ตอนเด็กๆสัก 4-5 ขวบที่พอจำได้คือ ห้องนอนผมอยุ่ชั้น 2 ก่อนเข้าห้องมันจะเป็นห้องนั่งเล่นมืดๆ เลยกลัวที่จำเข้าห้องนอนตอนมันมืด เลยคิดว่า ถ้าเราเดินไปมันต้องเจอผีแน่เลยต้องรอผู้ใหญ่พาขึ้น จากตอนนั้นมันคือจุดเริ่มต้นของความคิดว่า ที่มืดๆจะมีผี
พอโตมาถึงวัยรุ่นถึงเริ่มเฉยๆ กะความมืด แต่ดูหนังผีก้กลัวอยู่ หลังจากดูหนังผีที่หลอนมากๆ เวลาอาบน้ำสระผมจะไม่กล้าหลับตา กลัวผีมายืนข้างหลัง แต่ก้ชอบดูหนังผี

จิตใต้สำนึกอยากให้เราตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ตอนที่ความรู้ยังน้อย ปสก ยังน้อย
ด้วยคอมมอนเซนต์มันไม่รู้หรอกว่า อาจจะมีอันตรายอะไรซ่อนอยู่ มันเลยกระตุ้น
เราในรูปแบบของการกลัวผี แต่พอเรารู้มากขึ้นผีก็จะค่อยๆหายไป

ก็เพราะว่ามันมองไม่เห็นก็เลยกลัวครับ

จินตนาการของหนังผีแหละ มันฝังอยู่ในหัวตลอด

ถ้ามองเห็นคงเลิกกลัวไปและ

อารมแบบในแฮรี่ อยุ่ร่วมกันได้เหมือนหมาเหมือนแมว

ในความคิดผม ไม่มีใครกลัวผีครับ

ของผมคือ กลัวความไม่รู้ กลัวอันตราย กลัวบรรยากาศ แต่พอโตขึ้น ก็เริ่มรู้ ทำให้เลิกกลัวความไม่รู้ ปกป้องตัวเองได้ ก็เลิกกลัวอันตรายจากความไม่รู้ แต่บรรยากาศคือเรื่องเดียวที่ไม่กลัวไม่ได้

คนไม่กลัวผี ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กลัว jump scare ไม่ได้หมายความว่าไม่กลัวอันตราย

คนกลัวผี บางคนกลัวเรื่องเล่า จากความไม่รู้ เป็นรู้แล้วว่ามันอันตราย เลยกลัวความอันตรายกว่าเดิม ไม่กล้าลบหลู่เพราะกลัวอันตราย

เมื่อก่อนผมกลัวผีจนขึ้นสมองอะ ปิดไฟที่มืดชอบจินตนาการ แต่มีช่วงนึงผมพบปัญหาชีวิตจนเครียดจนเกือบคิดสั้น ไอความไม่กลัวตายในครั้งนั้นแหละ เลยกลัวความอันตรายน้อยลง พอเป็นทหาร ช่วงฝึกเขาว่าเฮี้ยน คนนั้นคนนี้โดนหลอก ลบหลู่ในใจยังไม่รอด แต่ผมลบหลู่ในใจแบบไม่รู้ตัวตลอด พลาดไปฉี่ข้างศาล เข้าเวรตี2 มีท้าทายนิดนีง แต่ไม่เคยเจออะไร ทำให้ไม่กลัวความไม่รู้ เพราะเริ่มรู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่า

ความน่ากลัวจากหนัง เรื่องเล่าที่เรารับมา


เรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ ส่วนตัวผมไม่ได้กลัวผี ผมกลัวพวกทำของ มากกว่า

หนังผีทำให้กลัว ผมนี้ ศรีษะมาร กับ ปอบผีฟ้า อย่างฝั่งใจ กลัว โตมาเคยเจอผีนะครับ แต่ไม่ได้ตุ้งแช่ หรือ เหวอะวะ ไรขนาดนั้น ก็ไม่ได้กลัวขี้แตกจับไข้

ต่อให้บอกว่าเห็นแต่คนก็ไม่อยากเชื่อ ผีวิญญาณบางทีมันก็ไม่ได้มาแบบในหนัง หน้าตาน่ากลัว แต่จริงๆแล้วเค้าเหมือนคนปรกติ อันนี้ที่ผมเคยประสบพบเจอ

เพราะเรากลัวความมืดครับ พอมันมืดแล้วมองไม่เห็นในหัวเรามันก้จินตนาการไปเลย +กับประสบการณ์วัยเด็กที่ผ่านผีมาในรูปแบบต่างๆ ยิ่งในสังคมเราเนี่ยทั้งหนังผี เรื่องเล่าผี ไหนบางคนจะโดนขู่ให้กลัวตั้งแต่เด็ก ไหนจะโดนหล่อหลอมว่าผีมันมีจริงนะ อย่าลบหลู่นะ บลาๆ

ความมืด+ปสก.วัยเด็กที่ถูกหล่อหลอมมา = กลัวผีครับ

ถ้าสมมุติผีมาตอนกลางวันหรือมาตอนสว่างๆนะ เราก้เห้ยเห็นแต่ไกลแรกๆตกใจนานๆไปคุ้นชินครับ

ทำไมเรากลัวความตาย ทั้งๆที่ไม่เคยตาย

ผมว่าฟีลเดียวกันนั่นแหละ

คงคล้ายๆ อาการที่เราโดนซุ่มยิงละมั้งครับ ถ้าเห็นผู้ร้ายเอาอาจจะไม่กลัวก็ได้

เหมือนเรากลัวเมีย ในขณะเมียอยู่บ้าน เราอยู่ร้านเหล้านั่นแหละ

ผมเคยเจอ จะเรียกว่าผีไหมก็ไม่รู้ แต่มีเพื่อนอีกคนที่เห็นเหมือนกัน

เหตุการณ์คือ ตอน ป.6 นั่งรถ รร ไปถึงแต่เช้า เลยจะไปตีปิงปองเล่นกัน

พอถึงห้อง เจอเพื่อนชื่อจิ๊บ เลยบอกว่าไปตีปิงปองกัน 3 คน (มีเพื่อนอีกคนที่อยู่ห้องเดียวกัน เห็นเหมือนกัน)

จิ๊บก็บอกว่าได้ เดี๋ยวลงไปจองโต๊ะให้

ปรากฏว่าพอตามลงไปผมกับเพื่อนไม่เจอจิ๊บ เลยเล่นกันสองคน

ตอนเข้าแถวหน้าเสาธง เลยถามมันว่าหายไปไหนมา มันบอกว่า กูพึ่งมาถึงตอนเข้าแถวหน้าเสาธงเนี้ย

ผมกับเพื่อนไม่เชื่อ ไปถามแม่ที่เป็นครูอยู่ที่โรงเรียน ก็ยืนยันบอกว่าพึ่งมาถึงด้วยกัน

แล้วอีจิ๊บเมื่อเช้ามันคือใครรรรรรรร

จริงๆเราไม่ได้กลัวผี หรอกเรากลัวความมืดต่างหากครับ