บางส่วนจากจดหมายเปิดผนึกจากสมาคมผู้ปกครอง

เราขอเรียกร้องแก่ทางโรงเรียน ขอความอนุเคราะห์จากทางโรงเรียน เราขอความชัดเจนในสถานะความเป็นนักเรียนของน้องหยก ทั้งนี้เราเข้าใจความปรารถนาดี ที่โรงเรียนต้องการให้เด็กที่ไม่มีชื่อในระบบได้เริ่มต้นใหม่ ตามฎกติกาของหน่วยงานการศึกษาภาครัฐ โดยให้โอกาสมาเรียนเพื่อรอกระบวนการจัดหาที่เรียนใหม่ และได้อยู่กับเพื่อนๆ แต่เขาคงไม่สามารถยอมรับการกระทำที่กระทบสิทธิของนักเรียนคนอื่น กระทบการจัดการการเรียนการสอน กระทบจิตใจนักเรียนคนอื่นที่ต้องนั่งเรียนแบบหวาดระแวงอีกต่อไป

เราขอเรียกร้องไปยังพ่อและแม่ของน้องหยก การปรากฏตัวออกมาของพ่อแม่จะชี้ทางสว่างให้ลูกที่หลงผิดได้ ไม่ว่าลูกของท่านจะทำผิดอย่างไร เมื่อดำเนินแก้ไขตามกฎกติกาแล้ว ลูกของท่านจะได้รับการให้อภัยจากสังคมเสมอ เราเชื่อว่าความโกรธของพ่อแม่ต่อลูก ยังมีค่ามากกว่าความรักที่ไม่ถูกทางของผู้ที่ไม่หวังดี

เราอยากสื่อสารถึงน้องหยก ด้วยความปรารถนาดีอย่างตรงไปตรงมาว่า “เราไม่อยากเห็นลูกกระทำผิดอีก ไม่ว่าแรงผลักดันของลูกนั้นมันจะเกิดจากความอยุติธรรมใด ๆ ที่มีขึ้นในชีวิตของลูก ไม่ว่าความอยุติธรรมนั้นจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือลูกอาจเข้าใจผิด หรือมีการทำให้เข้าใจผิด” เราจะเอาใจช่วยให้ลูกกลับมาอยู่ในเส้นทางที่ถูกต้อง อีกไม่นานทุกอย่างรอบตัวลูกจะกลับมาดีขึ้น ความรักจากเพื่อนๆ ที่ปรารถนาดีต่อลูก ก็จะกลับมา แต่สิ่งดังกล่าวจะเร็วขึ้น ถ้าลูกกล้าพูดคำว่า “ขอโทษ”

อ่านฉบับเต็ม
https://www.sanook.com/news/9003606/

อย่างแรกเลย ผมไม่ค่อยโอเคกับเรื่องแม่หยกอยู่แล้ว ถ้าได้อ่านคอมเม้นท์หรือกระทู้ของผมบ่อย ๆ ก็จะรู้ว่าปกติผมจะค่อนข้างเห็นใจคนที่ถูกคุกคามโดยรัฐ แล้วก็พยายามเป็นปากเป็นเสียงให้นักกิจกรรม แต่กรณีของแม่หยกผมพยายามนึกเหตุผลร้อยแปดจะเข้าข้าง ก็ใช้แก้ต่างการเงียบหายแบบนี้ไม่ได้อยู่ดี สำหรับผมมันคือการไร้ความรับผิดชอบในฐานะผู้ปกครอง ไม่ว่าจะอ้างอะไร ผมก็ถกเถียงกับเพื่อนสมาชิกในนี้และในทวิตเตอร์เช่นกันว่าการตัดสินว่าผู้ปกครองหยกไม่มีความรับผิดชอบมันแฟร์ไหม ซึ่งไม่ว่าฝั่ง defend จะพยายามอ้างเหตุผลอะไร ผมก็คิดว่าฟังไม่ขึ้น

คือผมเคยเจอครอบครัวของนักกิจกรรมหลายคนในงานยืนหยุดขังบ้าง งานนู้นงานนี้บ้าง รวมถึงประสบการณ์ส่วนตัว ผมพอจะบอกได้ว่าครอบครัวคือ safety net ที่สำคัญมาก ๆ ของนักกิจกรรม โดยเฉพาะเยาวชน อย่างเพนกวิน, ไผ่, รุ้ง คุณจะไม่เห็นความแข็งแกร่งของพวกเขาขนาดนี้ได้เลย ถ้าไม่มีครอบครัวที่พร้อมจะเคียงข้างพวกเขาในทุกสถานการณ์

แล้วถึงส่วนตัวผมจะยังไม่เชื่อเรื่องการ manipulation ของกลุ่มทะลุวังตามที่มีข่าวออกมา (คุณต้องเข้าใจก่อนว่าในกลุ่มนักกิจกรรมมันก็มีเรื่องขัดแย้งและเป็นคู่กรณีกันอยู่) แต่ถ้าพูดถึงการแยกหยกออกมาและให้หยุดพักการทำกิจกรรม คนที่มีอำนาจทางกฎหมายเด็ดขาดก็คือแม่ที่เป็นผู้ปกครองตามกฎหมาย (ถึงผมจะคิดว่าทำไปแล้วก็ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาจริง ๆ ก็ตาม)

แต่อย่างไรก็ตาม แม่ไม่ใช่ต้นเหตุของปัญหานี้ ถ้า scope เฉพาะเรื่องสิทธิการเข้าเรียนเนี่ย ตัวเริ่มต้นของปัญหามันคือโรงเรียน ไอ้มาอ้างเรื่องระเบียบการมอบตัวหรือแม้แต่การผิดกฏระเบียบโรงเรียนเนี่ย มาพูดกันตรง ๆ ก็รู้ ๆ กันอยู่ว่าจะไม่ให้เรียนเพราะอะไร ที่เหลือก็คือเล่นละคร หาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างเพื่อลดแรงต้านของสังคมและบีบให้หยกมันยอมออกไปเอง โดยที่ตัวเองปัดสวะไม่ต้องรับผิดชอบทั้งทางปฏิบัติและทางกฏหมาย

แล้วอ่านจดหมายเปิดผนึกจากสมาคมผู้ปกครอง สิ่งเดียวที่สมาคมเรียกร้องไปยังโรงเรียน โดยสรุปก็คือ เลิกให้หยกมาเรียนซะที แค่นี้เลย WTF มาก ๆ เนี่ย ประเทศมันเต็มไปด้วยผู้ใหญ่หน้าส้นตีนแบบนี้ จะเอาอะไรมาเข้าใจเด็ก จริง ๆ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างนะ แต่อ่านจดหมายเปิดผนึกแล้วแม่งไม่ไหวจริง ๆ แม่งอยู่ระดับความ fuck up เดียวกับคำวินิจฉัยปัญญาอ่อนของศาลในคดี 112 ช่วงนี้เลย อ่านแล้วไมเกรนแดก

ในมุมผู้ปกครองจะเป็นห่วงสวัสดิภาพของบุตรหลานตัวเอง อันนี้ผมไม่ได้มีปัญหาเลยนะ เข้าใจได้อย่างดี แต่ทัศนคติอื่น ๆ ที่แฝงอยู่ในจดหมายเปิดผนึกนี้ส้นตีนมาก รู้ว่าเจอความอยุติธรรมมา แต่ความอยุติธรรมนั้นมันเกิดจากความเข้าใจผิดไปเองหรือป่าว (เข้าใจผิดพ่อง) เพราะถูกปั่นหัวมาโดยพวกชังชาติ เส้นทางที่เลือกเดินอยู่มันผิดนะ กลับตัวกลับใจแล้วขอโทษพวกกูซะ

แก่มาแล้วกะโหลกกะลาแบบนี้ อย่าแก่แม่มเลยเหอะ
คนที่หลงผิดคือผู้ใหญ่แบบพวกคุณนั้นแหละที่สร้างสังคมที่บีบคั้นและกดทับเยาวชนในอยู่ในกรอบแคบ ๆ แล้วถีบหัวส่งเด็กที่รู้จักตั้งคำถามมากเกินไป

ตอนนี้ข้อมูลฝั่ง ผปค หยกมีไรมั่งฮ่ะ fact ฝั่งพ่อฝั่งแม่ว่าตัดเพราะอะไร เงียบเพราะอะไร ทำนองนี้

สำหรับผมคนที่พยายามจะใช้มาตรฐานของตัวเองวัดถูกผิด เหมาะสม ไม่เหมาะสม ไม่ใช่คนที่ทันโลกอีกต่อไปครับ?

แต่อย่างว่า คนไทยติดกับจารีตมานานมาก การจะปรับตัวย่อมเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลานานมากครับ

ไม่มีครับ ไม่เห็นมีใครติดต่อได้ ซึ่งประหลาดมาก

เห็นหยกแต่งตัวมีชุดมีกินมีอยู่นี่คือ บุ้งซัพพอร์ทล้วนๆเหรอจาน หรือหยกก็พอมีเงินในบัญชีไม่ว่าจะด้วยเหตุผลไหน รองเท้ากางเกงเสื้ออะไรใส่ดูดีกว่าผมอีก ลึกๆก็แอบเชื่อว่าแม่ยังส่งเงินให้เสียอีก

น่าจะบุ้ง support หมดครับ บ้านบุ้งค่อนข้างมีฐานะ

พอมีเรื่องสถาบันมาเกี่ยวข้อง ผู้ใหญ่ก็กลายเป็นเด็กปัญญาอ่อนกันไปหมด

มันต้องพิสูจน์ว่า แม่ของหยกเค้าถูกลูกขอว่าห้ามยุ่งจริงไหม

ถ้าจริง สิ่งที่ตามมาคือ พ่อแม่ไม่ยุ่ง แม่ของหยกก็เป็นจำเลยของสังคมอีกคน ว่าไม่ดูแลลูกทุกอย่าง

สังคมชอบที่จะมองว่าพ่อแม่ต้องดูแลลูกทุกอย่างจะให้ทำไงอะ ลูกตัวเองยังขอไม่ให้ยุ่งกับเค้า พอไม่ยุ่งสังคมก็ตราหน้า พอจะเข้าไปดูแลลูกก็ไม่เอา

มันไม่เหมือนกรณีเพนกวิน นั่นแม่เค้ารักลูกและสนับสนุนการกระทำของลูก โดยที่ตัวลูกเองก็ไม่ได้กีดกันแม่

ส่วนเรื่องโรงเรียนมันก็ต้องตามนั้น ถ้าจะให้ใครแก้ต้องให้กระทรวงออกมาแถลง ไม่ใช่ไปกดดันโรงเรียน ก็กฎระเบียบมันออกมาแบบนั้นว่าเด็กต้องเซ็นพร้อม ผู้ปกครอง แล้วแม่หยกดันบอกว่าเซ็นไปให้คนเดียว ซึ่งไม่ใช่บุ้ง พอทีนี้บุ้งไปยื่นเป็นผู้ปกครองมันก็ไม่ถูกต้อง ขนาดตัวหยกเองยังเสียงอ่อยเลยเวลาพูดถึงตรงนี้ มีแต่เถียงว่าก็หาแม่หนูให้เจอ

ผมว่าสุดท้ายก็ไม่พ้นเอาอารมณ์มาอยู่เหนือกฎเกณฑ์กันอะ

ถ้าบอกว่าต้องมาพร้อมผู้ปกครอง ก็คนที่แม่หยกเซ็นไปให้ไง ทำไมไม่ตามหากัน หรือผมงงอะไรไป

ส่วนเรื่องเด็กคนอื่น เอาจริงถ้าผมเป็นผู้ปกครองมันก็ต้องขอให้ชัด อนาคตลูกผม ถ้ากลับบ้านมาแล้วลูกบอกทุกวันนี้ไม่มีสมาธิเรียนเลย วันๆต้องมานั่งกังวล เป็นพ่อแม่จะทำยังไง มันก็ต้องเลือกอนาคตลูกตัวเองไหมล่ะ มันส่งผลเยอะนะ

เด็กในห้องถ้าสมมติ 50 คนบอกไม่ไหวเรียนแล้วกดดัน เรียนไม่รู้เรื่อง ใครจะรับผิดชอบอนาคตของเขาเหล่านี้

เราก็ได้แต่เย้วๆกันอยู่รอบๆ

สังคม และ เสียงส่วนใหญ่ จะตัดสินเรื่องนี้เอง และ ได้มีการตัดสินจากคนส่วนใหญ่ในสังคมไปแล้ว กับคนกลุ่มนี้

ตัวอย่างของการตัดสินอย่างย่อของเสียงคนในสังคม คือเสียงของเพื่อนๆหยกในรถวันนั้น ว่าเขาไม่เอาด้วยแล้ว กับวิธีการแบบนี้

แรกๆสร้างสรรค์น่าชื่นชม หลังๆออกแนวสร้างปัญหา มันไม่ใช่ละ ไม่แปลกที่จะมีเสียงเรียกร้อง ให้พ่อแม่หยก มาดึงหยกออกไปจากกลุ่มคนพวกนี้

หยก อายุยังน้อย ยังมีโอกาสอีกมาก แต่กับคนอายุ26 อย่างบุ้ง อันนี้เกินเยียวยา คิดว่าใกล้โดนเช็คบิลแล้วล่ะ

การเรียกร้องสิทธิของตัวเองไม่ผิด แต่การอ้างสิทธิของตัวเอง ไปเบียดเบียนสิทธิของคนอื่น โดยไม่สน4สน8 มันไม่ใช่ละ อย่างวันที่ไปโรงเรียนล่าสุด ทำชาวบ้านแถวนั้น เดือดร้อนขนาดไหน รถติดยาวทั้งซอย ชาวบ้านเขาไปเกี่ยวอะไรด้วย ถึงมาเบียดเบียนสิทธิของพวกเขา

เข้าใจว่าแก๊งนี้ ต้องพยายามทำผลงาน เพื่อขอทุนจากต่างชาติ เพื่อไม่ให้โดดตัดหางทิ้ง แต่ช่วงหลังๆ ยิ่งทำ ยิ่งพังนะ คนที่เคยเชียร์ ก็พากันส่ายหัวหมด แรกๆ ผมเคยชื่นชมแก๊งนี้นะ แต่หลังวันที่ไปบุกพรรคเพื่อไทย ผมเริ่มเอ๊ะ ว่ามันไม่ใช่แล้วล่ะแบบนี้

มันช้าไปแล้ว ถ้าจะให้เสรีภาพกับหยกตอนนี้ก็ต้องให้หยกคิดได้เอง ถ้าจะมาแค่คุยผมว่าเขาคุยกันไปแล้วจนหยกเลือกแบบนั้น ถ้าจะถอยก็ต้องให้หยกถอยเอง

แต่ที่แย่ก็คือครอบครัวดูไม่ได้แสดงออกว่าเป็นที่รองรับเวลาหันกลับหลังได้เลย ผมก็ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้ติดต่อกันจริง หรือแค่ปล่อยข่าวลดการโดนคุกคาม

ส่วนตัวตอนนี้คิดว่าทำอะไรไม่ได้แล้ว ต่อให้ทำให้หยกกลับไปได้ แต่ถ้าแนวคิดทั้งหยกและฝ่ายโรงเรียนไม่เปลี่ยนมันก็ไม่มีประโยชน์

ไม่ยุ่งคือยังไง คือการปล่อยให้ลูกตัวเองถูกสังคมกระทืบทั้งจากโรงเรียน ครู เพื่อนในโรงเรียน ผู้ปกครองเพื่อน แบบนี้หรอ?

ผมไม่มีลูกนะ แต่มีหลาน นึกสภาพหลานผมบอกให้ผมห้ามยุ่ง อยู่เฉย ๆ จะสู้เอง แล้วปล่อยให้คนอื่นกระทำไปเรื่อย ๆ ตลกอะครับ ผมไม่มีทางอยู่เฉยอะ สมมติทะลุวังมันเป็น cults จริง แล้วในฐานะผู้ปกครองทำยังไง ลูกบอกไม่ให้ยุ่งก็ปล่อยมันไปตามยะฐากรรมแบบนั้นหรอ?

ผมไม่ได้คาดหวังจะให้ออกมาในระดับเดียวกับแม่เพนกวินนะ แต่ไม่ใช่เงียบเหมือนไม่มีตัวตนขนาดนี้

คนที่เซ้นท์ให้เป็นผู้ปกครองนี้ใครครับ ผมไม่แน่ใจเรื่องข้อมูล เท่าที่รู้มีแต่การพูดปากเปล่าว่าอนุญาตให้เก็ทเป็นผู้ปกครอง

เก็ทตอนนี้อยู่ในคุก ข้อหา 112 และไม่น่าจะได้ออกมาเร็ว ๆ นี้ เพราะปฏิเสธกระบวนการยุติธรรมและไม่เอาทนาย

สังคมและเสียงส่วนใหญ่ไม่ใช่ตัวกำหนดความถูกต้องครับ อย่างลืมว่า 10 ปีที่แล้ว ส่วนใหญ่ไม่สลิ่มก็ ignore กันทั้งนั้นในสังคม

จะพูดเรื่องความถูกต้องก็ต้องพูดบนหลักการ ไม่ใช่อ้างอิงจากความเห็นคนส่วนใหญ่ในสังคมครับ

การรับมือกับปัญหาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ไม่งั้นจะมีคนที่รับมือกับความผิดหวังต่างกันได้ยังไง หนักสุดบางคนถึงกับฆตต บางคนก็รับมือได้กลับมาใช้ชีวิตปกติ

เราเอาบรรทัดฐานเดียวกันไปวัดกับทุกคนไม่ได้

และเราก็ไม่รู้ว่าก่อนแม่หยกจะไม่เอาหยกนี่เรื่องมันไปถึงขั้นไหน ถ้าแย่สุดถึงขั้นแม่หยกกราบลูกขอร้องแล้วยื่นคำขาดตัดแม่ลูก แล้วหยกยืนกราน จะให้ทำยังไงอะ

ทุกวันนี้แม่เค้าจะหันไปทางไหนก็ตกเป็นจำเลยสังคมทั้งนั้น

งั้นผมขอลองถามทางออกของปัญหานี้แทนแม่หยกดูว่า

แม่พร้อมจะกลับมาดูแล แต่ขอทุกสื่อห้ามทำข่าว ขอให้แม่ใช้ชีวิตแบบปกติธรรมดาทั่วไปเหมือนที่ผ่านมา ไปไหนขออย่าให้ทักเรื่องหยก ทำเหมือนเรื่องไม่เคยเกิดขึ้น แม่แค่ต้องการขีวิตเรียบง่ายสงบสุข และพร้อมจะดูแลหยก

ปัญหานี้จะถูกแก้ยังไง

อ่อ ถ้าไม่สนเสียงส่วนใหญ่ งี้14ล้านเสียงของก้าวไกล ที่เป็นเสียงส่วนใหญ่ ก็ไม่ใช่ตัวกำหนดความถูกต้องซินะครับ แล้วจะย้อนไปทำไมตั้ง10ปีก่อนครับ เรื่องมันก็เพิ่งเกิด ณ ปัจจุบัน แล้วเสียงเด็กบนรถ ไม่ใชเสียงของคนรุ่นใหม่หรอครับ หยกมีสิทธิ เหนือเพื่อนๆในรถหรอครับ? จริงๆแค่ใช้ commonsense มอง ก็ดูออกแล้วว่า สิ่งที่เด็กกลุ่มนี้กระทำในช่วงหลังๆ มันถูกต้องไหม ผมถึงได้ถามไง ว่าในวันที่ไปนอนขวางรถโรงเรียน ได้นึกถึงชาวบ้าน นึกถึงสิทธิของเขาบ้างไหม ทำรถติดยาวเป็นทาง ทำเขาไปทำงานกันไม่ทัน หรือสนแค่สิทธิของตัวเอง มันไม่ใช่ละ โลกไม่ได้หมุนรอบพวกคุณนะ

แล้วคุณรู้ได้ไงว่าแม่ไม่คุยกันก่อน เกิดแม่คุยแล้วให้ทำตามกฎไปก่อนค่อยไปเรียกร้องวิธีอื่นแต่หยกเลือกเอาแบบนี้แม่พูดไม่ฟังคุณจะบอกว่าแม่ผิดหรอ

ต้องยอมรับมันมีเด็กอีกกลุ่มที่โตขึ้นก็ไม่ฟังใครแล้วเหมือนกัน อันนี้เราก็ไม่รู้แต่คุณกลับไปว่าแม่เค้าโดยที่ไม่ดูตัวเด็กเลย เรื่องการต่อสู้เรียกร้องมันก็เรื่องนึง

แต่ก็ต้องไม่ลืมว่าโรงเรียนคือสถานศึกษา เด็กคนอื่นเค้ามาเรียนหาความรู้ แล้วพฤติการของหยกแบบนี้มันสร้างความเดือดร้อนให้เด็กในโรงเรียนสมาคมก็ต้องปกป้องเด็กนักเรียนอยู่แล้ว

คุณมองจากคนนอกแต่เค้ามองคนในมันคนละมุม การเรียกร้องมีวิธีอื่นอีกเยอะแยะที่ทำได้ ไม่เห็นต้องใช้วิธีที่สร้างความเดือดร้อนให้นักเรียนคนอื่น