มันไม่มีหรอกใครได้ดีกว่าใคร ลองมองดูเราเราว่าตัวเองก็ไม่ค่อยดีก็มักมองคนที่มีดีกว่า ทีนี้ลองมองคนอื่นในสังคมเรารอบๆดูก็จะเห็นว่าเรายังมีดีกว่าหลายๆคนเยอะ

ผมเองก็หนึ่งในนั้นแหละครับ ปฎิเสธไม่ได้ แต่ผมเองเพิ่งกลับมาจากแถวอีสานผมก็เลยได้เห็นวิถีชีวิตอีกแบบของคนแถวนั้น ก็ค่อนข้างแตกต่างกับที้ผมเป็นอยู่ แต่ในความแตกต่างพวกเขาก็ดูมีความสุขดีนิครับเห็นเขาเจอกันหมู่บ้านก็แต่งตัวบ้านๆทักทายกัน ทุกคนก็ไม่เห็นต้องเร่งรีบไปทำงานทำการอะไรให้มันวุ่นวาย คือในมุมที่เราคิดว่าเรามีดีกว่าแต่มองจริงๆเราเองก็มีเรื่องที่แย่กว่าและผมก็อิจฉาคนตามบ้านนอกในบางมุมที่เขามีชีวิตแบบบ้านๆ slow life ได้โดยไม่ต้องมีกรอบทางความคิดอะไรทั้งนั้น

เลิกมองเค้าเป็นเพื่อนครับ ให้มองเป็นอย่างอื่น
พอจะอิจฉาก็จะเป็นอย่างอื่นแทนที่ไม่ใช่อิจฉาเพื่อนครับ

สำหรับผม ถ้าเพื่อนสมัยเรียน ผมยินกับเพื่อนมากๆ ชวนกัน นัดกันไปเลี้ยงฉลองในความสำเร็จ คุยกัน ขอคำแนะนำ มาพัฒนาตัวเองไปด้วย

เพื่อนที่ทำงาน ถ้าเราเห็นๆอยู่แล้วว่าเขาขยัน ตั้งใจ ทำงานดี เเล้วได้ดี ได้โปรโมทก็ยินดีไปกับเพื่อน แล้วก็มองย้อนตัวเอง ทำความเข้าใจตัวเองว่า เราก็มีข้อด้อยจริงๆ อย่างตอนทำบ.ญี่ปุ่น การแข่งขันค่อนข้างสูง ความตั้งใจ ความเป็นญี่ปุ่นๆ มันก็มีมาตรฐานสูงมากๆ ในสภาพแวดล้อมที่ทุกคน ขยันตั้งใจทำงานกันหมด มาเช้า เลิกดึก ส่งงานก่อนเวลา (ย้ำ ว่าก่อนเวลาไม่ใช่ตรงเวลา) งานออกมาเรียบร้อยดีทุกคน ความแตกต่างที่จะทำให้โดดเด่น ได้เลื่อนขั้น มันค่อนข้างต้องเด่นมากๆ ซึ่งเพื่อนในแผนก เก่งจริงๆ ละเอียด ตรวจเช็คไม่มีข้อผิดพลาด งานไม่เดตตรวจเจอข้อผิดพลาด พัฒนาตัวเองสอบภาษาญี่ปุ่น อัพสกิลสื่อสารกับนายญี่ปุ่นได้อกี ก็ไม่แปลกที่เป็นคนเดียวที่ได้โปรโมทได้เรื่อยๆ แบบนี้ก็รู้สึกยินดีไปกับเพื่อนครับ มองตัวเราก็เข้าใจ เรายังไม่เก่งขนาดนนั้น และความทุ่มเท ผมก็ด้อยกว่า แต่ก็ต้องบาลานซ์ เรืองอื่นๆในชีวิตบ้าง

แต่ถ้าเป็นแบบว่า ได้ดีในแบบที่ไม่ใช่มันก็จะแปลกๆ
อย่างปัจจุบัน องค์กรไทยๆ บางทีมาตรฐานการวัดการประเมินมันหลวมๆ ไม่ชัดเจน
อย่างน้องผู้หญิงคนนนึง นายใหญ่ชอบ ก็จะออกแนวเรียกคุย เรียกอัพเดทบ่อยๆ ก็โปรโมทเร็วมากๆ คะแนนความน่ารัก คะแนนความเ็อนดูจากนายใหญ๋น่าจะให้เต็ม ซึ่งคนในทีมก็จะรู้ว่าช่วงที่ทำงานแบบเดียวกัน น้องไม่แม่นในหลักการ วิธีการเลยด้วยซ้ำ คำนวณ ออกแบบระบบยังไม่ได้เลย แต่ทั้งนี้ก็ยอมรับว่าพอโปรโฒทขึ้นเรื่อยๆ น้องได้นำเสนอบ่อย ว่าเวลาประชุมจะเห็นเลยว่า สกิลการสื่อสาร นำเสนอก็เก่งขึ้นมากๆๆๆ แต่ถ้าโดนถามลึกๆก็พังเหมือนเดิม

ยินดีกับเค้า แค่นั้นเลย

ขอตอบในมุมของนักเทรดแล้วกัน ทุกวันนี้ผมตามอาจารย์ เพื่อนๆ หลายท่าน

บางคนก็เรียนมาด้วยกัน นักเทรดมาด้วยกัน

ตอนนี้ประสบความสำเร็จกันหละ หรือสมัยก่อนที่บางคนแซงหน้าไปไวมาก

แต่เราคิดเสมอว่า อันนี้คือเกมชีวิต (การทำงาน เพื่อนร่วมงาน หรือเพื่อนๆรอบตัว น่าจะคิดแนวเดียวกัน) ใครจะรวยไปก่อน ใครจะโต มีครอบครัวมีลูกอะไร ตามสบายเลย

เราอยู่ในเกมของเรา ในปัจจุบันของเราที่ทำยังไงให้รอดไปเรื่อยๆ

หรือ วางเป้าหมายชีวิตให้เราโฟกัสกับชีวิตเป้าหมายของเราเช่น

ทำงานอยากดาวน์รถซักคัน วางแผนผ่อน เก็บเงิน วางแผนลงทุน

หรือถ้ามีหมดแล้วก็วางแผนลงทุนทางเลือกเช่น ซื้อที่ดิน ซื้อปล่อยเช่าคอนโด

หากยังไม่สนใจลอง เก็บเงินไปเที่ยวตปทซํกครั้ง หาอะไรที่เป็นเป้าหมายของเรา

สุดท้ายใช้ชีวิตให้มีความสุข วันนึงเรารวยกว่าเพื่อน โตกว่าเพื่อนแต่เราโครตเครียด ไม่มีเวลาหาความสุขให้ตัวเอง ท่านอาจจะกลับมามองว่าสุดท้ายเป้าหมายชีวิตคืออยู๋ให้มีความสุขรึเปล่า

ถ้าเจอแต่ในโซเชี่ยลก็กด unfollow ไปครับ แค่นั้นเลย ผมก็มีเพื่อนบางคนชอบอวดรวยอวดกำไร ผมกด unfollow ไปชีวิตดีขึ้นเยอะ

ถ้าเพื่อนไม่ได้ทำร้ายหรือเอาเปรียบอะไรเรา ถ้าเป็นผมก็คงยินดีกับเค้าครับ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงอาจมีรู้สึกอยากมี อยากได้แบบคนอื่นเค้าครับ

แต่ตั้งแต่พอตัวเองอายุมากขึ้น มีโรครุมเร้าหลายอย่าง คือปลงชีวิตไปเยอะเลยครับ
สิ่งที่เคยดิ้นรน อยากได้ อยากมี ก็หายไปเยอะ
ทุกวันนี้ขอแค่สุขภาพตัวเองไม่แย่ไปกว่านี้ และค่อยๆดีขึ้นๆ ตื่นมาไม่เจอเรื่องให้ต้องกังวลใจมากๆ
รวมถึงคนในครอบครัวสุขภาพกายและจิตดีผมก็โอเคแล้ว เงินหาได้น้อยลง ก็ใช้เท่าที่มี มันจะปรับตัวเองได้เองครับ
จนทุกวันนี้ใครประสบความสำเร็จอะไร ผมก็ยินดีไปกับเค้าครับ ความรู้สึกอยากมีอยากได้แบบเค้า หายไปเยอะเลยครับ

ช่วงชีวิตหนึ่งเคยมีแต่ไม่ใช่เรื่องฐานะ พอโตมาระดับหนึ่งรู้สึกเฉยแทบไม่รู้สึกอิจฉา
เพราะชีวิตใครชีวิตมัน รู้สึกไปก็ไร้ประโยชน์

ยินดีกับเพื่อนครับ มองว่าเป็นคนคนนึงที่ประาบความสำเร็จได้ แค่นี้ก็ทำให้เราพัฒนาตัวเองแล้วครับ

ถ้าเอาตามความเป็นจริงเราก็ต้องดีกว่าเพื่อน
พวกความคิดบวกทั้งหลายไม่ใช่ทางออกครับ เพราะปัญหายังอยู่

และความอิจฉาไม่ใช่สิ่งไม่ดีครับ ทุกคนมี มันเป็นกลไกธรรมชาติของมนุษย์
อิจฉาดีไม่ดี ให้ดูที่เราจัดการมันยังไง

ของผมยังไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นนะ อาจจะด้วยพื้นฐานครอบครัวเราโอเคอยู่แล้ว
ไม่ว่าเพื่อนจะได้ดีบินสูงปรี๊ด หรือ ชีวิตเจอปัญหาจนตกต่ำ
ผมไม่ได้รู้สึกอิจฉาหรือสงสารอะไรเลยอะ หลายๆอย่างมันก็เป็นผลที่มาจากการกระทำเค้าทั้งนั้น

พอได้ไปเที่ยวแถวๆลาวเหนือ เวียดนามเหนือ ก็แทบจะไม่รู้สึกอิจฉาใครอีกละ

ดูสถาพถนนกับเท้าเด็กน้อยสิ

ผมสนแค่mindsetคนๆนั้นมากกว่า ว่าเค้าวางแนวทางชีวิตยังไง มีpatternในการมองปัญหายังไง คุมสติในวันที่เจอวิกฤตโถมเข้าไม่หยุดได้ยังไง รวย จน มันแค่เปลือก valueจริงๆคือการกระทำ

ขอคำแนะนำ เอาเป็นแบบอย่างพัฒนาตัวเอง