ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง ขอตั้งกระทู้รวบยอดเลยแล้วกันเพราะมีหลายประเด็นแล้วก็คิดว่ามันพอจะเอาคุยในกระทู้เดียวกันได้

1. หยก จริง ๆ ยังไม่ได้ไปดูรายละเอียดเหตุการณ์ล่าสุด แต่คิดว่าน่าจะเดาได้ไม่ยาก เด็กวัยหัวเลี้ยวหัวต่อที่เคลื่อนไหวทางการเมืองแล้วถูกทำให้กลายเป็นศัตรูของรัฐในสังคมที่ไม่มีพื้นที่ปลอดภัยสำหรับความเห็นต่าง จริง ๆ ดูจากสถานการณ์ทางการเมืองต่าง ๆ ผมคิดว่าเรื่องสิทธิการเรียนอาจจะเป็นเรื่องรองลงไปแล้วเมื่อเทียบกับเรื่องคดี 112 ที่คาอยู่ timeline ของกระบวนการก็คิดว่าน่าจะกลับมาเริ่มดำเนินการต่อหลังจากประกาศคนคุมหน่วยงานต่าง ๆ ชัดเจน รวมถึงคดี 112 อีกหลายคดีที่ค้างอยู่ในชั้นตำรวจและอัยการ ซึ่งดูจะเป็นเรื่องที่สังคมไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับหยก (จริง ๆ ก็ไม่ได้ใส่ใจตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องโรงเรียน และยิ่งไม่ใส่ใจเมื่อมีประเด็นอื่นขึ้นมา)

ส่วนตัวผมไม่ค่อยเห็นด้วยกับเด็กอายุต่ำกว่า 15 ที่จะออกมามีบทบาททางการเมืองอยู่แล้ว ไม่ใช่เฉพาะกรณีของหยก แต่ที่มีเด็กขึ้นเวทีของก้าวไกลนั้นก็เหมือนกันถึงจะแค่เป็นการแสดงความคิดเห็นทางการเมือง รวมถึงการพาเด็กมาร่วมชุมนุมด้วย ไม่ใช่ด้วยเหตุผลโง่ ๆ ว่าเด็กวัยนี้ควรสนใจเรื่องอื่นมากกว่า แต่การสนใจการเมืองกับการมีบทบาททางการเมืองมันแตกต่างกันมาก

ช่วงวัย 12-16 ปี เป็นช่วงวัยที่มนุษย์กำลังพัฒนาตัวตนและเกิดภาวะต่อต้าน จะเป็นด้วยเรื่องของฮอร์โมนหรืออะไรก็แล้วแต่ เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ผมว่าถ้าทุกคนลองนึกย้อนกลับไปในวันนั้นของตัวเองก็จะพบว่าเราในวันนั้นทำอะไรหรือตัดสินใจอะไรหรือให้ความสำคัญกับอะไรก็น่าจะเข้าใจ การจะดีลกับเด็กในวัยนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย และจะยิ่งพังเข้าไปอีกถ้าเอาเรื่องการเมืองเข้ามาเกี่ยว

ผมยกตัวอย่าง Greta Thunberg นักเคลื่อนไหวเยาวชนคนสำคัญของยุคในเรื่อง Climate change และ Global warming เกรต้าเริ่มทำ school strike ตอนประมาณ 14-15 ปี (ใกล้เคียงกับหยก) นอกจากนั้นยังกดดันครอบครัวตัวเองให้เปลี่ยนวิธีการใช้ชีวิตให้ลด carbon footprint แบบที่เธอทำ แน่นอนว่าครอบครัวไม่เห็นด้วยและโรงเรียนก็ไม่เห็นด้วยกับการ strike การกระทำของเกรต้าทำให้เกิดประเด็นถกเถียงทั้งในระดับประเทศและโลก ทุกวันนี้เกรต้าก็ไม่ได้ไปเรียนต่อและเป็นนักเคลื่อนไหวเต็มตัว

ผมไม่ลงรายละเอียดด้านประวัติศาสตร์แล้วกันเดี๋ยวจะยาว แต่โดยภาพใหญ่เกรต้าเองก็ไม่ได้ตัดสินใจและกระทำอย่างฉลาดอะไรไปกว่าเด็กในวัยเดียวกันหรอก เพียงแต่เหตุผลเบื้องหลังมันดูยิ่งใหญ่เพราะมันเป็นเรื่องสิ่งแวดล้อมและภาวะโลกร้อน จริง ๆ จะบอกว่าดูยิ่งใหญ่แต่ความเหมือนกันของปัญหาโลกร้อนและ 112 คือ มันดูเหมือนไม่มีทางแก้ไขได้และไม่มีผู้มีอำนาจที่จะลงมือทำเพื่อนำไปสู่การแก้ไขอย่างจริงจังและเป็นรูปธรรม นั้นคือปัจจัยสำคัญที่บีบให้เยาวชนตัดสินใจออกมาทำกิจกรรมทางการเมือง

แต่เส้นทางการเติบโตของเกรต้ากับหยกคงแตกต่างกันมาก ผมไม่ลงรายละเอียดปัจจัยแวดล้อมของเกรต้า แต่สามารถสรุปโดยภาพรวมว่าสิ่งที่แตกต่างกันอย่างมากคือพื้นที่ปลอดภัย เริ่มตั้งแต่ครอบครัวไปจนถึงสังคมและสถาบันการเมือง อย่างที่บอกไปว่าพ่อแม่ก็ไม่ได้เห็นด้วยกับเกรต้า ในทางตรงกันข้าม สิ่งที่เกรต้ากดดันให้ครอบครัวของเธอทำ ทำให้แม่ต้องเสียโอกาสในการเติบโตในอาชีพของตัวเอง แต่ถึงไม่เห็นด้วยพ่อแม่ของเค้าก็ยังคงสนับสนุนเธอในฐานะผู้ปกครองอย่างเต็มที่ ถึงไม่เห็นด้วยกับวิธีการแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่เธอเรียกร้องนั้นเป็นปัญหาใหญ่ที่ส่งผลกระทบกับอนาคตของเยาวชน จริง ๆ ถ้าพูดถึงเรื่องครอบครัว แม้แต่ตัวอย่างใกล้ตัวก็เห็นได้ชัด เช่น แม่ของเพนกวิน พ่อของไผ่ หรือแม้แต่ครอบครัวของเนติวิทย์

ยิ่งพูดไปถึงความแตกต่างของการตอบสนองของสังคมและสถาบันการเมืองเริ่มตั้งแต่โรงเรียนยิ่งแล้วใหญ่ แน่นอนว่าสิ่งที่เกรต้าทำถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักเช่นกัน ทั้งเรื่องวิธีการและเรื่องความเป็นไปได้ของข้อเรียกร้อง เหตุผลเช่น การเรียกร้องทำได้โดยไม่ต้องหยุดเรียน, ข้อเรียกร้องละเมิดเอกสิทธิ์และกรรมสิทธิ์ขององค์กรเอกชน เป็นเหตุผลปกติในการใช้โต้แย้งสิ่งที่เกรต้าทำ แต่สิ่งที่แตกต่างคือสถาบันนับตั้งแต่โรงเรียนไปจนถึงรัฐบาลรับฟังเธออย่างจริงจัง (แต่จริงใจไหมก็อีกเรื่อง) แม้จะแสดงความไม่เห็นด้วยแต่สังคมก็ไม่ลงโทษและกีดกันเธออย่างไม่มีวุฒิภาวะ ทุกวันนี้เกรต้าก็ยังเป็น pain in the ass ขององค์กรอุตสาหกรรมและรัฐบาลของหลายประเทศและขยายสเกลการเรียกร้องออกไปเรื่อย ๆ

นักกิจกรรมพูดชื่อมาเรียงคน ไม่มีใครไม่เคยตัดสินใจผิดพลาดด้วยความงี่เง่าและเหตุผลที่ไม่เข้าท่า สิ่งสำคัญคือคนเหล่านั้นมีพื้นที่ปลอดภัยให้เขาได้ลองผิดลองถูกเพื่อเรียนรู้และเติบโตทางการเมือง ก่อนที่จะมาเป็นหัวขบวนที่มีวุฒิภาวะและตัดสินใจได้ดีขึ้น จริง ๆ ถ้าตัดเรื่องการเมืองออกไป สิ่งที่หยกเจอก็ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่เด็กในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อหลายคนเจอ ครอบครัวทอดทิ้ง สังคมไม่เข้าใจตัวตน ถูกกีดกันออกจากระบบ พื้นที่ปลอดภัยสุดท้ายที่คิดว่าเหลืออยู่คือเพื่อนที่เจอเรื่องแบบเดียวกันมา แต่เพื่อนเหล่านั้นก็แตกหักไม่ต่างกัน เราเห็นพล็อตหนังแบบนี้ในหนังวัยรุ่นหลาย ๆ เรื่อง ซึ่งก็เขียนมาจากประสบการณ์ตรงของใครหลายคน ต่างกันแค่รากของเรื่องนี้มันมาจากเหตุผลด้านการเมือง

สิ่งที่ไร้สาระที่สุดของเรื่องนี้การตอบสนองของสังคม ในขณะที่เพดานของการเรียกร้องทางการเมืองต่ำเตี่ยเรี่ยดิน แต่เพดานของการอดทนต่อความพังของระบบยุติธรรมกลับสูงลิบลิ่ว การเห็นคนโดน 112 ถูกรังแกอย่างไม่เป็นธรรมเป็นเรื่องที่เห็นกันจนชินชาและทำใจยอมรับได้ว่าเป็นราคาที่ต้องจ่าย แต่พอเป็นเรื่องกฏระเบียบโรงเรียนและมารยามสังคม กลับกลายเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้จนต้องสร้างบรรทัดฐานให้ชัดเจนว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ ไม่เช่นนั้นสังคมก็จะกลายเป็นสังคมที่ไร้อารยะ

จริง ๆ มีแนวคิดเรื่องสิทธิและเสรีภาพที่น่าสนใจคือ มันเป็นสมบัติร่วมกันของประชาชน ถ้าสิทธิและเสรีภาพของใครถูกละเมิดอย่างเป็นระบบและโดยระบบ สิทธิ์และเสรีภาพของทุกคนก็ไม่ได้มีค่าให้เคารพอะไร ในทางกลับกันของสังคมไทย สิทธิและเสรีภาพนั้นเป็นสมบัติส่วนบุคคลที่ต้องเลือกใช้และปกป้องกันเอาเอง

2. ทักษิณ อย่างแรกคือยินดีด้วยกับการได้รับการลดโทษ แม้ว่าภาพของมันจะออกมาทุเรศทุรังมากก็ตาม สิ่งที่น่าสนใจคือจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไปต่างหาก บทบาทและที่ทางของทักษิณและพรรคเพื่อไทยจะเป็นยังไงต่อไป ผมเคยบอกไปแล้วว่าโดยทิศทางและสัญญาณหลาย ๆ อย่างมันมีความเป็นไปได้ว่าเพื่อไทยจะกลายเป็นพรรคกษัตริย์นิยมใหม่ ไม่ใช่แค่อนุรักษ์นิยมใหม่ ซึ่งจะทำให้เกิด identity crisis ในหมู่ผู้สนับสนุนทั้งฝ่ายเพื่อไทยและฝ่ายกษัตริย์นิยม

ระยะเวลาโทษที่เหลือ 1 ปีเป็นตัวเลขที่น่าสนใจ ตัวเลขประมาณ 4 เดือนคือระยะเวลาในการจัดตำแหน่งแห่งที่ในโครงสร้างอำนาจใหม่ชนชั้นนำ 1 ปีคือช่วงที่น่าจะเริ่มมีกระบวนการร่างรัฐธรรมนูญใหม่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว สิ่งสำคัญคือเมื่อครบระยะเวลารับโทษของทักษิณ เขาจะสามารถกลับมามีบทบาทในพรรคเพื่อไทยได้อย่างเป็นทางการ การ "อนุญาต" ให้กลับมาคงไม่ใช่แค่ให้กลับมาเลี้ยงหลาน และทักษิณเองก็ไม่เคยแสดงท่าทีว่าหมดไฟทางการเมือง ออกจะเป็นในทางตรงกันข้ามด้วยซ้ำ

จริง ๆ ไม่ใช่เรื่องใหม่ที่เกิดภาวะที่กลุ่มชนชั้นนำเห็นว่าทหารไม่สามารถเป็นตัวแทนบริหารอำนาจได้แล้ว ก็พลัดเปลี่ยนให้พลเรือนขึ้นมานำแทน เราพูดได้ว่านี้เป็น patterns เดิมที่วนลูปอยู่ในการเมืองไทยมาหลายครั้ง ที่ อ.ปิยบุตรให้คำนิยามว่า passive revolution หรือการที่ชนชั้นนำจัดการปรับเปลี่ยนโครงสร้างอำนาจในกลุ่มใหม่เพื่อให้ตอบสนองต่อสถานการณ์ปัจจุบัน โดยรักษาอำนาจนำไว้ให้ได้มากที่สุด ไม่ใช่แค่ในไทย แต่ก็เป็นปกติของการเมืองในต่างประเทศเช่นกัน

การเมืองไทยจบลูป 20 ปีที่ผ่านมาและเปิดบทใหม่หลังจากนี้อย่างเต็มตัว

3. มาตรา 112 เรื่องนี้จะกลายเป็นประเด็นสำคัญในบทใหม่นี้ ตอนนี้อาจจะยังไม่เห็นภาพ แต่คนที่ติดตามสถานการณ์เรื่อง 112 อย่างใกล้ชิดจะรู้ว่าโดย timeline ของคดีความมันจะเข้าสู่ช่วงกระบวนการพิจารณาของศาลหลายคดี รวมทั้งที่ยังค้างอยู่ในชั้นอัยการและตำรวจ

คำถามคือรัฐบาลใหม่และกลุ่มชนชั้นนำจะเอายังไงกับเรื่องพวกนี้ จริง ๆ ทุกคนรู้ดีอยู่แล้วว่าไอ้เรื่องที่ว่าบริหารเศรษฐกิจดีแล้วทุกอย่างจะดีเอง มันแค่เรื่องหลอกเด็ก สิ่งที่ขวางกันขบวนการเรียกร้องการปฏิรูปสถาบันกษัตริย์คือนิติสงครามทั้งหลาย ทั้งคนที่ออกมาเคลื่อนไหวทั้งคนที่สนับสนุนโดยการโอนเงินให้กองทุนประกันตัว มันชัดเจนว่าคนพวกนี้ไม่ใช่คนที่คุณจะดีลได้ด้วยการแค่ทำให้เศรษฐกิจดีขึ้น ทิศทางของการตัดสินคดี 112 จะเป็นตัวกำหนดทิศทางของขบวนการหลังจากนี้ ถ้ายกฟ้องพวกแกนนำหน้าเดิมก็จะกลับมา ถ้าจับพวกนี้เข้าคุกให้หมดก็จะบีบให้พวกหน้าใหม่ ๆ ก้าวร้าวและรุนแรงยิ่งขึ้น

หลายคนอาจจะสงสัยว่าลำพังแค่การแก้ 112 มันจะสลักสำคัญอะไรขนาดนั้น จริง ๆ ถ้าพิจารณาจากด้านนิติบัญญัติมันก็แค่การแก้กฏหมายอาญาด้านความมั่นคงมาตราหนึ่งเพียงแค่นั้น ผลกระทบด้านนิติทัศน์มันไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรขนาดนั้น แต่ในด้านการเมือง จริง ๆ เราใช้คำว่าแก้ 112 ความหมายของมันก็คือการปฏิรูปสถาบันกษัตริย์ สถานะของกฏหมายมาตรา 112 คือสถานะของสถาบันกษัตริย์นับตั้งแต่หลัง 2519 มันคือการสถาปนาสถาบันการเมืองที่ห้ามท้าทายโดยเด็ดขาด ให้กลายเป็นรัฏฐาธิปัตย์โดยพฤตินัย ดังนั้นการยอมรับการแก้ไขมาตรา 112 ก็คือการยอมรับฉันทามติใหม่ว่ากษัตริย์ต้องอยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญอย่างแท้จริงและต้องมีการปฏิรูปสถานะของสถาบันพระมหากษัตริย์

เวลาที่บอกว่าถ้าไม่แก้ 112 ก็แก้ปัญหาเรื่องหยกไม่ได้ มันไม่ใช่แค่ความเกี่ยวพันกันในเชิงคดีความที่เกิดขึ้น แต่ยังพูดถึงภาพรวมของระบบที่ยังคงสถานะของสถาบันกษัตริย์ไว้เหมือนเดิม ไม่ว่าจะพยายามทำการปรับเปลี่ยนโครงสร้างอำนาจของชนชั้นนำ (passive revolution) ยังไงก็ตาม ปัญหามันก็จะไม่คลี่คลาย เมื่อเรื่องนี้ไม่เปลี่ยนมันก็จะมี หยก2 หยก3 หยก4 เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ

ถึงจุดนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระไปแล้วที่จะต้องมานั่งอธิบายว่าทำไมสถาบันพระมหากษัตริย์จึงเป็นศูนย์กลางของวิกฤตการเมืองไทย ประเทศไทยตกอยู่ในสภาวะที่สังคมไม่มีฉันทามติร่วม เมื่อไม่มีฉันทามติร่วมสังคมก็ไม่สามารถปรับเปลี่ยนหรือเดินหน้าได้ ไม่ว่าจะด้านการเมืองหรือเศรษฐกิจ ตอนนี้ไม่มีใครตอบได้ว่าฉันทามติใหม่ของสังคมคืออะไร แต่ที่แน่ ๆ คือมันไม่ได้ยึดโยงกับสถาบันพระมหากษัตริย์เหมือนกับตอนฉันทามติภูมิพล

สนามเศรษฐกิจจะเป็นแค่สนามการต่อสู้ในระยะสั้น แต่สนามการต่อสู้ทางความคิด การแย่งชิงอำนาจนำเชิงสังคมจะเป็นสนามการต่อสู้ที่แท้จริงเพื่อที่จะกำหนดว่าอะไรคือ คำตอบและทางออกของสังคมไทยจากสถานการณ์ปัจจุบัน

อยากรู้จริงๆว่ามันจะมีแผนไหนที่หยุดกงล้อแห่งกาลเวลาได้จริงหรอ

ไอ้การดึงแม้วกลับมาเนี่ย มันจะได้ผลสักแค่ไหน วัยผมเกิดทันยุคแม้ว ถึงจะยังเด็กในตอนนั้นแต่ก็เห็นความแตกต่างเทียบกับยุคหลังๆอยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกยึดติดที่ตัวแม้วอะไร

นองเลือดครับ เดี๋ยวก็ยุบพรรคกงล้อแห่งกาลเวลา

เหตุการณ์ล่าสุด คืองัดกับเพื่อนร่วมชั้น ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับ 112 เลย

เกรต้า ก็มา

อยากรู้เรื่องหนึ่งครับ ถ้าหยกไม่โดนคดี 112 เนี่ยจะมีใครสนใจแบบนี้มั้ยครับ แล้วพี่เอาอะไรมาตัดสินว่าคนในสังคมมองเรื่องแก้ 112 เป็นเรื่องต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แล้วทำไม ก้าวไกล ถึงถูกเลือกมากที่สุดล่ะครับ บริบทของคนในสังคมมันต่างกันนะครับ บางคนอยากพูดแต่ไม่อยากเดือดร้อน เค้าเลยเลือก สส. ไปพูดแทนเค้าในสภาแล้วไงครับ

ผมคิดว่าทุกคนรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตอันใกล้

แต่ทุกคนก็คิดว่า ปัญหาในอนาคต ก็ให้คนในอนาคตมาตามแก้ก็แล้วกัน ตอนนี้หยิบฉวยอะไรได้ ก็หยิบๆไปก่อน

ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีนิดหน่อยตรงที่คนไทยเป็น "คนหัวอ่อน" ครับ ไม่งั้นมันซัดกันนานแล้ว

อาจจะด้วยมันยังไม่ถึงจุดต่ำสุด ยังมีมากกว่านี้ได้อีก

อยากจะแก้ข่าว(มั้ง)เรื่องครอบครัวของน้องหยก ค่อนข้างยาวนิดนึง https://www.facebook.com/nithiwat.wannasiri/posts/pfbid034skGudirLcys2eKsgzGLtMXBKL8GTjDFfXunSbwUwEMYCdyEbyD2LjPrxFLjRKCml

สภาพแวดล้อมหยกมันไม่ได้ดีอย่างที่คุณว่าแหละ แต่คือไม่อยากให้เข้าใจว่าครอบครัวทอดทิ้งหยก

ส่วนตัวผมก็ยังคิดว่าเรื่องแก้ 112 ไม่ใช่เรื่องที่สังคมให้ความสำคัญขนาดจะเป็นอเจนด้าขนาดใหญ่ได้ เนื่องด้วย

1.วิธีเลี่ยงมันง่ายแค่ไมาพูดถึง ไม่ยุ่งเกี่ยว impact มันต่อสังคมก็จะน้อยลงตาม ทั้งๆที่คนรู้นะว่าปัญหามันอยู่ตรงไหน
2. โทษมันแรง โดนง่ายและสู้ยากมาก คนเลยไม่กล้าที่จะออกหน้า
3. ยังมีคนเห็นด้วยกับการมี 112 อันนี้แหละคือประเด็นใหญ่ แถมสังคมบางกลุ่มมองว่า ซัพพอร์ต 112 = แอนตี้สถาบัน

ส่วนตัวผมก็เลือก กก แต่ไม่ได้เลือกเพราะ 112 เลย ผมไม่มองมันเป็น priority แถมเอาจริงถ้า กก จะทำจริงผมก็เชื่อว่าทำไรได้ไม่มากนักหรอก

ส่วนเรื่องการต่อสู้การตัดสินใจของน้องผมขอไม่คอมเม้น แต่ส่วนตัวคิดว่าการต่อสู้ของน้องและวิธีการไม่สามารถทำให้คนส่วนมากเห็นด้วยได้ และมันก้อจะเริ่มเงียบไปในที่สุด สุดท้ายไม่จบที่โรงพยาบาลก็สถานพินิจ

ผมพูดว่าเพดานการต่อสู้เรียกร้องต่ำเตี้ยเรี่ยดินไม่ใช่หรอ? ผมไม่ได้พิมพ์ว่าความสนใจเรื่อง 112 ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

ส่วนเรื่องความสนใจในกรณีหยกก็เทียบได้ง่าย ๆ ครับ กระแสตอบรับตอนหยกถูกจับเข้าสถานพินิจกับตอนที่ด่ายามและปีนกำแพงโรงเรียน

พูดถึงเรื่องหยกจริงๆอยากตั้งกระทู้เอง แต่เห็นคุณ จขกท เขียนสรุปรวบรวมดีแล้วผมก็เลยอยากพูดในมุมมองผมบ้าง

ส่วนตัวกรณีของหยกนั้นทำให้ผมนีกไปถึงตอนเรียน ป.บัณฑิตเพื่อเอาวุฒิครูมาก ผมมีโอกาสได้เรียนอาจารย์คนหนึ่งที่สอยวิชาจรรยาบรรณ

ส่วนตัวผมเองเรียนจบคณะวิทย์ เอกวิชาคณิตมีความเป็นปัจเจกสูงไม่อิงตามระบบ เป็นติวเตอร์ก่อนมาเป็นครูในระบบทำให้ผมเข้าไปเรียน

ป.บัณฑิตด้วยความแรงก ความมั่น คือกะเอาประสบการณ์ไปฟาดฟันกับครูทุกวิชาเลย ยิ่งจรรนาบรรณความเป็นครูยิ่งสนุกเพราะอาจารย์

มีประสบการณ์เยอะ อายุมากแต่หัวไม่เก่าทำให้ผมมีโอกาสถามคำถามแกเด็ดๆหลายคำถาม

Q: เป็นเวลากว่า 15 ปีมาแล้วนับจากที่มีการรัฐประหาร ประเทศไทยไม่เคยปกครองในระบอบประชาธิปไตยอีกเลยทำไมพวกนักวิชาการ ครู

ยังหน้าด้านสอนวิชาสังคมว่าไทยปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข

A: เพราะนั่นคือสิ่งที่สังคมต้องการ คือเป้าหมายที่สังคมไทยต้องการไปให้ถึง

Q: วันไหว้ครูในโรงเรียนที่ให้เด็กหมอบกราบน่ะทำไมยังจัดกันได้หน้าชื่นตาบานทั้งที่มันคือการลดทอนศักดิ์ศรีความเป็นคนของเด็ก และครู

ก็ทำงานแลกเงินไม่ได้ทำงานฟรีจะมาถือเอาเป็นบุญคุณอะไรนักหนา (ตอนนั้นกระแสเรื่องความเหมาะสมในเนตแรงมาก)

A: เพราะสังคมยังไม่มีฉันทามติว่าควรยกเลิก เปลี่ยนแปลง สังคมยังยอมรับประเพณีวันไหว้ครูแบบนั้นอยู่

Q: เด็กที่มันฆ่าคนตายทำไมต้องไปโอ๋ ไปดูแลประคบประหงมเลมันมากมายขนาดนั้น มันเหมาะสมมั้ยคนที่เค้าตายไปแล้วไม่เห็นจะได้รับ

โอกาสนั้นเลย (ข้อนี้จริงๆถามแรงและรายละเอียดเยอะกว่านี้เพราะเห็นต่างสุดขั้ว)

A: เพราะไม่มีใครอยากเติบโตมาเป็นฆาตรกร ถ้ามีโอกาสได้ไปนั่งคุยกับเด็กเหล่านั้นถ้าเด็กเปิดใจจริงครูจะได้รู้ว่าทุกอย่างมีสาเหตุ

พวกเค้ามีเหตุผลที่ทำลงไปแบบนั้น (ส่วนตัวอยากซัดกับแกเรื่องนี้ต่อแต่กลัวคาบเรียนจะไม่ถึงไหน เกรงใจนักศึกษาคนอื่น)

แต่โดยรวมยอมรับว่าเป็นอาจารย์ที่ทำให้ผมเปิดใจได้มากขึ้นอเยอะ ผมชอบคาบเรียนวิชาแกมาก

สรุป มาวันนี้ผมอยากย้อนกลับไปคุยกับแกเรื่องหยกจังเลย ว่าแกยังคงเชื่อแบบเดิมและสอนนักศึกษาแบบเดิมอยู่มั้ยเพราะเห็นชัดๆเลย

ว่าสังคม ครู ปฏิบัติต่อหยก ตรงข้ามกับที่แกสอนทุกอย่าง

เรื่องที่จอมเล่าผมเคยอ่านแล้วครับ อาจจะบอกได้ว่ามาตราฐานของคำว่าครอบครัวหรือผู้ปกครองผมสูงเกินไปก็ได้

การใช้เหตุผลเรื่อง mental health ปฏิเสธความรับผิดชอบในการมาเป็นผู้ปกครองจัดการเรื่องสิทธิการเรียนของบุตร สำหรับผมคือการทอดทิ้งครับ ผมเองมีประสบการณ์ทั้งการถูกคุกคามจากเจ้าหน้าที่รัฐ ทั้งเรื่องการต้องปรึกษาจิตแพทย์ แต่ผมก็จะไม่อ้างว่าผมเข้าใจแม่ของน้อง

แต่ถ้าผมเป็นพ่อของใคร แล้วเกิดเรื่องอะไรขนาดนี้แล้ว ผมคงไม่เลือกปลีกตัวออกไปเงียบ ๆ แบบนี้ ต่อให้จะถูกคุกคามหรือประสบปัญหา mental health

(จริง ๆ ยิ่งจะยกตัวอย่างแม่ของเพนกวินจะยิ่งทำให้มาตราฐานความเป็นแม่สูงขึ้นไปอีก)

ผมก็ไม่ได้พูดถึงเฉพาะกรณีล่าสุดนิครับ ผมก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ไปดูรายละเอียด ผมพูดถึงภาพรวม

แล้วถ้าอยากแย้งเรื่องกรณีที่ยกเกรต้ามาเปรียบเทียบว่ามันไม่เหมาะสมตรงไหนก็ลองแย้งมาครับ

สิ่งที่น้องทำในตอนนี้ ย้ำว่าตอนนี้ มันไม่เห็นพ้อยต์ในการรณรงค์เรื่องแก้ 112 เลยซักนิด เห็นเพียงแต่ภาพคนเอาแต่ใจ อยากให้เรื่องราวเป็นไปตามที่ตนเองต้องการ

ประเด็นเกรต้ากับน้องก็เทียบกันไม่ได้ อีกฝ่ายเรื่องโลกร้อนซึ่งเป็นปัญหาระดับโลกและมีคนกลุ่มใหญ่พร้อมสนับสนุน อีกฝ่ายเรื่องยกเลิกชุดนักเรียนซึ่งมันไม่ใช่ประเด็นใหญ่อะไร มันพูดกันในระบบโรงเรียนได้ และยังไม่เห็นผู้สนับสนุนเท่าที่ควร

ส่วนเรื่อง 112 ในอนาคตคาดว่าหลังจากแม้วรีเทิร์น การแก้ไขจะเป็นเรื่องที่ยากหรือไม่ได้เลย ดูจากซุปเปอร์ดีลก็พอเดาๆกันได้

ผมเห็นผู้ต้องหา 112 หลายคนเขาก็ยอมสู้กับข้อหาตรงๆ ประมาณว่ารีบเคลียร์รีบจบ บางคนก็ยกฟ้อง บางคนก็ติดคุก แล้วกลับไปใช้ชีวิตปกติ มันก็เป็นอีกหนึ่งทางเลือก เพราะสิ่งนี้มันแก้ไขไม่ได้ในห้วงเวลานี้ จะไปเสียเวลากับเรื่องนี้เพื่ออะไร

ที่ท่านพิมพ์มา มันคือเรื่องเดิม วนไปวนมามา 100 รอบแล้วมั้งไง

คนเค้าอยากอ่านความเห็นเรื่องล่าสุดมากกว่า แต่เอาเหอะ ยังไงก็สิทธิเสรีภาพของท่านอยู่แล้ว จะเขียนเรื่องเดิม 100 รอบ ใครก็คงว่าไม่ได้

สรุปท่านได้คุยกับแม่น้องหยก แล้วเหรอครับ

ว่าแม่ ใช้เหตุผลเรื่อง mental health ปฏิเสธความรับผิดชอบในการมาเป็นผู้ปกครองจัดการเรื่องสิทธิการเรียนของบุตร ครับ