ไม่รู้ว่าท่านอื่นเจอเหมือนผมมั้ย
คือเจอหลายคนที่ทำคะแนนสอบข้อกา ปรนัยได้ดีมาก แต่กลับทำข้อสอบเขียนไม่ได้ ถามเพื่อให้อธิบายให้ฟังก็ไม่ค่อยได้

คิดว่าเกิดจากอะไร และคนที่มีความสามารถด้านนี้ ควรทำงานลักษณะประมาณไหน

ผมเป็นเวลาสอบภาษาอังกฤษ อย่าง TOEIC นี่ไม่ยากเลยสำหรับผมนะ

แต่ให้อธิบาย Grammar, Tense ต่างๆ ผมทำไม่ได้เหมือนกัน

part error recognition ใช้ความคุ้นชินเอา ว่าแบบไหนฟังดูปกติ



แต่งานทุกวันนี้ก็เน้นบรรยาย เน้นอธิบายมากเหมือนกัน ของมันฝีกกันได้

ทำงานวิเคราะห์ เพราะสามารถคิดแบบเป็นเหตุเป็นผล แยกแยะตัวเลือกที่ไม่สมเหตุสมผลออกได้ เหลือแค่ตัวเลือกที่เหมาะสมสำหรับนำมาใช้งาน

ส่วนหนึ่งคือเรียบเรียงคำพูดและไม่เข้าใจเพียงพอที่จะอธิบายได้ฮะ ซึ่งผมเคยเป็นวิธีแก้คืออ่าน และ ฝึก รวมถึงจดสรุปจนเข้าใจได้จริงๆฮะ

อารมณ์ซอยเก่งแต่เบิร์นไม่เก่งแบบนี้ปะ

ถ้าคณิต (สมัยเรียน) เห็นคำถามก็ได้คำตอบแล้ว คำตอบมันอยู่ในหัวเลยครับ (แต่หลายๆข้อก็เขียนวิธีทำไม่ได้)

จะถนัดดด้านการวางแผน คิด วิเคราะห์ แยกแยะ

แต่เรื่องอธิบายให้ตรงกับความคิดตัวเองจะไม่ค่อยดีครับ

.

ก็ทำงานที่ไม่ต้องไปยุ่งกับใครมั้ง ลุยเดียว
ไม่ต้องทำงานรวมกับคนอื่นก็ไม่ต้องอธิบาย สื่อสาร ทำความเข้าสจกับคนอื่น

บางทีไม่ได้มีความรู้แบบเข้าใจจริง ๆ จัง ๆ ครับ แต่มันก็มีเซนส์กันได้อยู่ การตัดช้อยส์ หรือประเมินแนวโน้มได้
เหมือนข้อคำถามที่มีคำใบ้มาให้ ถึงจะใบ้หลอก ๆ แต่ก็ช่วยในการตัดสินใจได้อยู่ ดีกว่าไม่มีตัวช่วยคำใบ้ใด ๆ
แล้วเอาจริง ๆ ถ้าเป็นข้อสอบที่ยึดหลักการในการวัดประเมินมาจริง ๆ มันจะมีเงื่อนไขที่เป็นมาตรฐานอยู่ครับ

บางคนรู้มาตั้งแต่สมัยเรียนก็ได้ประโยชน์ไปเยอะ หรือบางคนที่เรียนครูก็อาจจะพึ่งมารู้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใช้ตามหลักการเสมอไปหรอกครับ แต่บางทีการเอาข้อสอบเก่ามาใช้ใหม่ (เวียนปี)
พอมาสลับตัวเลือกไรงี้ คนที่รู้หลักการจะจับสังเกตได้ครับ ซึ่งการออกแบบตัวเลือกหลอกต้องตั้งใจจริง ๆ ถึงจะดี

ส่วนเหมาะทำงานด้านไหน ถ้านับจากตัวเอง จริง ๆ จะชอบงานที่เป็นแนวมีข้อมูลให้เลือกใช้กับสถานการณ์
มากกว่าจะให้ไปหาเอง หรือสร้างใหม่ทั้งหมดอ่ะครับ ประมาณว่าใช้เซนส์ในการเลือกอย่างมีเหตุผลประกอบ

แต่ก่อนผมก็ชอบกานะ แต่หลังจาก จบเรียนมหาลัยที่ ABAC บอกเลยผมชอบเขียนมากกว่าเยอะ

เรียน Marketing อะ ซุยๆไปยังได้คะแนนนะ กานี่ผิดคือผิดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ถามว่าเกิดจากอะไรก็ไม่รู้แฮะ

คนกาเก่งอาจจะไม่ได้รู้จริงๆ แต่มี sense ครับ

บางทีอ่าน choice ละมันเลือกตัดจนเหลือคำตอบได้

สมัยสอบเข้ามหาลัยผมอ่านไปแค่ 2 วิชาเอง ฟิสิกส์ กับ เลข

เคมี ชีวะ ไทย สังคม ไม่ได้อ่านเลย ทำแต่ข้อที่ทำได้ ข้อไหนไม่รู้ ทิ้งดิ่ง ค. อย่างเดียว สรุปได้เคมี 64 ชีวะ 60 ไทยกับสังคมอย่างละ 50

ซึ่งผมว่านี่คือข้อเสียอย่างนึงของข้อสอบปรนัย เพราะถ้านับเฉพาะข้อที่ผมรู้และทำได้จริงๆ น่าจะมีแค่ 60-70% ของคะแนนที่ได้มา เช่นเคมี ชีวะ อาจจะซัก 30-45 ไทยสังคมอาจจะซัก 25-30

ต้องดูหลายอย่าง
อย่างปกติพวกข้อสอบข้อเขียนเท่าที่เคยเจอ จะยากกว่าข้อสอบกาพอสมควร ซึ่งข้อเขียนอาจจะยากจนทำไม่ได้
หรืออาจจะเป็นเรื่องของความเข้าใจอย่างถ่องแท้ในเรื่องนั้นๆ เข้าใจได้ไม่มากพอจนทำให้ไม่สามารถเรียบเรียงหรือถ่ายทอดให้คนอื่นได้

ในมุมมองส่วนตัว คนที่ทำข้อสอบข้อเขียนแล้วอธิบายออกมาไม่ได้คือคนที่รู้ไม่ลึกหรือรู้ไม่มากพอ
เลยคิดว่างานที่ต้องใช้คนที่เชี่ยวชาญเป็นพิเศษไม่ควรให้เขาทำ
แต่ถ้าทำข้อกาได้ก็แสดงว่ามีพื้นฐานในระดับนึง น่าจะเก่งพอที่จะช่วยงานได้ แต่ต้องเป็นแนวรับคำสั่งมาอีกที

ในกรณีที่ความยากของโจทย์เท่าๆกัน ถ้าผู้ทดสอบมีความรู้ความเข้าใจจริงๆ ต่อให้เจอทั้งปรนัย อัตนัยก็ไม่น่าต่างกันรึเปล่า
ผมว่าถ้าเจอเคสเก่งแค่ปรนัย แต่ไม่เก่งอัตนัย สาเหตุน่าจะมาจากการเป็นพวกนั่งจำ นั่งทวนข้อสอบเก่ามาเยอะครับ
เวลาทำข้อสอบที่ออกเป็นตัวเลือกเลยทำได้ฉลุย แต่ถ้าให้มานั่งอธิบายเหตุผลจริงๆจึงทำได้ไม่ดีพอ
ตามคอนเซปท์ของเฟย์แมนครับ อะไรที่เราไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจง่ายๆได้ แสดงว่าเรายังไม่เข้าใจมันจริงๆ

ดังนั้น ลักษณะงานที่เหมาะกับคนประเภทนี้คืองานที่เป็นงานประเภท routine ที่เน้นการทำงานซ้ำๆ งาน operation ครับ แต่จะให้มาทำงานออกแบบหรือวางแผนงานนี่ไม่เหมาะอย่างยิ่ง เพราะขาดความรู้ ความเข้าใจในเรื่องที่ต้องทำอย่างลึกซึ้ง

รู้ไม่จริง จบ