เคยครับ
สมัยเรียนป โท
อะไรๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจ

ตอนนทำงาน วิตกกังวล
หวาดระแวง

หาหมอช่วยได้ครับ
ยิ่งเป็นเยอะ ยิ่งต้องมีที่ระบาย

อย่าตายเลยครับ ชีวิตมีอะไรให้เจอดีๆอีกเยอะ

ไม่นะ เครียดๆผมจะไปหาพลังบวกจาก life coach กับหนังสือฮาวทู
มันเป็นแค่ช่วงนึงไม่ถาวร ฮึดกัดฟันลุยครับ

เคยเครียดเรื่องเรียน สะสมๆมากๆจนเป็นซึมเศร้า มีอาการหูแว่ว ประสาทหลอน เห็นภาพตัวเองกำลังผูกคอตายบ้าง วิ่งให้รถชนบ้าง ขับรถยนต์เห็นภาพหักพวงมาลัยให้สิบล้อชนบ้าง มองอะไรก็เห็นตัวเองกำลังจะฆ่าตัวตาย

แต่ผมสู้ครับ เราเครียดจริงยอมรับ แต่เราไม่ได้อยากตาย อาการมันนำพาเราไป สุดท้ายผมเลือกที่จะรักษาเลย โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่เค้าบอกว่าจะเสียประวัติ บลาๆนะ แล้วผมก็คิดถูกที่ทำแบบนั้น ท่องในใจทุกวัน กูจะไม่มาทำอะไรแบบนี้กับชีวิตกู กูต้องหาย ถ้าเกิดกูจะต้องตาย ขอทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อสังคมแล้วตายก็ยังดีกว่าฆ่าตัวตายไปเฉยๆ แล้วทุกวันนี้หายปกติดี แต่จะรับเรื่องเศร้าๆมากไม่ได้ อย่างเช่น คนฆ่าตัวได้ คนถูกทำร้าย ฯลฯ อาการจะหวิวๆพร้อมกำเริบได้ทุกเวลา อาการที่ว่านั่นคือ อาการที่เค้าเรียกว่า ดิ่งนั่นแหละครับ รู้ตัวว่าตัวเองมีความเสียงแบบไหนก็เลี่ยงรับรู้มันซะ

นอกเหนือจากการรักษาโดยคุณหมอ การกินยาอย่างเหมาะสม เราต้องปรับความคิดเราด้วยครับ ที่ผ่านมา ผมโทษตัวเองมาตลอดว่าเราไม่ดี ทำตามจุดมุ่งหมายไม่สำเร็จ ล้มเหลวในชีวิต คุยกับครอบครัว คำปลอบใจก็ไม่เป็นดั่งที่หวัง เศร้า เสียใจ ความคิดเหล่านี้ คิดได้ครับ แต่เราต้องปลงให้เป็น พูดง่ายนะ แต่ทำยาก แต่ก็ทำได้

คนเราทุกคนล้วนมีปัญหา แตกต่างกันไป ผมก็ปัญหานึง คุณเองก็มีปัญหานึง ผมไม่รู้ว่าคุณต้องประสบพบเจออะไรมาบ้างในแต่ละวัน ความกดดันเป็นยังไง ผมไม่อาจช่วยให้คุณหลุดพ้นจากปัญหาที่คุณมีได้ ผมทำได้เพียงรับฟังและให้กำลังใจให้ทุกเรื่องแย่ๆ ผ่านไปได้ด้วยดี

เอาจริงนะ แค่คุณยอมรับอาการที่คุณเป็น คุณก็เก่งมากๆแล้ว ให้ทุกสิ่งดำเนินต่อไป ค่อยๆคิด ค่อยๆแก้ปัญหาไป อาการไม่ดี ก็รักษาตัวกันไป

สมัยอากงผมยังอยู่ แกสอนว่า เกิดเป็นคนชีวิตต้องสู้ ล้มได้ก็ลุกใหม่ได้ ไม่ไหวก็พัก ถอยหลังมาตั้งหลักค่อยเดินต่อก็ได้ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป เป็นกำลังใจให้นะครับ แล้วมันจะผ่านไปครับ

ไม่ครับ ผมเจอได้หมด

เคยเฉพาะตอนอกหักครับ 99% เป็นเรื่องความรักนี่แหละที่ทำให้อยากตาย แต่พอคิดว่าเราไม่สมหวังกับ ผญ 1 คน แต่เรายังมี ผญ อีก หลายพันคนให้สนุกด้วย จะรีบตายไปทำไม ก็เลยไม่อยากตายละ ใช้ชีวิตให้คุ้มค่า

เคยครับ แต่ฟังหมอลำแล้วดีขึ้น

ช่วงนีผมก็เป็นแบบนี้เลยครับ เซงชิบ ยิ่งฟีลที่มันแวบขึ้นมา ขาดเราไปสักคนครอบครัวก็ไม่เป็นไรหรอก เหนื่อยละพอดีกว่าอะไรแบบนี้อะเกลียดตัวเองชิบหายที่อ่อนแอ แล้วภาพที่เห็นตัวเองทำอะไรต่อมิอะไรนี้กลัวจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ นะ เช่นโดดตึกอะไรพวกนั้นนะ กลัวจริง ๆ ทั้งที่เราไม่อยากตายเลยสักนิด เวรเอ้ย

ผมไม่คาดคิดเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ ผมเคยเป็นคนมี passion มีพลังงานที่จะใช้ชีวิตทุกวันมาก่อน ตอนนี้ผมไม่เหลือพลังงานและแรงจูงใจที่จะใช้ชีวิตต่อไปเลย มันเหมือนชีวิตขาดเป้าหมาย ผมไปหาหมอหาสาเหตุอยู่เป็นปีละครับ แต่ยังไม่ได้ผลสักทีเปลี่ยนยาหลายรอบแล้ว ตอนนี้กำลังจะไปพบหมอจิตแพทย์ละครับ

สู้ ๆ นะครับท่านเป็นกำลังใจซึ่งกันและกันให้มีชีวิตอยู่ต่อไป สิ่งที่มันยึดเหนี่ยวจิตใจของผมทุกวันนี้คือพ่อของผมที่แกแก่ลงทุกวันแค่นั้นจริง ๆ ไม่มีแกอยู่ผมก็ไม่รู้ว่าอยากจะอยู่เพื่อใคร