เริ่มดูจริงจังก็ยุคอุลลิเยร์

นัดชิง 3 ถ้วยได้ดูสดหมดเลย ตอนนั้นยังเด็กๆต้องตื่นเช้าไปโรงเรียนแต่ก็ยังขยันดูถึงแม้จะเผลอหลับบางช่วงบ้าง

อีกอย่างคือชอบอ่านหนังสือลิ้วพูลรายสัปดาห์ของสตาร์ซ้อคเกอร์ เวลาพี่ชายมันซื้อมา เสาร์ก็ดูรายการเจาะสนาม

แล้วยุคอุลลิเย่ร์จะชอบดึงนักเตะดาวรุ่งฝรั่งเศสมาและไม่เห็นจะเกิดสักคน ตั้งแต่ปงโกล เชรู เลอตัลเล็ก

แต่อ่านในคอลัมตอนนั้นคืออวยไส้แตก

ตอนนั้นเชียร์เพราะมันตื่นเต้นดีนะ ไม่ได้คาดหวังแชมป์จริงๆตอนนั้น เพราะยุคนั้นแมนยูมันไร้เทียมทานจริงๆ

ไหนจะมีอาร์เซ่น่อลที่เล่นบอลสนุกมากเพลินตา จริงๆก็ติดตามทั้งน่อลและลิ้วพูล เพื่อไปสู้กับแมนยูนี่แหละ

นั่งแช่งแมนยูตอนนั้นคือไม่ต่างจากที่แฟนแมนยูแช่งลิ้วพูลตอนนี้นั้นแหละ

เอาจริงๆถ้าเทียบคำว่าตกต่ำ แมนยูเทียบกับลิ้วพูลไม่ได้หรอก เพราะลิ้วพูลสำหรับผมมันตกต่ำกว่าเยอะ

แมนยูมันตกต่ำแค่ผลงานในสนาม ไม่เหมือนลิ้วพูลที่ตอนนั้นถ้าสมมติไม่มีใครมาซื้อจริงๆ คงต้องได้ลงไปเล่นเดอะแชมป์เปี้ยนชิพ เผลอๆปัจจุบันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ คงเป็นทีมระดับกลางตารางโดยสมบูรณ์ ขึ้นๆลงๆลีคนี่แหละ

ทันตอนโอเว่น บลัฟกับเพื่อนในห้องตอน ม ต้น

เถียงสู้ไม่ค่อยได้ด้วย

ผมเป็นคนมาดูบอลช้า น่าจะเชียร์หงส์ก็ตอน มหาลัยเลย ยุคตอเรสเจอราร์ดอะครับ ก่อนหน้านั้นผมดูแค่เทนนิส เพราะส่วนตัวเล่นเทนนิสเป็นหลัก

ทันดู อุลิเย ไม่ค่อยเข้าใจความสำเร็จสักเท่าไหร่ แพ้ได้ทุกทีม จนมาดูช่วงนี้ กราฟพุ่งขึ้นๆ ก็ยังไม่ค่อยชิน เพราะชินแต่ช่วงเป็นทีมลุ้นที่ 4 มาก่อน

เริ่มดูยุคอีแวนท์ ยุคสไปค์บอย แมคมานามาน ลากเลื้อยมันมาก