เมื่อเย็นเห็นเพื่อนแชร์โพสใน facebook ของอ.มหาลัยท่านนึง มาเล่าว่ามีนักศึกษา ป.โทมาปรึกษาว่าตัวเองรู้สึกว่า ถ้าตัวเองหายไปคนรอบข้างก็ไม่ได้เสียใจหรือรู้สึกอะไรมากนักหรอก รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นแค่ตัวประกอบในชีวิตของคนอื่น ที่จะมีก็ได้ ไม่มีก็ได้ ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับใครทั้งนั้น

เพื่อนๆเคยมีความรู้สึกนี้กันบ้างมั้ยฮะ ผมย้อนคิดถึงตัวเอง ยอมรับว่าก็เคยมีแว๊บๆความรู้สึกนี้เข้ามาในหัว แต่ผมจะเป็นอยู่แค่แป๊บเดียวแล้วก็หายเป็นปกติไปเอง

เป็นแนวคิด สุญนิยม ครับ nihilism

สรรพสิ่งไม่ได้มีความหมายใดๆมาก่อน คุณค่าของมนุษย์นั้นไม่มีมูลความจริง ชีวิตไม่มีความหมาย

อะไรต่างๆที่เกิดขึ้นในสเกลจักรวาล รวมถึงมนุษย์เป็นแค่เอนโทรปี น้อยมากๆแทบไม่มีความหมายครับ



แต่ในอีกแง่ คือทำอะไรที่อยากทำซะคุณเกิดมาได้รับรู้ เดี๋ยวอีกแปบเดียวก็ตายสลายไปแล้วไม่รับรู้อะไรเพิ่ม

มีแค่โอกาสนี้แหละ

เคยคิดครับ แต่ภาพในความคิดไม่เคยออกมาแบบนั้น

อาจเพราะชีวิตเรามันถูกพึ่งพาจากใครบางคนเลยรู้สึกว่าตัวเองก็มีความสำคัญอยู่

แต่ถ้าหากในชีวิตไม่มีใครมาพึ่งพาเลย อาจจะรู้สึกแบบนั้นก็ได้

ชีวิตที่พึ่งพาเราคือลูกครับ ผมนึกภาพลูกตัวเองนั่งเฉยไม่ร้องไห้ไม่ออกถ้าผมไม่อยู่

ถ้าใครมีความคิดนี้แนะนำ ไปหาหมอคับ

ก็ไม่แปลก เพราะถ้าเกิดขึ้นจริงมันจะมีกี่คนที่มานั่งเศร้าโศก ร้องไห้ หากเราตายไป ผมก็เป็น ทุกวันนี้ก็แค่ทำอะไรที่ตัวเองมีความสุข เอาตัวเองเป็นที่ตั้งอ่ะครับ ทำงานหาตังค์ แล้วเอาไปใช้จ่ายกับความสุขของตัวเอง

เอาจริงนะพอโตขึ้น ไม่มีใครสนใจคนอื่นมากนักหรอก เรื่องตัวเองเองก็มีให้คิดมากพอแล้ว

นอกจากพวกชอบนินทาอ่ะมั้ง

นอกจากครอบครัวผมแล้ว คนอื่นก็ไม่ได้มีใครมาสนใจผมหรอก และผมก็ไม่ได้สนใจคนอื่นนอกจากครอบครัวผมเท่าไรด้วย ผมคิดแบบนี้นะ ใช้ชีวิตสบายๆ ไม่ต้องไปผูกติดความคิดตัวเองกับใคร

มีแค่พ่อกับแม่และญที่ไปเที่ยวริมสระด้วยกันนี่แหละ คุยๆห่วงๆซื้อของใช้ให้

ช่วยเหลือกัน นอกนั้นมองเห็นเรามีผลประโยชน์อะไรสักอย่างเลยเข้าหา

ชีวิตมันก็ต้องเดินต่อครับ เพื่อนร่วมรุ่นผมตาย ไป 3 คนแล้ว มันเหมือนนัดมีทติ้งรุ่นมากกว่า คนที่เสียใจและระลึกถึงเสมอมันคือพ่อแม่ เมียและลูก แต่ปีสองปี เมียก็มูฟออนมีสามีใหม่ละ

อย่าไปคิดว่าตัวเองไม่มีคุณค่าสำหรับใครเลยครับ อย่างน้อยระหว่างที่เรามีชีวิตอยู่ ก็สร้างคุณค่า คุณงามความดีให้แก่คนรอบตัว จนถึงวันที่เราต้องเดินทางไกลจากโลกนี้ ไม่ว่าจะกระทันหันหรือหมดอายุขัย เราก็จะได้ย้ายเข้าสู่ความทรงจำของคนที่รักเรานะ

มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นอยุ่แล้วครับ สำหรับผมนะ

ผมคิดแค่ว่ามึงจะเสียใจไม่เสียใจ ก็เรื่องของมึงดิ

ท่านเหงา เครียด บ่นลอยๆ #มีอะไรสนุกๆเล่าให้ฟังได้นะ โม้ๆมั่วๆก็ได้ เพลินดี

อยู่เพื่อตัวเอง​ และคนที่เรารัก​ และคนที่รักเรา​ เท่านี้พอครับ​ ถ้าเราทุกข์ลองมองย้อนดูมันดีๆ​ เราทุกข์เพราะมีปัญหาจริงๆหรือไม่มีความสุขเพราะเราต้องการมากเกินไป

เขาเรียก​ ภาวะไร้ตัวตน​รึเปล่า​ ทำอะไรคนก็เมิน แล้วก็มาด้อยค่าตัวเอง​ เลยหาพลังงานบวกไม่เจอ เคสแบบนี้มักเกิดขึ้นในประเทศที่เจริญแล้ว​อย่างญี่ปุ่น หนังดราม่าทางบ้านเค้า​มักเล่นประเด็นนี้กัน

ถ้าคิดแบบนี้ แนะนำเข้าหาจิตแพทย์ก่อน เตรียมเข้าสภาวะซึมเศร้าเอา คิดว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ ไม่มีค่า ไม่มีคนสนใจ แม้แต่ตัวเองยังไม่คิดถึงตัวเองก่อน อะไรแบบนี้ พบหมอก่อนจะเป็นหนักกว่านี้ดีกว่าครับ

เคยมีความคิดคล้ายๆแบบนี้ แต่ตอนนั้นแค่คิดว่า

"ตัวเองอยากหายไปจากโลกไม่ต้องเผชิญความเจ็บปวด ไม่อยากรับรู้

อยากนอนแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมา มีชีวิตที่ต้องรู้สึกใดบนโลกนี้"

พอไปหาจิตแพทย์ สรุปอยู่ในภาวะเริ่ม ซึมเศร้า

กว่าจะผ่านพ้นใช้เวลาหลายเดือนอยู่

ผมเป็นอยู่ครับ รู้สึกเดียวดายมากๆ แม้จะมีครอบครัวอยู่ด้วยกันก็ตาม แต่ต้องบอกว่ารักกันดีนะครับ แต่เรื่องนี้คือถ้าตัวผมเองหายไปก็คงไม่ได้มีใครรู้สึกเสียใจเท่าไหร่ เพราะมองดูรอบๆตัวก็ไม่ได้มีคนมาสนใจหรือใส่ใจเรามากนัก เพื่อนๆ ญาติๆ ก็เริ่มห่างหายกันไปเยอะพอสมควร