ไม่เคย ไม่สนใจว่าใครจะมาคิดอะไรกับเราเลย เพราะเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนรอบข้างมากมาย

เพียงแต่ไม่เบียดเบียนให้คนรอบข้างกับสังคมพอ

ผมเคยเห็นผ่านๆ ผู้หญิงฝรั่งเขาพูดไว้

เวลาเราตายซัก 10-20 ปี เราก็จะค่อยๆ หายไป ไม่มีใครพูดถึง นานๆ จะพูดขึ้นมาซักที

30-60 ปี ทุกคนจะลืมเรื่องเราหายไปหมด


อย่าไปคิดมากครับ มีคนร้องไห้ให้เราเขาก็ร้องแป๊บเดียว แล้วเขาก็ไปใช้ชีวิตของเขา

ไม่ร้องก็ไม่เป็นไร เพราะเราแม่งตายไปแล้ว

ขอแค่เราตายแล้ว ไม่ต้องมานั่งเศร้า ใช้ชีวิตต่อไป มีความสุขต่อๆไป คนอย่างผมก็มีความสุขแล้ว

ไม่เคยเลยครับ แม้ผมจะไม่ได้ทำตัวมีประโยชน์อะไร แต่แม่กับแฟนผม น่าจะเสียใจมากแน่ๆ

ถ้าคิดแบบนี้ด้วยความเข้าใจมันคือสุญนิยม โฟกัสกับตัวตน สิ่งที่เป็น ปัจจุบัน ถ้าเข้าใจมากๆอีกนิดก็นิพพานแระ
แต่ถ้าคิดแบบนี้ด้วยความไม่เข้าใจมันคือซึมเศร้า
ถ้าเป็นอย่างหลังควรไปหาหมอครับ

เอาจริงๆมันก็อยู่ที่จะนิยามคำว่าคนรอบข้างไว้ขนาดไหนด้วยอะ บางคนมีคนที่จะเสียใจให้อยู่แน่ๆแหละแต่ไม่ไปโฟกัส ดันไปโฟกัสที่คนอื่นที่ไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกรู้สาอะไรด้วยมั้ยมันก็พาหดหู่ไปเปล่าๆ

เคยรู้สึกตอนที่แฟนเก่าแอบไปมีคนอื่น ตอนนั้นโครตดาวน์ แล้วไอ้ประโยคนี้มันผุดมาเพราะได้ยินเพลงของเอิร์ต "ถ้าวันนึงฉันหายไป" แม้งยิ่งดาวน์เลย แต่ผมโครตโชคดีที่คิดได้ไวว่าสุดท้ายมันก็แค่การเลิกกัน จากที่เมื่อก่อนเดินด้วยกัน ตอนนี้ก็แค่แยกกันเดิน + แม่ผมรู้เรื่องหมดเขามารับกลับบ้านเลยทพให้รู้ว่าประโยคนี้ใช้กับผมไม่ได้นี้แหละ

คิดบ่อยๆ ครับ
แต่ก็ดีตรงที่
ทำให้เราได้โฟกัสทำสิ่งที่สำคัญในชีวิต
ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป
เพราะว่าเวลาของเรามีจำกัด

เคยยิ่งกว่านั้นอีกครับ

เคยคิดว่าถ้าวันนึงเราไม่อยู่ คนรอบข้างเราเค้าคงดีใจ

อยู่ไปก็ไม่แต่ทำให้คนอื่นไม่สบายใจ ทำให้อึดอัดเปล่าๆ

ไม่อยู่ไปเลยยังจะดีซะกว่า

แต่ผ่านช่วงเวลานั้นมาแล้ว ตอนนี้โอเคขึ้นเยอะครับ

คนอื่นก็เป็นเหมือนกันไม่ได้เป็นแค่เรา

ผมก็รู้สึกประมาณนั้นนะ เราหายไปทุกอย่างมันก็ดำเนินไปต่อ อาจจะมีคนรอบข้างบนคนที่นึกถึงแต่ก็ไม่ได้ขนาดนั้น เราคนนึงหายไปทำอย่างมันก็เดินหน้าต่อไปอยู่ดี

อันนี้ไม่รู้จะมีใครเสียใจไหม แต่คิดว่าตัวเองไม่ได้สำคัญอะไรกับโลกขนาดนั้น

การที่เราตายหรือไม่อยู่สักคน มันไม่น่าจะส่งผลกระทบอะไรเลย อาจจะมีความรู้สึกบ้างกับคนในครอบครัว แต่มันไม่มีผลกับคนทั่วโลก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เคยครับ ตอนแรกๆที่มีความคิดนี้ขึ้นมามันรู้สึกเศร้ามากๆ แต่พอเวลาผ่านไปผมก็ยอมรับว่ามันก็เป็นเรื่องปกติหนิ ไม่ว่าใครจะจากไปสุดท้ายโลกและชีวิตคนรอบข้างก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดีแล้ววันนึงคนที่อยู่ก็จะปรับตัวได้ ไม่ว่าจะเป็นเราที่สูญเสียหรือคนอื่นที่สูญเสียเราเค้าก็จะต้องมีชีวิตต่อไปอยู่ดี

วันๆ เรียน เล่นเกม ออกกำลังกาย นอน หาความสุขให้แต่ตัวเอง อยู่ในโลกส่วนตัว ไม่สนคนรอบข้าง ถ้าหายไปเขาก็ปรับตัวได้เร็วอยู่แล้วหรือเปล่า

แต่ถ้าเราใช้ชีวิตเพื่อพวกเขายังไงเขาก็เสียใจถ้าวันนึงไม่มีเรา

มันก็ตรงตัวนะ

ไม่เคยเลยครับ

คิดแต่ว่า ถ้าเราหายไป พ่อแม่ เมีย จะอยู่ยังไง

จริงๆก็มีธุรกิจอยู่แล้ว ก็ไม่ได้อะไรมาก กับเมียก็ช่วยกันทำธุรกิจมา ถ้าผมหายไป ธุรกิจก็ยังเดินต่อไปได้

พ่อแม่ก็มีธุรกิจ และมี Passive Income เข้ามาอยู่แล้ว

ที่ผมทำตอนนี้ก็คือ ทำความมั่งคั่งสุทธิทุกปี

ว่าเรามีหนี้สินอะไรบ้าง หนี้อะไร เหลือผ่อนเท่าไหร่

มีทรัพย์สินอะไรบ้าง บ้าน รถ ทองคำ เงินฝากธนาคารไหน ลงทุนในแอพไหน มีอสังหาอะไรบ้าง

ทำแบบนี้ทุกปี แล้วเก็บกระดาษแผ่นนี้ไว้ในเซฟครับ ก็จะมีกระดาษเพิ่มขึ้นปีละ 1 แผ่น

ถ้าเป็นอะไรมา ก็เปิดเซฟดูได้ ว่า ทรัพย์สินอยู่ตรงไหนบ้าง จะได้จัดการได้ง่าย

บางคนไม่รู้จะมีความลับกับเมียไปทำไม ไม่รู้ว่าเงินอะไรอยู่ตรงไหน ก็ตกเป็นของรัฐของธนาคาร ของประกันหมด

เพราะเราไม่รู้ว่า เราจะตุย จะเกิดอุบัติเหตุวันไหน ไม่ใช่ทุกคนจะแก่ตุยทุกคน

ผมก็บอกทั้งแม่ทั้งเมียไว้ ว่า ถ้าเป็นอะไรก็มาเปิดดูในเซฟ แล้วจัดการเลย ที่ต้องบอกแม่ด้วย

เผื่อไปเที่ยวกับเมียแล้วเป็นอะไรไประหว่างเที่ยวทั้งคู่ แม่จะได้รู้วิธีจัดการด้วย