เกมที่ทำตอนนี้แหละครับ เริ่มล้าๆจนอยากเอาเวลาไปทำอย่างอื่นละ

เปิดธุรกิจกับเพื่อน คิดว่าดำเนินการได้ดีคุมคอสค่าทำร้านถูกกว่างบด้วย ทำการตลาด หาพนักงานคิดว่าทำได้ดีตามภาพที่คิดไว้

แต่หารู้ไม่ ผิดตั้งแต่กระดุมเม็ดแรก คือไม่ได้ดูตลาดก่อนเปิดเลยว่า รายได้มันต้องมาจากจุดไหน ซึ่งรายได้หลักไม่ใช่ลูกค้าขาจรแต่เป็นลูกค้า ร้านประจำ พอเปิดทุกอย่างพร้อม ไปคุยร้านร้านประจำต่างๆ เค้ามีเจ้าอยู่แล้วและไม่อยากเปลี่ยนคู่ค้า จบเลยมีแต่รายย่อยขาจร ธุรกิจเลี้ยงตัวเองไม่ได้

ส่วนตัวเพราะเชื่อเพื่อนที่ทำอยู่สายนี้ สรุปคือเพื่อนก็ไม่มีประสบการณ์หรอกแต่คิดว่ามันน่าจะดี ก็เลยทำ

เอ้ะ ทำไมผมอ่านแล้วรู้สึกคุ้นจัง ผมถามได้ไหมครับว่าใช่ร้านแถวบางมดไหมครับ คืออยู่หลังมอ อยู่ใกล้ๆสนามกีฬาด้วย ผมจำได้ว่าชอบกินร้านนี้มากเลยนะ เป็นร้านสลัดที่มาเปิด แรกๆ นศ เข้าเยอะมาก แต่เห็นอยู่ได้ไม่นานน่าจะไม่ถึงปีมั้ง ตอนนั้นก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงปิดตัวไป ตอนนั้นยังรู้สึกเสียดายอยู่เลย

ของผมไม่เรียกพลาด แต่ใช้คำว่า กลับตัวทันฉิวเฉียด
งานแอร์บ้านนี่ล่ะ วางbusiness modelเป็นเดือนๆ พอถึงเวลาจริง มันไม่ใช่แบบที่คิดใว้เลย
ทุกวันนี้ เวลาใครมาขอไอเดีย จะintroก่อนเลย ให้วางความฝันก่อน ไม่ มโน ต้องอยู่บนความจริง
ทุกวันนี้ ผมผ่านจุดนั้นมาใกลแล้ว ผ่านจุดแหลมคมในกิจการมาครบแล้ว(งานบริการตัดผม) กำลังเดินทางเข้าสู่ปีที่9

ผมคิดว่า 1-3ปี เป็นช่วงวางรากฐานที่เหนื่อยมากๆ แต่เมื่อผ่าน5ปีไปได้แล้ว จะเริ่มนิ่งแล้ว ถ้าเกิน10ปี กิจการจะอยู่ได้ด้วยตัวมันเองแล้ว
ในทุกๆวันเลิกงานปิดร้าน นึกถึงช่วงแรกๆเสมอ ความคิด สเกลการมองโลก เด็กน้อยมากๆ ปัจจุบัน เรียกตัวเองว่า มือโปร ก็ไม่เกินจริง
เก๋าเกมส์สุดๆ และไม่คิดดิ้นรนไปทำอะไรอีกแล้ว เก็บเงินสดอย่างเดียว ประคองชีวิตรอวันเกษียร
จริงๆรายละเอียดมีอีกเยอะ ตาลาย พิมไม่ไหว

เกมส์ที่สัญญากับตัวเองจะเล่นให้ชนะเป็นตาสุดท้ายแล้วเข้านอน สุดท้ายไม่ไหวหัวร้อนมาหลายตา ยอมเข้านอน