เฉยๆและคูลๆ ปนกันไป

ผมก็นั่งซ่อมเครื่องตัดหญ้า/เลื่อยยนต์คนเดียวมาก่อน ร้านตัวเอง

มันรู้สึกคูลๆก็แค่ อยากหยุดก็หยุดได้ งานไม่มีก็นอนหลับ / กลับบ้าน

แต่เบื้องหลัง มันก็เครียด ผมไม่เก่ง ทำได้บางอย่าง ไม่ได้เรียนมา จำมานิดหน่อย

ตอนงานดีๆมันก็คูลๆ แต่พอมันเงียบๆเศษฐกิจไม่ดี มันก็จ๋อยๆอะ แล้วก็ไม่มีรู้ด้วยใครว่าเงินไม่มีจะใช้ ยกเว้นคนใกล้ตัว

บางคนมีต้นทุนที่ดี เช่นทางบ้านเงินดี หรือต่อยอดกิจการที่บ้าน มีคนให้ปรึกษา ช่วยเหลือ เส้นทางมันก็อาจจะสวยหรู

ถ้าแบบผม ที่ต้นทุนน้อย พอเป๋แล้วเป๋ยาวๆ เพราะไม่มีทุนสำรอง ยังดีว่าผมไม่ต้องจ้างใคร ทำเลี้ยงตัวเอง

มันมองได้ 2แบบ (ไม่นับพวกีะดับนายทุนนะ) แบบผมเงินทุนมีคนให้ยืม ลงไปคือเงินคนอื่นหมด ผมไม่มีอะไรเลย ลงไปปุ้บหมดแล้วนะ ไม่ได้มีสำรองไรทั้งสิ้น แล้วทำไปผ่อนไป เวลาดีมันก็ดี บางเดือนก็กำไร 4-5หมื่น แต่เวลาเงียบ ก็หัก คชจ.จำเป็นแล้วหมดเลยก็มี
แต่คนเป็นลูกจ้าง บ. อย่างเช่นเงินเดือน 25k
มันก้จะไม่มีมุมแบบคนเปิดกิจการเอง หลายๆงาน จะยังไงก็ได้เงินเท่าเดิม นอกจากจะวิกฤตจริงๆก็คงเสี่ยงโดนเล

เอาจริงๆ มันก็ฟินๆคูลๆ ตรงที่เราจะทำไรก็ได้ตอนว่าง ไม่มีลูกค้า นอนหลับ เล่น ทศ. มีธุระไรก็ปิดร้านไปเลย ไม่ต้องมานั่งชี้แจงให้ชาวบ้านเรารู้ว่าไปไหน ทำอะไร

เป็นเจ้าของกิจการมาเกือบยี่สิบปี อยู่ดีๆเสือกเบื่อละก็เลิกทำ ตอนนี้มาเป็นพนักงานเงินเดือน ควายแท้ๆ โคดลำบาก ไม่น่าเลยกู

ผมเป็นช่างตัดผมกระจอกๆ มีร้านเล็กๆของตัวเอง มีฐานลูกค้าประจำแน่นๆ ผ่านมา7ปี เข้าปีที่8
2~3ปีแรกๆ เรียนรู้งาน วางระบบ เก็บรายละเอียด พอเครื่องติด แล่นฉิว

เท่นะครับ ผมชอบที่เค้ากล้าเสี่ยง ผมยังไม่กล้าเสี่ยงเลยทำงานประจำไปวันวัน