ผมก็เคยเป็นครับ ดีที่พี่กล้าตัดสินใจ พอเห็นความรักล่าสุดของพี่แล้วมันยิ่งสวยงาม

หลาย ๆ ครั้ง ที่ผมเจอ ว่า อะไร ที่มันเป็นของเรา มันก็จะเป็นของเรา อะไรที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ของเรา

หลายอย่าง มากครับ ทั้ง แฟน บ้าน รถ การงาน ตำแหน่ง ทรัพย์สินหลายอย่าง

ผมเชื่อว่า ทั้งคู่ชืวิต ของนายก และการไปของสุดยอดกัปตัน ล้วนเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตามเวลาที่เหมาะสม และควรจะเกิด

ถามว่า เคยน้อยใจในโชคชะตาตัวเองไหม หลาย ๆ ครั้ง ผมเตื่อนตัวเอง ว่า
"คนอย่างมึงอะ ไม่เคยได้อะไรง่าย ๆ เหมือนคนอื่นหรอก จำไว้"
แม่แต่ภรรยาก็ยังพูดกับผมประจำว่า พ่อไม่เคยได้อะไรมาง่าย ๆ เลยเนาะ

แต่ก็นั่นแหละครับ Every thing Happens it alway good. เป็นคำที่เอาไว้เตือนตัวเองเสมอ

อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย เรื่องเฮนเดอร์สันเหรอ ป่าว! เรื่องพี่เบนนี่แหละ

เข้าใจเลย "หยุดเดินก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง" สุดท้ายเดินไปทางอื่นแม่มเลย

ต้องจมอยู่กับความคิดตัวเองแบบวนๆเปนพันๆรอบ มันรู้แค่ว่าอยู่ตรงนี้ไม่ไหวแล้ว ต้องออกมาได้แล้ว

ออกมาแล้วก็จมอยู่ซักพักเลย ทำงาน เมา นอน ตื่นมาทำงาน

ปัจจุบันชีวิตดีขึ้นแล้ว ก้าวออกมาจากจุดนั้นได้แล้ว เมื่อผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ก็เหมือนเราได้โตขึ้น

เรื่องในอดีตมันจะค่อยๆเล็กลงอย่างที่ว่าจิงๆคับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ

อ่านแล้วน้ำตาคลอตามครับ
จากทีมคนเคยรอครับ

เรียกว่าตอนช่วงก่อนหน้านี้ ผมตกอยู่ในสถานะนี้เลยครับ แต่พวกผมพลิกกลับไปในอีกรูปแบบนึง จากอวยพรสิ่งดี ๆ ให้แก่กัน เหมือนเรื่องจะจบแล้ว แต่ ณ ปัจจุบันแล้วเราก็กลับมาตกลงกันใหม่โดยเป็นความรักที่หวังดีต่อกันโดยไม่มีสถานะ (เค้าอยู่ต่างประเทศ) ผมอยู่ไทย กลายเป็นว่าทุกวันนี้ผมโอเคนะ วีดีโอคอลวีคละ 1 วัน อัพเดทชีวิตผ่านแชทง่อย ๆ และผมยังคอยไปมาหาสู่ครอบครัวของเธอที่ไทยอยู่เสมอ ไม่รู้มันจะเป็นแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้ผมมีความสุข ผมก็จะทำให้เต็มที่ครับ

ผมละกลัวคนอื่นตีความคำว่าน้อยใจแบบใหญ่โตจริงๆ ทั้งที่ฟังๆมาเค้าแค่น้อยใจเล็กๆว่าทำไมไม่รั้งไว้ แต่ก็เข้าใจว่าถึงเวลาแยกย้ายแค่นั้นเอง

-มันต่างกัน ตรงที่ เฮนเดอสัน เลือกที่จะสู้ต่อได้ แต่เลือกที่จะไม่สู้

-อย่าพูดว่าไม่มีใครต้องการคุณ คล็อปมีปัญหากับเอ็ด เพราะเรื่องสัญญาของเฮนเดอสันกับมิลเนอร์มาแล้ว

-เพราะคล็อปอยากให้เฮนเดอสันอยู่ต่อ แต่เอ็ดไม่เห็นด้วย

-เอ็ด อยากเซ็น กิลมาไรซ์ตั้งแต่อยู่ลียง อยากได้ เอนโซ่ตั้งแต่ยังไม่ย้ายมายุโรป
(แต่คล็อปเลือกเก็บทั้ง2คนไว้)

-ดังนั้น คล็อป ต้องการเฮนเดอสันแน่นอน (ไม่งั้นไม่ต่อสัญญายาวให้หรอก)

-แล้วนิสัยคล็อป ใครมาเคาะห้องคุยเรื่องย้ายกับแก แกไม่เคยห้ามเลย

-พูดง่ายๆ ถ้าเฮนเดอสันเลือกจะอยู่ต่อ คล็อปก็พร้อมใช้งานต่อ อาจไม่มีดีลเอนโดะด้วยซ้ำ

-การกลัวว่าตัวเองจะได้ลงเล่นน้อยลง เป็นได้แค่ตัวโรเทชั่น นั่นก็ขึ้นอยู่กับ"ฟอร์ม"ของคุณ

-ถ้าฟอร์มคุณดี ความฟิตคุณถึง ใครเค้าจะดร็อปคุณ

-ได้ดูสถิติตัวเองเมื่อปีที่แล้วมั้ยละ เทียบกับผู้เล่นที่ย้ายมาใหม่ คุณแพ้เค้าแทบทุกด้านเลย

-ของพวกนี้มันวัดกันในสนาม

-พิสูจน์ให้เห็นสิ ว่าถ้าคุณอยู่ จะเล่นได้ดีกว่าผู้เล่นใหม่ที่ย้ายเข้ามา

-แต่นี่คุณเลือกเองว่าจะไป โดยที่ทุกคนให้"เกียรติ"กับการเลือกของคุณ

-ไม่มีใครรู้หรอก ถ้าคุณไม่พูดตอนนั้นว่า ทำไมไม่รั้งคุณไว้

-แค่พูดต่อหน้าคล็อปตอนนั้นว่าตัวเองไม่อยากย้าย ขอสู้ต่อ ก็จบ

-วันนี้คุณก็ไม่ต้องไปนั่งสัมภาษณ์กับออนสตีนแล้ว

บางครั้งชีวิตก็อยู่ในจุดที่รู้ปลายทาง แต่ไม่ยอมรับความจริง

หลอกตัวเองว่ายังมีหวัง ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น อดทนต่ออีกนิดน่า ปลายทางใกล้เข้ามาแล้ว

ผมเองก็อยู่บนเส้นทางนั้นอยู่ อาจจะคนละสถานการณ์กับคุณเบน

แล้วตอนนี้ก็เกิดคำถามว่า คนที่เค้ารอจนสุดทาง แล้วสมหวัง แฮปปี้เอ็นดิ้งทุกอย่าง มันมีจริงๆใช่ไหมนะ

(ถามเองตอบเอง) ก็คงจะมีแหละ เพราะก็เคยได้ยินได้ฟังมา ได้เห็นกับตาก็มีอยู่

ก็เพราะเชื่อว่าเราอาจจะเป็น 1 ในคนที่โชคดีคนนั้น เลยยังตัดใจไม่ได้ซักที

ผมกำลังติดอยู่ในสถานะนั้นเลย และคิดว่าเราเสียเวลา เราพลาดคนดีๆไปหรือเปล่า

แต่ผมจะรอต่อไป จนกว่าจะรอไม่ไหวแล้วกันครับ ก่อนหน้านี้ลองออกไปได้ 1 ปี ตอนนี้มูฟออนเป็นวงกลม

หวังว่าจะพบเจอจุดที่แตกหักแล้วเลิกกลับไปได้แบบพี่เบนบ้างครับ

ตอนห้ามใจไม่ทักไป ทำยังไงบ้างครับ

ก็ตามอ่านจนจบ นึกในใจประกอบไปด้วยว่า เฮนโด้ คงรู้สึกแบบนี้เช่นกัน ถ้าอยู่ก็คอยประคับประคองรุ่นน้องได้ ถ้าไปก็เจอสิ่งที่ดีกว่าและได้ลงเล่น

เฮนโด้ไม่ใช่คนแรกและไม่ใช่คนสุดท้าย

หากใครยังจำได้
เฮียเจิด ก็ตกอยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้
บีร็อด บอกกับกัปตัน ณ ขณะนั้นว่า
"คุณอาจจะต้องจำกัดจำนวนนัดในการเล่นนะ"

คนเป็นกัปตัน ที่ถวายชีวิตให้สโมสรทั้งตัวและวิญญาณ
แม้กระทั่งหากวันหนึ่งถึงวันตายก็ยังสั่งเสียว่า ไม่ต้องพาไป รพ. ให้พามายังสนามแอนฟิลด์แทน ยังถูกสโมสรกระทำถึงเยี่ยงนี้

สัญญาไม่เคยถูกพูดถึง
แม้ไม่ไล่ ก็เข้าใจได้ว่า up to you

เป็นที่มาของการย้ายไปร่วมทีม LA Galaxy ในที่สุด

มาวันนี้กัปตันเฮนโด้ซ้ำรอยพี่เจิดแบบหนังม้วนเดียวกัน

และอาจจะไม่ใช่เคสล่าสุด

รอดูเคส โม ซาลาห์ ครับ
อาจจะซ้ำรอยแบบนี้ในฤดูกาลหน้า

อยากให้อยู่ แต่ดูออกว่า ย้ายก็ได้นะ
แล้วแต่นาย!

จากที่ผมเข้าใจ เฮนโดไม่ได้ สนเรื่องเงินครับ สิ่งที่เค้าต้องการคือการลงสนาม ติดทีมชาติ ไปยูโรครั้งสุดท้าย

แต่คล๊อปก็พูดตรงๆว่าให้ลงแบบนั้นไม่ได้แล้ว เฮนโดเลยต้องไป

เคสเฮนโด้นี่ กระอักกระอ่วน โค้ชก็ไม่ได้ถึงกับไม่ต้องการ แต่ก็ไม่คอนเฟิร์มตัวจริง เพราะสภาพร่างกายอายุเท่านี้
ส่วนเฮนโด้ก็อยากได้เล่นเยอะๆ ซึ่งอยู่ต่อ ก็คือเวลาลงสนามน้อยลงไปเรื่อยๆ จบแบบนี้ก็ วิน-วิน อยู่
นะ

ส่วนเคสพี่เบน ต้องบอกว่าหักดิบมากๆ น่าจะหวิวๆไปเป็นเดือนเลย อารมณ์นี้เข้าใจ แต่ได้พบคนที่ใช่จนได้ ก็ต้องรักษาเอาไว้ให้ดีที่สุดเลยคับ ต้องบอกว่า มาช้าดีกว่าไม่มา 42547.... เลย

เขียนได้ดีมาก อ่านจนจบเลยครับ
ผมก้คงคล้ายๆกัน อยุในจุดเปลี่ยนของชีวิต ที่ยัง moveon ไม่ได้ซะที ไม่รู้ว่าจะเจอคนที่ใช่คนที่ดีคนที่รักเราเหมือน คนก่อนไหม . . . . ..มันเศร้าเนอะ

เข้ามาอ่าน กลายเป็นกระทู้เล่าอดีต
งั้นขอเล่าระบายเบาๆมั่งละกัน เพราะในนี้เราไม่รู้จักกัน
--------------

จิงๆมันมีเรื่องคาใจ ที่ทุกวันนี้มันไม่มีโอกาสได้เคลียร์กันแล้ว

ผมชอบผญคนนึงมาตั้งแต่ ม.5 เราเรียนพิเศษที่เดียวกันที่บ้านอาจารย์ ซึ่งผมประทับใจความสดใสของเขามากๆ แต่ก็ไม่กล้าคุย ก้แอบมอง แอบยิ้มเขิลๆให้ จนวันนี้ได้ทักแชทไปคุยใน Hi5 แล้วก็คุยกันมาเรื่อยๆ

เป็นเพื่อนต่างโรงเรียนที่สนิทกันเลยแหละ แต่สนิทบนการแชท เพราะพอเจอตัวจริงๆที่เรียนพิเศษผมจะอายมากๆ ไม่กล้าคุย และวันเวลาก็ผ่านไปคุยไปจนเข้ามหาลัย

มีโอกาสได้บอกรัก แต่เขาไม่รับรัก อกหักครั้งแรกในชีวิต ร้องไห้ใหญ่โตแต่ก็เดินออกจากชีวิตเขาไม่ได้ เพราะมันรักจริงๆ รักแรก พอทำใจได้ก็กลับไปคุยกันแบบเดิม คุยเหมือนเพื่อน ขนาดผมจีบผู้หญิงคนอื่นผมยังเล่า ให้เขาฟัง เขาก็ชอบถามว่าเป็นยังไงบ้างกับคนนี้คนนั้น

ต้องบอกว่าถึงผมจะจีบคนอื่น แต่ใจผมลึกๆแล้ว ถ้าเขาใจอ่อนผมคงทิ้งทุกคนเพื่อกลับไปหาเขาเลยแหละ ส่วนตัวเขาก็ไม่มีแฟนเลยเช่นกัน

วันเวลาผ่านไป ผมก็จีบคนอื่นไม่ติด 555 ชีวิตก็คือวนเวียนคุยกับเขามาตลอด สุดท้ายก็เลยบอกรักไปอีกทีเพราะใจเรามันรู้ว่า เขาสำคัญที่สุด แต่คำตอบก็คือเหมือนเดิม เลยอกหักรอบ2กับคนคนเดิม 55555

จนจบมหาลัย แต่แล้วก็ทะเลาะกันด้วยเรื่องขี้ปะติ๋ว แต่ผมน้อยใจจริงๆ มันเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ผมซึ่งอยู่ในช่วงชีวิตเขา และเขาก็อยู่ในช่วงชีวิตผมมาตลอด กลับพูดกันแบบนี้ ผมเลยบอกตัวเองว่า พอได้แล้ว ผ่านมา 7-8ปีแล้ว ถ้าเขาจะรัก ก็คงรักแล้วแหละ

ผมเลยไม่คุยไม่ทักหา แต่เราก็เป็นเพื่อนกันในเฟสอยู่ปกติ เห็นความเคลื่อนไหวของกันและกัน แต่แค่ไม่ได้คุย จนกระทั่งไปเรียนต่อที่ ตปท. จริงๆไม่ได้นัดกัน ไม่รู้มาก่อน แต่บังเอิญจองสอบวันเดียวกันผมเห็นเขา เลยรู้ว่าต้องกะไปตปท. ปีเดียวกันแน่เลย

และก็ไปจิงๆ แต่คนละประเทศ แต่ใกล้ๆกัน จนสุดท้ายผมก็ทักไปหาชวนคุย ความสัมพันธ์กลับมาดีมากๆ เราเคลียร์ใจกันว่าทำไมผมถึงหายไป 2 ปี เขาก็บอกว่าเขารอผมทักไปหาตั้ง 2 ปี ทำไมไม่ทักไปละ เขาอยากเล่าให้ฟังว่าแท้จริงแล้วมันเกิดอะไร

ผมพูดไม่ออกเลย ว่าดีใจหรือเสียใจ เพราะ 2 ปีมันนานมากๆกับการไม่ได้คุยกับใครคนนึงที่ 8 ปีที่แล้วเราคุยกันแทบจะตลอดเวลา

อยู่ตปท. เรายิ่งสนิทกันเพราะด้วยความเหงา ด้วยบรรยากาศเย็นๆ ถึงจะอยู่คนละประเทศแต่ก็คุยกันตลอด ใจผมคิดไปไกลแล้ว่า บางทีอาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้ที่จะให้ผมจีบเขา 10 ปี ก็ทศวรรษนึงฟังดูดีนะกับการมี story ไว้เล่าให้ลุกฟัง คิดไปไกลถึงนั่น

ผมบินไปกับเพื่อน ไปเที่ยวที่เขาอยู่ หลังจากเที่ยวกับเพื่อนๆเสร็จ ผมก็บอกพวกมึงกลับประเทศไปก่อนเลย ผมขอไปเจอคนนึงก่อน ผมเลยอยู่เที่ยวอีก2วันมั้ง เพื่อเจอเขาโดยเฉพาะ

บอกเลยว่า มีความสุขมากๆ แค่ได้เห็นหน้าก็ชื่นใจแล้ว แต่ได้เดินเที่ยวตปท.ด้วยกัน เรียกว่า 10 ปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ได้ไปไหนด้วยกันจริงๆ

ดูอะไรก็จะเข้าท่าไปหมด ผมบินกลับไปเรียนเทอม2ต่อ แต่เราก็คุยกันตลอด สนิทยิ่งกว่าเดิมเพราะมันดูคลิ๊กไปหมด ความรู้สึกมันพรั่งพรู ซึ่งผมก็รู้สึกได้ว่าเขาก็ใจมาแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะดี

จนเกิดเหตุการสำคัญเกี่ยวกับครอบครัวเขา เรื่องสุขภาพคุณพ่อ เขาก็ช็อคเพราะไม่คิดมาก่อน ผมก็เลยพยายามปลอบ พยายามคุยเผื่อเขาจะดีขึ้น แต่กลายเป็นโดนคำพูดแรงๆกลับมา ซึ่งมันสะกิดใจผมจริงๆ มันสะกิดความรู้สึกเมื่อสองปีที่แล้ว ที่เพราะอารมณ์แบบนี้ทำให้เราจากกัน 2 ปี

แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกว่า ผมรับไม่ไหวอีกต่อไป อาจจะด้วยการเจ็บซ้ำๆมานาน การรอคอยที่นานแสนนาน ผมคาดหวังไว้มากมาย มีขึ้นมีลง จนเมื่อวานก่อนมีเรื่องมันดี ดี ดีมากๆ จนไม่คิดว่าวัดถัดมามันจะแย่ได้ขนาดนี้

ผมน้อยใจ แต่ที่เจ็บที่สุดคือ เขาพิมมาต่อว่ายาวมากๆในไลน์ โดยที่ไม่ได้เป็นความจริงเลย ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเพื่อหวังผลอะไร มันคือฟางเส้นสุดท้ายของสุดท้าย ที่บ่งบอกว่า 10 ปีที่ผ่านมา เขาถ่ายทอดมาเป็นตัวอักษรที่ยาวจนล้นหน้าแชท ที่ผมอ่านแล้วร้องไห้ไม่หยุดเพราะผมผิดหวังจริงๆ

ผิดหวังที่เขามองผมในแง่ลบแบบนี้ได้อย่างไร ผมรู้ว่าเขากำลังเสียใจกำลัง down เพราะเรื่องคุณพ่อ แต่สิ่งที่ถ่ายทอดออกมาให้ผม ผมรับไม่ไหว

ผมเดินออกมาจากชีวิตเขาทันทีในวันนั้น วันที่ได้อ่านแชทยาวๆนั่น ผมพิมตอบกลับไปยาวเหมือนกันเพื่อบอกให้เขารู้ว่า ผมเสียใจขนาดไหนที่เขาทำแบบนี้

นั่นคือครั้งรองสุดท้ายที่เราได้คุยกัน

ผมเดินออกมา เจอคนใหม่ๆ คุยกับคนใหม่ๆ และไม่นานผมก็ได้คบกันแฟนคนนี้ แฟนคนปัจจุบันที่คบกันกำลังจะเข้าปีที่ 8 และกำลังจะแต่งงานกันแล้ว

ตัดกลับมาที่คนรักเก่า เราไม่ติดต่อกันอีกแล้ว วันที่ผมมีแฟนผมตั้ง status in relationship ในเฟสบุ๊ค เขาโพสบางอย่างซึ่ง อาจจะไม่มีใครเข้าใจ แต่ผมรู้ดีว่าเขาหมายถึงผม เขายินดีกับรักของผม

บอกตามตรงว่าสะเทือนใจนิดหน่อย เพราะเราจบกันแบบไม่เข้าใจกัน ผมไม่รู้ว่าถ้าผมแค่ทักเขาไปอีกสักรอบเมื่อต่างฝ่ายต่างอารมณ์เย็นลง ผลลัพธ์มันจะอีกแบบหรือป่าว

แต่เมื่อเลือกแล้วว่าจะไม่คุย เลือกแล้วว่า move on และผมก็มีแฟนแล้ว เพราะฉะนั้นดีที่สุดสำหรับทุกฝ่ายคือ ไม่คุยกัน ต่างคนต่างดำเนินชีวิต แค่เห็นกันในเฟสก็พอแล้ว

วันเวลาผ่านไปอีก 2 ปี พ่อเขาก็เสีย ผมเลือกที่จะไปงานศพเพราะเป็นสิ่งที่ควรทำและผมอยากทำ ผมขอแฟนไปแฟนเข้าใจ (แฟนรู้ว่าผญคนนี้คือใคร)

เป็นการไปงานศพที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิต แต่ผมก็เก็บอาการได้ดี เราคุยกันนิดหน่อยเพราะเขาต้องรับแขก แต่พองานจบเราก็ได้นั่งคุยกัน คุยเรื่องหน้าที่การงานเรื่องปัจจุบัน อัพเดทชีวิตกันและกัน แต่เรื่องในอดีตที่ค้างคาเราเลือกที่จะเก็บมันไว้ก่อน เพราะมันก็ไม่ใช่เวลาที่เหมาะจะคุย

ผมคุยไม่ได้นานมาก และตัดสินใจขอกลับเพราะรู้ตัวว่า วันนี้เรามาเพื่ออะไร เรามีแฟนเราขอแฟนมา เมื่องานจบแล้วหน้าที่ของผมคือ กลับ

ก่อนกลับเขาเอ่ยปากว่า อยากให้ผมมางานวันเผาด้วย ผมแบ่งรับแบ่งสู้

สุดท้ายผมกลับมาคิดดู ถามตัวเองว่าเราควรไปไหม ถ้าเราไปมันจะมีอะไรต่างไปจากนี้ไหมนะ คำตอบคือไม่แน่ใจ และผมไม่อยากพิสูจน์ใจตัวเอง

จึงตัดสินใจไม่ไปงานวันเผา มันดีที่สุดสำหรับผม

งานวันนั้นคือครั้งสุดท้ายที่ผมได้เจอและได้คุยกัน

วันเวลาผ่านไปอีก2-3ปีเขาก็มีแฟน และไม่นานก็แต่งงาน

ผ่านมาอีก 2 ปี ผมก็กำลังจะแต่งงานกับแฟนคนนี้

สรุปแล้ว เราสองคนต่างมีเส้นทางของตัวเอง อดีตที่ผ่านมามันทั้งหอมหวานและเจ็บปวด ผ่านกาลเวลามานานจนเมื่อมองย้อนกลับไป ก็ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงอยู่ตรงนั้นได้นานขนาดนั้น หรือผมทำอะไรผิดพลาดตรงไหนที่ไม่สามารถเอาชนะใจคนคนนึงได้ ทั้งๆที่มีโอกาสมากมายกองอยู่ตรงหน้านานนับ 10 ปี

สิ่งที่ค้างคาใจผมจนถึงตอนนี้คือ แชทยาวๆที่เขาส่งมาวันนั้น ผมรู้ว่าเขาพิมพ์ด้วยอารมณ์ผมไม่ได้อยากเคลียร์ใจตรงนั้น แต่ผมอยากรู้ว่าถ้าวันนั้นผมโทรกลับไป โทรกลับไปคุยเพื่อขอโทษ เพื่อให้เราเข้าใจกัน เส้นทางชีวิต กราฟเส้นของเรามันจะบรรจบกันไหมนะ หรือมันจะขนานกันแบบที่เป็นอยู่นี้

มันเป็นสิ่งที่ผมไม่อาจจะรู้ได้เลย หรือจริงๆไม่รู้นี่แหละดีที่สุด...
--------------------

ยาวชิบ เขียนไปเขียนมา 5555 ถือว่าได้พรั่งพรูในสิ่งที่ไม่เคยเล่าใครแม้กระทั่งเพื่อนสนิท