ผมยกให้อิสตัลบูลนัดในตำนาน จำได้ตอนนั้นน่าจะมัธยม นั่งดูคนเดียวช่อง 3 ถ่าย ใครจะคิดนัดชิงโดนนำ 3-0 มิลานแต่ละตัวนึกว่ารวมดาราในเกมส์ฟีฟ่า แทบจะปิดไฟนอนเอาจริงๆ จนตีเสมอมา 3-3 เฮดังก็ไม่ได้ เดี๋ยวพ่อแม่ตื่น ได้แต่ยืนดีใจเงียบๆ แทงมือหน้าทีวี พอหลังจาก 3-3 แม่ย้อย เครียดทั้งเกม จนจุดโทษ ไม่สนุกตรงลุ้นเหนื่อยเกิน

แต่ยกให้นัดบาซ่าเป็นนัดที่โครตว้าว ต้องบอกว่านัดนี้โครตมันส์ ไม่มีอะไรจะเสีย เล่นในบ้านด้วยอารมณ์แบบ ลุ้นเอามัน เสียงเชียร์กระหึ่ม กรีดบ้านแตก

กับมิลานตอนนั้น เหมือนเอาทีมแบบ กลางตาราง ไปงัดกับซิตี้อะ

คือ มิลานนี่สุดทุกตำแหน่ง ส่วนลิเวอร์พูลนี่แบบ

จิมมี่ ตราโอเร่, ซมิเซอร์, มิลาน บารอส งี้

อิสตันบูลคือมาสเตอร์พีซของเกมลูกหนังโลกด้วยซ้ำ

อิสตันบลู กินขาดครับ เพราะสภาพทีมคนละเรื่องกันเลย มิลานตอนนั้นแกร่งทั่วแผ่น มีโมเมนตัมจากการตีตื้นและการปลุกใจเพื่อนร่วมทีมของเจอร์ราร์ด ทำให้ชายคนนี้เป็นนักเตะที่ดีที่สุดของลิเวอร์พูลนับจากยุค 2000 จนถึงบัดนี้

ส่วนพลิกแซงบาร์ซ่า ด้วยศักยภาพของทีม แกร่งทั่วแผ่นเช่นกัน เลยดูมีความปาฏิหาริย์น้อยกว่า แต่ก็ต้องชื่นชมความสามารถนักเตะด้วยที่ทำให้เรื่องยากกลายเป็นเรื่องเป็นไปได้

มีคอมเมนท์ว่าดูไม่ทันหลายท่าน เวลามันผ่านเร็วจริงๆ

จบเกมส์ไม่ได้นอนอ่ะคืนนั้น ความทรงจำยังตราตึง

ผมโชคดีตื่นไม่ทันครึ่งแรก ตื่นมาก็ครึ่งหลังแล้ว เลยได้ดูจนจบ ถ้าตื่นก่อนอาจจะนอนต่อแล้วก็ได้ 55

อันแรกแน่ ๆ

สนามกลาง มีเวลาทำใจแป๊บเดียว เวลาให้เอาคืนเหลือแค่ 45 นาที

อันสอง
เล่นในบ้าน เวลาทำใจบานตะเกียง เวลาเอาคืนเหลือเยอะกว่า

อิสตันบลูโหดกว่าสองขั้น​ 1.รอบชิง​สนามกลาง​ 2.มีเวลาแก้ตัวแค่​ 45​ นาที

ย้อนกลับไปดูย้อนหลังแบบเต็มเกมตอนนี้
ก็ยังไม่อยากเชื่อว่าลิเวอร์พูลชุดนั้นจะกลับมาตีเสมอแล้วยันไปจนถึงดวลจุดโทษกับมิลานตอนนั้นได้

หลังโดนเม็ด 3 คือนั่งเหม่อไปแล้วผม ไม่มีแรงจะลุกไปปิดทีวี เลยนั่งดูต่อ(แบบซังกะตาย)ไปเรื่อยๆอ่ะ
พอเจอร์ราดโหม่งคืนมาลูกนึง วิญญาณถึงจะกลับเข้าร่าง

อิสตันบูล​ ตัวผู้เล่นฟอร์มคนละเรื่องกันเลย​แถมตามอยู่สามลูกอีก
ส่วนกับ​ บาซ่า​ ก่อนแข่งนัดสองผมยังเชื่อว่ากลับมาได้​เพราะฟอร์มบาซ่าตอนนั้นไม่เหมือนยุคต่างดาวแล้วฟอร์มหงส์ในบ้านปีนั้นโหดด้วย


ปล.ลองเทียบนักเตะหงส์ปีอิสตันบูลกับชุดเจอบาซ่าดูจะเห็นถึงความแตกต่างชัดเจนเลย

ยังไงก็ Istanbul ครับ ชื่อชั้น Liverpool เป็นรองและ Milan แต่ละคนนี่คือแทบจะสุดยอดในตำแหน่งนั้นๆ แล้ว
ไปนั่งดูบ้านเพื่อน ครึ่งแรกโดนไป 3 ลูก แทบจะเหมือนหลายๆ คนบอกคือปิดไฟนอนละ
มาครึ่งหลังตามตีเสมอ ผมบอกกับเพื่อน ถ้าจะเกิดอะไรก็ต้องเกิดละ
ภูมิใจแล้วที่ตามตีเสมอได้ แล้วไปยื้อยิงจุดโทษ พลิกมาชนะเฉย
กอดคอน้ำตาไหลกับเพื่อนเลย

แมทช์ Istanbul ตื่นไม่ทันครึ่งแรก เห็นโดนนำเกือบนอนต่อแล้ว โชคดีที่ทนดูต่อ
แฟนทีมนี้ถ้าเป็นโรคหัวใจหรือความดัน ตายคาหน้าจอง่ายๆเลย ตอนนำเค้าก็มีโอกาสโดนตลอด พอตามเค้าก็มีนัดพลิกกลับได้เสมอ

อิิสตัลบูลซิครับ

ก่อนเกมก็เป็นรองทุกอย่าง นักเตะคนละชั้นกันเลย

ครึ่งแรกโดนยับ 3-0 สู้ไม่ได้ทั้งปวง คนละคลาส

ครึ่งหลังตีเสมอแบบปาฏิหารใน 6 นาที

หลังจากนั้นก็โดนยำใหญ่ในเวลาปกติ และช่วงต่อเวลา โดนล่อเป้าเยอะมากๆแต่ไม่เสียประตู

มาชนะลูกโทษแบบต้องชมดูเด็กอ่ะ

เป็นแชมป์ที่ในชีวิตนี้ไม่มีวันลืมเลย

อิสตันบูลแหละ ขนาดตอนนั้นผมเป็นเด็ก น่าจะ ม.ต้น แต่แม่งแบบดูนัดนั้นแล้วนอนไม่หลับ

ผมกองแช่งลิเวอร์พูลแต่คืนนั้นดูแล้วยังต้องเอาใจช่วย อยากเห็นปรากฏการณ์แล้วจังหวะเชฟเชนโก้โหม่งจ่อๆไม่เข้าซ้ำจ่อๆยังติดเซฟ คือรู้สึกทันทีว่าลิเวอร์พูลแชมป์แน่ๆ

ไปเจอเพื่อนแฟนหงส์ตอนเช้าสีหน้าแต่ละคนมีความสุขเหลือล้น
ยอมรับเลยไม่มีใครปิดทีวีนอนก่อน

อิสตันบูล นี่สุดจิง ตอนนั้นเด็กๆอยุ่เลย

เล่นกันยันสว่างเลย

เชฟเชนโก้ นี่ยิงจุดโทษแบบไม่มีความมั่นใจเลย