้(การทำเป็นทีม จะทำให้เราได้ฝึก ได้เรียนรู้ จากคนในทีมไปด้วย แถามจะได้กระตุ้นให้กระตือรือร้นตลอดเวลาด้วย)

แค่นั้นก็พอแล้ว ช่วงหลังเลิกงาน ถ้าอยากหาความรู้เสริมก็เป็นสิ่งดี แต่ถ้าติด YTติดเกม ก็ช่างมัน แต่เราต้องมั่นใจว่าช่วงเวลางานของเราไม่ขาดตกบกพร่องแค่ัน้นก็พอ

ส่วนที่แล้วๆมาทำตัวเสียโอกาสยังไงก็ช่าง สิ่งที่ได้เรียนรู้มาทั้งหมด เทียบไม่ได้กับเสี้ยวนึงสำหรับประสบการณ์ตอนทำงานเลยครับ ไม่ต้องวิตกว่าเสียโอกาสอะไร มันไม่ได้เสียอะไรมากมายขนาดนั้น

แล้วแต่คนจะคิดนะ ผมใช้ชีวิตแบบที่ท่านคิดว่าควรจะทำแล้ว ผมกลับเป็นโรควิตกกังวล

เพราะเอาความสุข ความคาดหวังของคนข้างหลังมาไว้ก่อนเสมอ จนตัวเองข้างในล้มเหลวไปหมดละ

จนอายุ 26-27 ถึงรู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคทางจิตอย่างนึงคือ วิตกกังวล

จนผมเพิ่งเหมือนมาเริ่มชีวิตใหม่ตอน 29-30 ซะด้วยซ้ำ

ผมแค่จะบอกว่า ไอที่เราเสียดายตอนนั้น บางทีมันก็ไม่ได้มีผลลัพธ์ที่ดีเสมอไป

แล้วการเอาความสุขคนอื่นมาก่อนความสุขตัวเอง มันไม่ดีเลย อันนี้สำหรับผมน่ะนะ

อ่านดูแล้ว ก็เป็นสิ่งที่ธรรมดาสุดๆเลยครับผม

ไม่มีอะไรให้ต้องตกใจ

คนส่วนใหญ่ก็เป็นเหมือนท่านนั่นแหละครับ

ผมก็เคยมีความคิดแบบคุณทั้งที่ปัจจุบันตำแหน่งงานผมก็ไม่ได้ด้อยกว่าเพื่อนๆ ในรุ่น บางครั้งเราก็เทียบคนอื่นๆ รอบๆตัวมากเกินไปจนกดดันตัวเองครับ ไม่มีคำว่าสายเกินไปสำหรับการพัฒนาตัวเองครับ

อาการเดียวกับผม ทุกวันนี้ยังโทษตัวเองอยู่เลยครับ

ตั้งแต่เข้ามหาลัยติด F รัว ๆ กว่าจะจบมาได้แบบเกรดสองกว่า ๆ ไม่มีความรู้วิศวะติดตัวเลย

ทุกวันนี้ก็อยากจะพัฒนาตัวเอง แพลนชีวิตว่าต้องทำยังไง อยากไปทางไหน

แต่กลับบ้านมาก็ชอบบอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร วันนี้ขอ (เล่นเกม ดูสตรีม ดูยูทูป) ก่อนละกัน

ผ่านมาหลายปี ทำได้แค่เป็นแอดมินเงินเดือนน้อยนิด รู้สึกแย่ที่ตัวเองเป็น defect ของรุ่นเลย อยากเปลี่ยนตัวเองทุกวัน แต่กลับบ้านมาก็เหมือนเดิม "ไว้ก่อนละกัน" ความคิดมาก่อนเสมอ

ผมว่าไม่นะ คุณต้องการอะไรก็แค่ทุ่มให้กับสิ่งนั้น ส่วนผมก็ไม่ได้รู้สึกว่า loser แต่มันก็มีบ้างที่เห็นคนอื่นได้อะไรมาง่ายๆ ส่วนเราต้องทำเอง แต่ก็นั่นละ เขารวยกันมารุ่นต่อรุ่นแล้ว เราต้องเป็นรุ่นแรก

ผมให้เป็น top post เลยกระทู้นี้ ชีวิตท่านจะคล้ายๆผม ซึ่งผมจบมาได้เกรดดี และ รร. มหาลัยดังมาตลอด เหมือนทนงตัวครับ ตอนนี้ 40 แล้ว แต่หน้าที่การงานก็ไม่เท่าคนรอบข้างที่เรารู้จัก ซ้ำร้ายตอนนี้คิดว่าตัวเองเก่งก็เลยลาออกจากงาน พออยู่ๆไปมันเริ่มคิดว่าตัวเองไร้ค่ามากตอนนี้