จากที่อ่านผมนี่ไปคนละแนวกับคอมเม้นต์ส่วนใหญ่เลยมั้ง หลัง34ผมเลือกทิ้งงานประจำมาทำกิจการต่อที่บ้านซึ่ง ณ วันที่ผมมา กำไรของกิจการที่บ้านเท่ากับ30%ของงานประจำที่ผมรับอยู่ ยังไม่ได้คิดถึงรายได้จากสัญญาใหม่ที่จะหมดพอดีด้วย

เหตุผลเดียวเลยคือ กลับมาบ้านมาเจอแม่กำลังจะเกษียรอายุแค่ 62 แต่ดูแก่อย่างกับคน70+เพราะทำงานหนักมา30ปี และดูท่าจะไม่ได้พักเพราะต้องแบกกิจการต่อ เพราะไปเซ็นต์ต่อสัญญากับ supplier ไว้ประมาณ 8 ปี

ตอนทำงานประจำผมทำงานวันละ 12-14ชั่วโมง ตอนนี้เหลือ 4-6ชั่วโมง เลี้ยงหมา3ตัวชิลๆ กิจการก็ฟื้นกลับมาหน่อยจนขนาดจ่ายเงินเดือนให้พ่อแม่แล้ว ผมยังเหลือพอๆกับงานประจำล่าสุด(น้อยกว่านิดหน่อย)

ผมพบว่าโลกของคนทำงาน 50% ของเวลาชีวิต(ยังไม่รวมเวลาเดินทาง)กับตอนนี้ผมเหลือ 20%(รวมเวลาเดินทางแล้ว) นี่ต่างกันคนละโลก 2 ปีมานี้ผมอ่านหนังสือที่ดองไวครบหมด จนผมต้องทำห้องสมุดแล้ว

ความกังวลผมตอนนี้ไม่มีเรื่องความรวยความจนเลย หลักๆที่กังวลคือเรื่องหมา มีเรื่องสงครามโลกบ้างผมก็ไปซื้อที่ให้พ่อทำแปลงเกษตรเลี้ยงปลาเล่นๆ โยนต้นนั้นต้นนี้ไว้มันก็โตมั่งตายมั่งโดนขโมยมั่ง ฟังพ่อบ่นคนขโมยก็ขำๆ

เอาจริงๆตายตอนนี้เลยก็ไม่อะไรแล้วอ่ะ(ปัจจุบัน36)

หมอนวดดีกว่าเมีย

เวลากับครอบครัวสำคัญกว่าก้าวหน้าในอาชีพ อยู่ให้รอดจนเกษียณพอ