นึกถึงหน้าพ่อแม่ คนที่รักเรา ถ้าเราเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะดูแลเค้า

ก็คงต้องเบรคชะลอ

เคยขับไปเส้นนึง อยู่ๆก็มีรถแซงไปเรียกให้ผมจอด ผมก็เลยขับประกบมันแล้วเปิดกระจกถามว่ามีไรพี่ (เผื่อรถเรามีอะไรพังแล้วเขาหวังดีมาบอก) มันบอกว่าเราไปปาดมัน ผมก็งงนะ ก็เลยไม่ได้สวนอะไรก็ได้แต่ครับๆแล้วก็ขับต่อไปแบบงงๆ พยายามคิดไปนานอยู่ พอดึนึกออกว่าไปผ่านรถรุ่นนี้ตอนไหน เพิ่งมานึกได้ว่าเราไม่ได้ปาดมัน แต่เลนมันน่ะเป็นเลนบีบเบียงมาหาเลนเรา (เหมือนคอขวดหรือพวกเบี่ยงก่อสร้างถนนน่ะ) แล้วมันจะเข้าเลนผมแต่เข้าไม่ได้ รถมันคงจะเกือบชนสีข้างรถผม ผมเองก็ให้เข้าไม่ได้เพราะข้างหลังมันตามมาเป็นพรวน แล้วมีความเร็วกับพอสมควรกับถนนแบบนั้น และไม่ว่าจะกรณีไหนผมก็ไม่จำเป็นต้องหยุดเพราะมันเลนผม ขับมาปกติ มันน่ะต้องรอว่างค่อยเข้าเลนเรา กลายเป็นผมไปปาดมันทั้งที่มันน่ะถ้าเข้าทัน มันจะปาดผมแน่หรือชนตูดกันแน่

คิดย้อนไปถ้ารู้ว่าเกิดเพราะอะไรคงได้ขึ้น สน. เจอคนพวกนี้ทำใจครับ มันเป็นโรคคิดเข้าข้างตัวเอง มันจะไม่คิดว่ามันผิดและเราต้องหลบมัน มีน้ำใจให้มัน บางทีคุณอาจจะไม่ได้จี้เขาก็ได้ แต่คนมันคิดไม่ดี ต่อให้ห่าง 5 ช่วงรถมันก็บอกจี้ตูดมัน

ไม่ทำอะไรอ่ะครับ ไม่ชนก็ปล่อยไป ถ้าชนก็เรียกประกัน

ไม่ทำอะไรทั้งนั้น อย่างมากก็เปิดไฟสูงใส่+บีบแตรเตือน&ด่าแบบน้าค่อม คงไม่จอด ไม่มาคุยอะไรด้วย เสียเวลาชีวิต
ถ้าอีกฝ่ายลงมาปุ๊บยิงเลย ตายแบบโง่ๆเลยนะ คุ้มกันที่ไหน

ถ้าเป็นผม ผมจะบีบแตรใส่แม่มหลายๆที แล้วก็ด่าอยู่ในรถนั้นแหละครับไม่เปิดกระจก
ขี้เกียดมีเรื่องเสียเวลากับไอพวกขยะพวกนี้ ถ้าแม่มมีหัวคิดมันคงไม่ปาดมาตั้งแต่แรก