จริงๆท่าน มันคือสิ่งพื้นฐานที่ประเทศควรมีอ่ะ การคมนาคม อุปโภค บริโภค ความเท่าเทียมของคนในสังคมในเรื่องการใช้ชีวิต ที่คำนึงถึงประชาชนอ่ะ มันทำให้มีแรงลุกมาทำงาน มาสร้างสรรค์สังคม ทำอะไรได้เยอะ เทียบกับประเทศเราแล้ว แค่จะออกมาทำงาน ถ้าไม่มีรถก็โคตรเหนื่อย ออกมาเจออะไรแต่ละวันก็บ้าๆบอๆ ทั้งนั้น

ก็ไม่ได้เป็นพวกแหกกฏอะไรขนาดนั้นครับ แหกเล็กๆ น้อยๆ ตรงเวลาแบบบวกลบสิบห้านาทีเหมือนคนไทยทั่วไป

เคยไปทำงานที่ญี่ปุ่น แต่ก็ไม่ใช่ international company เจอความโรคจิตของคนญี่ปุ่นบางอย่าง ก็ยังมองเป็นเรื่องขำๆ ได้ เพราะทำแค่ไม่กี่เดือน

ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ผมชอบครับ ทั้งวัฒนธรรม ภาษา อาหาร สถานที่ ไปมาเกินสิบครั้ง หลายสถานที่หลายเมืองรวมถึงชนบท เพื่อนญี่ปุ่นก็เยอะ แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าญี่ปุ่นคือสวรรค์ และผมไม่คิดอยากจะไปทำงานหรือใช้ชีวิตจนตายที่ญี่ปุ่น

ช่วงอากาศดีของญี่ปุ่นมันดีมาก ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วง ถ้าไปได้ก็อยากไปทุกปี แต่ถ้าต้องอยู่ทั้งปีแล้วเจอฤดูร้อนที่ร้อนเหมือนนรกที่บางคนยังบอกว่าแย่กว่าเมษาเมืองไทย ฤดูหนาวที่แทบไม่อยากออกจากบ้านไปไหนนอกจากขดตัวอยู่ในผ้าห่ม หนาวจนเจ็บหูนิ้วชาแต่ก็ยังต้องออกไปทำงาน ชีวิตช่วงนั้นมันก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่

ถ้าจะบอกว่าไปญี่ปุ่นแล้วเหมือนคืนความเป็นมนุษย์ ผมมั่นใจว่าคนญี่ปุ่นหลายคนที่ชอบเมืองไทยจะบอกว่าเมืองไทยนี่แหละคือความเป็นมนุษย์จริงๆ อยู่ญี่ปุ่นทุกคนต้องทำตามแมนวลของสังคม ผิดอะไรแทบไม่ได้ ทำทุกอย่างเหมือนหุ่นยนต์ ผู้คนเย็นชาและอยู่กันอย่างตัวใครตัวมัน คนไทยมองว่ากรุงเทพฯ โคตรไม่มีระเบียบโคตรมั่ว คนญี่ปุ่นบอกโคตรสนุกมีแต่เรื่องคาดไม่ถึง ชีวิตมีสีสัน

สรุปคือ สำหรับผม ถ้าแค่ไปเที่ยวที่ไหนก็สวยงามครับ ไม่ต้องทำงาน ไม่ต้องรับรู้ปัญหาของประเทศนั้นๆ ยิ่งญี่ปุ่นที่มีวัฒนธรรมการปฏิบัติต่อคนในและคนนอกคนละแบบ (อุจิ-โซโตะ) ผมไม่เคยพยายามจะเป็นคนในระบบของญี่ปุ่นเลยเพราะจะได้รับการปฏิบัติอีกแบบ ทำตัวเป็นคนนอกใครๆ ก็รักก็เอ็นดู อันนี้พูดถึงยุคก่อนทัวร์ริสต์บุกญี่ปุ่นนะครับ ยุคนี้ผมว่าคนญี่ปุ่นก็เริ่มปรับตัว ไม่น่ารักกับคนนอกแล้วเหมือนกัน