ซื้อหวยคับ งวดละใบ ต่อความหวังทุก15วัน

คือถ้าท่านแยกได้ชัดเจนว่า ตายก็ดีหรืออีกนัยคือไม่กลัวตาย กับ ตายได้ก็ดีหรืออีกนัยคืออยากตาย ออกจากกันได้ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ

ถ้าแยกไม่ได้หรือคิดว่าเริ่มจะไม่ได้ละ ควรปรึกษาแพทย์นะ โลกเราไปไกลกว่าที่เราคิดไว้เสมอ มีคนแบบเราอีกไม่รู้กี่ล้านหรือกี่สิบล้านคนในโลกที่เป็นแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น แล้วสำหรับผมถือว่าดีด้วย

การพร้อมตายหรือไม่กลัวตาย มันทำให้รูปแบบความคิดแตกฉานมากขึ้น เราจะเข้าใจมุมมองของภาวะอารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง สุดท้ายในอีกไม่กี่ปีก็ลงโลงกันหมด เป็นแค่สสารธุลีดิน(ไม่ใช่ใส่คอสเพลสีส้มแล้วบอกว่าเข้าใจ) ฉะนั้นจึงต้องตัดสินใจทุกอย่างด้วยหลักการและเหตุผล ไม่ใช่อารมณ์

(ดูตัวอย่างไอพวกไม่พร้อมจะลงโลงสิ เต็มสภา ทั้งๆที่นับถอยหลังกันไม่ถึงหลักสิบด้วยซ้ำมั้ง ยังหลงไหลในอำนาจและความโลภไม่สิ้นสุด)

เมื่อเข้าใจเหตุผล เราก็จะเข้าใจตัวเอง เราจะรู้ว่าเราต้องการอะไรแค่ไหน ไม่ไปอยากได้อยากมีของคนอื่น ความสุขเราอยู่ตรงไหน เราอยู่เพื่ออะไร เราทำเพื่ออะไร หลายคนคิดว่าเป็นพวกนี้ หมดอะไรตายอยาก หรือขาดจุดมุ่งหมาย แต่สำหรับผมมันตรงกันข้ามเลย ทำให้เราเห็นชัดขึ้นมากกว่าเดิมซะอีก



ปล. จะบอกว่าไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ตายไปเราก็ไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ไม่ต้องไปเครียดเรื่องหลังจากนั้นโดยเฉพาะเรื่องเงิน เราไม่ใช่สิ่งของ ถ้าอยากให้คนข้างหลังสบาย ทำมันตั้งแต่วันนี้ ไม่ใช่รอหลังตาย แค่ไม่ตายแล้วเดือดร้อนคนอื่นก็ดีถมแล้ว

ผมมองว่ามันเป็นการปลงนะ เพราะผมก็เป็น คือตายไปก็ไม่ได้ติดอะไรห่วงแค่แม่แต่ก็ทำประกันไว้แล้วกับมีสมบัติเหลือให้แม่อยู่ได้สบายแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ว่าดีใจที่จะได้ตายนะ แต่ถ้ามันจะมาก็ไม่ได้กลัวอะไร ผมมองว่ามันก็ไม่ได้แย่นะ ศาสนาพุทธก็น่าจะ มรณานุสติ เกิดแก่เจ็บตาย จะได้ใช้ชีวิตไม่ประมาท อะไรเตรียมพร้อมได้ก็ควรทำ
ของผมคือคนในครอบครัวจากไปเร็วหลายคนเลยต้องปลง ไม่งั้นอยู่ต่อไมไหว ปลงมากๆเข้าก็สิ้นยินดีประมาณนี้แหละ

มีอะไรที่เคยทำแล้วมีความสุข แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำบ้างมั้ยครับ? อาจจะทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่มากก็น้อย หรือหากช่วงนี้มีอะไรทำให้รู้สึกหนักใจเป็นพิเศษลองระบายออกมา คงทำให้ดีขึ้นได้ ผู้คนในนี้หลายคนพร้อมรับฟังครับ

สู้ๆต่อไปครับทุกวันนี้ ธรรมะเยียวยาจิตใจ

ผมเป็นเหมือนๆท่านนะ

และถ้ามีใครมาปรึกษาผมเรื่องนี้ ผมก็จะไม่ขัดอะไร

เพราะ คนเรา ความคิด ความต้องการ เหตุผลการมีอยู่ต่างกัน

ผมเคยเห็นคนป่วยที่ป่วยหนัก สอดสายอะไรเต็มไปหมด

อยู่ด้วยความทรมาน พอหมอบอก คนป่วยน่าจะอยู่ได้ไม่นาน

ก็พยายามยื้อไว้ ด้วยรักคนป่วยก็เรื่องนึงนะ

แต่หลักๆ คือ รักตัวเอง กลัวตัวเองขาดคนป่วยไม่ได้

ทั้งๆ ที่รั้งไว้มีแต่จะทรมาน

ผมเคยอ่านหนังสือเล่มนึง แม่ป่วยเป็นมะเร็ง เพราะก่อนหน้านี้สูบบุหรี่

พอแม่รู้ว่าไม่รอดแน่ๆละ เลยซื้อบุหรี่มาสูบซะเลย หาความสุขสุดท้ายให้ตัวเอง

แต่ลูกสาวไม่พอใจ บอกทำไมยังสูบบุหรี่ ก็กังวัลใจ ไปปรึกษาพี่ชาย

พี่ชายกลับบอกว่า ถ้าเป็นเค้าจะซื้อบุหรี่ให้แม่อีกซักซอง

ชีวิตคนเราก็แค่นี้แหละ ความตายเป็นส่วนนึงของเรา

แต่เรากลับเลี่ยงจะพูดถึงมัน มันเลยทำให้เราประมาท

คิดว่ายังมีเวลาเหลือเฟือ

คุณเปนแบบผมเรย อยากจากโลกนี้ไปก่อนคนที่ตังเองรัก แต่ไม่อยากฆ่าตัวตายแค่นั้นแหละ