ดูแลตัวเองได้ ก็ไม่มีใครว่าท่านเป็น loser นะผมว่า

ผมว่าจุดผิดพลาด ที่ทำให้ตัวเองไม่ได้ไปสุดทาง คือการเลือก รร. นั่นแหละครับ

สภาพแวดล้อม เพื่อน ครู มีผลมากๆ ว่าเราจะเก่งไปถึงแค่ไหน

ผมก็คล้ายกัน ตอนประุถมเรียน รร. วัด เพื่อนสรรเสริญผมยังกะพระเจ้า เป็นความภูมิใจของหมู่บ้านอะ

แต่พอมีช่วงได้สอบวัดความรู้ระดับประเทศ ตอน ป.6 แล้วเข้ามัธยมไปเทียบคะแนนกับเพื่อนใน รร.ประจำจังหวัด ผมได้คะแนนเกือบโหล่

ดีที่ตั้งใจเรียนเอาตัวรอดตอน ม.ต้น มาได้ แล้วมารับรู้ว่ามาตรฐานความรู้ที่จะสอบเข้ามหาลัยดีๆ มันประมาณไหน

ไม่งั้นต่อให้หัวดีแค่ไหน ถ้าได้สภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้อให้รู้ตัวเองว่าอยู่ตรงไหนของประเทศ ก็คงงงๆ จนผลสอบเข้ามหาลัยออกนู่นแหละ ถึงจะรู้ตัว

แต่สุดท้ายแล้ว มีงานทำ ชีวิตสบาย ก็โอเคแล้ว ไม่ได้ถือว่า loser หรอก

ถ้าคุณยังทำงานหาเงินได้ไม่ได้ขอใครกินมันยังไม่ลุสเซอร์นะ

แล้วถ้ามีการวางแผนเกษียนเก็บตังลงทุนไปด้วยยิ่งไม่ลุสเซอร์ใหญ่

ผมไม่มีอะไรเลย ไม่มีบ้าน ไม่มีลูก ไม่มีเมีย แต่ผมมี2ข้อด้านบนอะ ก็ใช้ชีวิตไปปกติ

กินดีบ้าง เที่ยวดีบ้าง มีตังก็ซื้อ คอม เพล5 ทีวี มาสนองนี๊ดบ้างวนๆไปรอกลับดาว

มันก็เป็นความรู้สึกของแต่ละช่วงเวลา จริงๆก็ว่าไม่ไดหรอกครับ
ตอนเราอายุ 14/17/21/30/40 เราอาจจะรู้สึกอินกับเรื่องที่แตกต่างกัน
ซึ่งถ้ามันเป็นความสุขของช่วงเวลานั้น มันก็ไม่ผิดครับ

ทีนี้มาดูเรื่องที่ว่า "ถ้าย้อนไปได้" หรือ "รู้งี้" ผมว่าหลายๆคนก็มีความคิดแบบนี้แหละ อยู่ที่ว่าเรื่องไหน
มันคิดได้ครับ แต่มันทำไม่ได้ เพราะงั้น เส้นทางชีวิตที่มันผ่านมาแล้วก็ช่างมัน ถือเป็นความสุขของเวลานั้นๆไป
ตอนนี้ยังไม่สาย เราพัฒนาตัวเองได้ตลอดเวลาครับ ชอบอะไร อินกับอะไรก็ลองทำให้มันสุดๆดู
ถ้ามันเฟลก็ลองใหม่ จนกว่าท่านจะท้อไปเอง แล้วเปลี่ยนไปอินกับอย่างอื่นแหละ อย่าให้อะไรมาตั้งกำแพงกับตัวเราได้ครับ

ผมว่าผมกับท่านคล้ายกันนะ ผมก็เรียนได้ดี แต่ไม่ฉลาดพอจะเป็นวิศวะกรแบบท่านได้ จบธุรกิจระหว่างประเทศมา
สมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ เพราะสัมภาษณ์ไม่ผ่าน ไม่มั่นใจในตัวเอง แก้ไม่หาย ไปสัมภาษณ์สัก 40-50 ที่ได้เลย

พี่ให้ไปเรียนต่อ ป.โท ผมจบโทอสังหามา
สมัครงานบริษัทอสังหาไปหลายที่ ได้งานที่นึง ไม่รู้ว่าเพราะอาจารย์ฝากให้หรือเปล่าเลยได้
ทำงานอยู่ 2 ปี ลาออกมา ช่วยพี่ทำธุรกิจที่บ้าน มีรถ มีบ้าน มีเงินใช้พอสมควร

ปัญหามันไม่เหมือนกับว่าคนล้มเหลวในชีวิต แต่มันไม่มีความภูมิใจในตัวเองมากกว่าครับ
ทุกวันนี้ผมพยายามเก็บเงินไว้ครับ ทำงานพี่ให้เงินก็ให้พ่อกับแม่ ส่วนของผมเองประหยัดไม่ซื้อของที่ตัวเองอยากได้ ตั้งใจว่าอยากอยู่ไปอีก 10 ปี ผมตายไปอยากให้มีคนได้อะไรจากผมบ้างครับ

นึกว่าเรื่องตัวเอง ผมไม่เคยเกเรเลย จบ ม.ปลายเกรดเกือบ 4 เด็กสอวนฟิสิกส์+คณิต บ้านก็พ่อแม่ให้หมด

ยื่นติดตรงวิศวะทุกมหาลัยที่ไปสอบ ฬ ด้วย แต่ผมเลือกไปเกษตรบางเขน แม่ซื้อรถให้ขับเลย นี่ถ้าติดหมอแม่ซื้อคอนโดให้เลยมั้ง 555

แต่ผมมาเสียคนตอนเรียนวิศวะ ปี 2 3 ติดรุ่นพี่ เล่นดนตรีกลางคืนด้วย เกรดฮวบ F รัวๆ เกือบรีไทร์

แม่ยื่นคำขาดว่าถ้าไม่เลิกกินเหล้าจะไม่ให้เงินใช้ก็รับปากดิบดี สุดท้ายแม่จับได้ เพราะรุ่นพี่อัพสตอรี่แล้วญาติไปเล่าให้แม่ฟัง

แม่ผมตัดขาดไปหลายเดือน ได้แฟนเก่าช่วงนั้นช่วยไว้ ถึงคิดได้ แล้วก็กลับไปดีกับแม่

กว่าจะจบแก้ F เหนื่อย แล้วอย่างที่รู้กัน วิศวะมันเป็นวิชาตัวต่อทุกภาคน่าจะเหมือนกันหมด ไม่ผ่านตัวนี้เรียนตัวต่อไปไม่ได้ ผมลงซัมเมอร์ทุกเทอมยันเรียนจบเลย

สุดท้ายจบมาก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้นครับ งานที่ชอบมีแค่ดีไซน์ ซึ่งบ้านเราโรงงานมันสายผลิตอ่ะสิ งานที่ชอบเลยมาน้อย

จนตอนนี้ย้ายสายงานไปเรื่อยละครับ มันไม่ชอบจริงๆ เป็นหมดตั้งแต่ติวเตอร์ ยันฟรีแลนซ์ ล่าสุดจะเปิดร้านกาแฟแล้วครับ 555

ผมจะแนะนำแค่ว่าอย่าไปยึดติด คนจบมาทำงานไม่ตรงสายเยอะมากครับ หาอะไรที่ชอบยังไม่สาย แต่ถ้าอะไรที่ชอบมันไม่ทำเงินเท่าไหร่ก็ ทำเอาไว้เป็นงานอดิเรกได้ ไว้หาความรู้เพิ่มได้ สำหรับผมท่านไม่ loser นะ

ผมก็ FFF สามตัวเหมือนกัน

อย่าเอาใจไปมัดติดกับตรรกอะอะไรซิ บางคนไม่จบปริญญาแต่เป็นเศรษฐีได้ ถ้ามีปมเรื่องเรียน ก็มองหาเรื่องงานอดิเรกหารายได้ทางอื่นก็ได้สบายๆ อย่าไปคิดเยอะ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

"ทำไม ทำไม ไม่ตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ตั้งใจเรียน

ผมไม่ได้เป็นคนขาดโอกาส ที่บ้านก็พร้อมสนับสนุนเรื่องเรียนเต็มที่ แต่ไม่คิดจะคว้าไว้เลย"


ตอกย้ำความรู้สึกผมเหมือนกันครับประโยคนี้ ตอนนี้อะไรพอจะเริ่มได้ก็เริ่มกันครับ

ต้องคิดมากไหม ? ก็คิดหน่อย แต่อยากบอกให้รู้ว่า ผมว่าไม่ใช่ท่านคนเดียว ผมก็เป็น และเชื่อว่ามีคนอีกมากในอายุรุ่นๆเราก็เป็น เผลอๆรุ่นพี่รุ่นน้องก็ยังเป็น เพราะมันเป็นที่ระบบการศึกษาของประเทศนี้ ท่านมีเพื่อนเยอะเลยครับ แต่เพื่อนเหล่านั้น บางคนยังคิดไม่ได้แบบท่านด้วยซ้ำ เพราะงั้นไม่สายไป แต่เราก็อาจะสู้คนที่เตรียมพร้อมกว่าไม่ได้นะ แต่ชีวิตใครชีวิตมัน
แต่อายุ40แล้ว ไม่มองการพัฒนาของชีวิตคนอื่นเป็นศัตรูเป็นคู่แข่งแล้วครับ เราผ่านอะไรมาพอตัว มองคนอื่นเป็นโรลโมเดลมากกว่า (ถ้าไม่ใช่คนที่ชอบใส่ใจชีวิตคนอื่นอะนะ)

ฮึบเดียวครับไม่สายเกินหรอก ถ้าพยายามจริงๆ มันต้องมีอะไรดีขึ้นซักทางแหละ

มีญาติผมคนนึงจบบัญชีรามมา เป็นพนงบริษัททั่วๆ ไป อายุเกือบๆ จะ 40 แล้วมั้งตอนนั้น

แล้วแกก็ไปงานเลี้ยงรุ่นมัธยม แล้วเกิดอิจฉาเพื่อนๆ ขึ้นมา ทีนี้นั่งอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลังเลย อ่านถึงตี 2 ตื่นเช้าไปทำงาน ทุกวันวนไป จนปีสองปีนี่แหละ สอบ CPA ได้ ทีนี้ฟินเลย พ่อเล่าว่าตอนนี้ได้อยู่เดือนละเกือบ 500k

ผมถือว่าว้าวมากนะ จากตอนแรกแกเงินเดือนน่าจะซัก 30-40k เอง

ผมว่าชีวิตแต่ละคนมันเริ่มต้นไม่เหมือนกัน บางคนเริ่มต้นเร็ว ทุกอย่างดีตั้งแต่อายุน้อยๆ แต่มาพังตอนอายุเยอะก็มีเยอะครับ

ผมเองก็ล้มเหลวเรื่องงานมาตลอด ไม่ได้เรียนเก่งด้วย เพิ่งมาได้งานมั่นคงขึ้นก็ช่วงโควิดนี่เอง ตอนนั้นก็ 28-29 แล้ว แต่มันไม่ใช่จุดเริ่มต้นอะไรหรอกครับ มันต้องเรียนรู้ไปตลอดชีวิต ขอแค่ต้องใช้ชีวิตอย่างมีสติ พึ่งพาคนให้น้อยที่สุด ผมอาจจะโชคดีในช่วงเวลาใกล้กัน มีภรรยาช่วยคิดในหลายๆเรื่อง เหมือนมีเพื่อนสนิทใกล้ตัว

ไม่รู้ว่าคนอื่นนิยาม Loser ว่าอะไร สำหรับผมคุณมาตั้งกระทู้นี้ได้แสดงว่าไม่ Loser แล้วละ

เพราะ Loser มันยอมแพ้ตั้งแต่ความคิดแล้ว

คุณแค่ขี้เกียจเท่านั้นเอง

วิธีแก้ขี้เกียจแต่ละคนต่างกัน อย่างผมใช้ยาแรงเลย อยากเรียนอะไรสมัครไปเรียนเลย อยากทำอะไรก็โพล่งทำเลยไม่คิดเยอะ

เท่าที่ทราบคุณเป็นข้าราชการหรือพนักงานรัฐวิสาหกิจไม่ใช่หรอครับ

แค่นี้ชีวิตก็ดีกว่าคนอื่นหลายคนเยอะแล้วครัว มีคนตั้งกี่แสนหรืออาจจะหลักล้าน อยากเป็นข้าราชการหรือพนักงานรัฐวิสาหกิจ แต่ไม่มีโอกาสนั้น

ขอบคุณ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ใน SS มากครับ

ผมมาเขียนกระทู้ก็หวังแค่ระบายๆ ไม่คิดว่าจะมีคนให้กำลังใจหลายคนมากขนาดนี้

ขอตอบทุกท่านรวมๆ เลยก็แล้วกันครับ

หลังจากที่อ่านที่หลายๆท่านตอบมา ก็รู้สึกว่า เออ ผมเองก็ไม่ได้เป็นคนเดียวนะ

หลายๆคนก็เป็นเหมือนกัน กำลังคิดจะเปลี่ยน กำลังพยายามเหมือนกัน

ผมอาจจะคิดจากบรรทัดฐานคนอื่นมากไป แต่บางทีมันก็อดไม่ได้

ขอบคุณทุกท่านจากใจจริง ครับ