“มีมดสองตัวครับ เป็นมดผู้โชคร้ายตกลงไปอยู่ในแก้ว มันต้องการที่จะเอาชีวิตรอดครับ แล้วมันก็รู้ครับ ว่าการที่มันจะมีชีวิตรอดจากไอ้แก้วใบนี้ได้ คือมันต้องปีนขึ้นไป

มดทั้งสองตัวนั้นก็ทำครับ และไม่ได้ทำเล่นๆ ด้วย เพราะมันมีเดิมพัน ก็คือชีวิต ทุกครั้งที่มันไต่ขึ้นไปแล้วตกลงมา คิดว่ามันเจ็บไหม ถ้ามันไต่ไม่สูงเท่าไหร่แล้วตกมันก็คงไม่เจ็บเท่าไหร่ใช่ไหมครับ แต่มันไต่สูงขึ้นไปทุกครั้งที่มันตกลงมามันเจ็บปวดขึ้นกว่าเดิมนะครับ

ปรากฏว่ามันขึ้นไปจนถึงครั้งที่ 99 แล้วครั้งนั้นมันทำได้ใกล้เคียงความเป็นจริงมากที่สุดครับ คือถึงขอบปากแก้วเลยแล้วมันก็กำลังจะรอดพ้นจากขอบปากแก้วออกมาข้างนอกอยู่แล้วเชียว แต่แก้วมันลื่นนะครับสุดท้ายมันก็ตกลงมากระแทกพื้นแก้วอีกครั้งนึงครับ ซึ่งครั้งนั้นมันเป็นการตกลงมากระแทกจากจุดที่สูงที่สุด เพราะฉะนั้นมันเจ็บที่สุด

มดตัวหนึ่งรู้สึกว่าคงเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะ มันก็เลยถอดใจครับ แต่มดอีกตัวนึงไม่ใช่ครับ มันกลับสู้อีกครั้ง เป็นครั้งที่ 100 แล้วด้วย และการสู้ครั้งนั้นแหละครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ มันใช้กำลังทั้งหมดเหวี่ยงตัวเองออกจากแก้วเป็นผลสำเร็จ

...มดตัวที่มันสามารถปีนออกจากแก้วตอนนี้มันอยู่ไหนครับ มันยืนอยู่ตรงนี้ครับ”

หลังเสียงปรบมือกึกก้อง บอสพอลแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ และเล่าต่อว่า เจ้ามดตัวนี้เล่านิทานเรื่องนี้เพื่อที่จะบอกประโยคสำคัญประโยคว่า

“มดตัวที่ออกมาจากนอกแก้วได้จริงๆ แล้ว ไม่ได้ต่างอะไรกับมดตัวที่อยู่ในแก้วเลยนะครับ มันเป็นมดเหมือนกัน แต่สิ่งที่ต่างกันก็คือ ความพยายามอีกนิดนึงแค่นั้นเองนะครับ

บอกกับตัวเองแบบนี้ทุกครั้งนะครับ เวลาเจอกับช่วงเวลาที่มันเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญทุกๆ ครั้งในชีวิต อีกนิดเดียวครับ อีกนิดเดียวจริงๆ และอีกนิดนั่นแหละครับที่ทำให้ผมมายืนอยู่ตรงนี้ได้”