ผมมองว่ามันเป็นพลวัตที่ขับเคลื่อนมาจากค่านิยมในสังคม

ถ้าสังคมมองว่าคนสักมักมีปัญหาเรื่องงาน (แบบที่ จขม.มอง) ดังนั้นมันจะมี barrier ขึ้นมากั้น ทำให้คนที่กำลังคิดจะสักต้องพะวง

เช่น ต้องมาคำนึงถึงโอกาสสมัครงาน กลัวสักแล้วไม่ได้งาน บลาๆๆ ดังนั้นคนที่ยังอยู่ภายในกรอบนี้ โดยส่วนใหญ่ก็เลยเลือกที่จะไม่สัก

ส่วนคนที่ไม่อยู่ในกรอบนี้ คิดว่าไม่สำคัญ ไม่ง้อ ร่างกายของเราเราตัดสินเอง ไม่รับเราเราก็หาทำที่อื่น ออกแนวคิดอิสระ ก็สัก

ดังนั้นโอกาสที่ จขม.เจอคนสัก แล้วรู้สึกอุปนิสัย, การทำงานต่างจากคนไม่สัก ก็เลยไม่ใช่เรื่องแปลกฮะ

เพราะมันก็ถูกคัดมาแล้วรอบนึงตอนที่คนเหล่านี้ตัดสินใจเลือกที่จะสัก / ไม่สัก ด้วยเงื่อนไขของค่านิยมในสังคม

ลองไปอยู่ในประเทศที่อิสระ สังคมไม่ได้มีค่านิยม(แง่ลบ)เรื่องการสัก..แต่ละคนไม่มีเงื่อนไขที่ต้องตัดสินใจเวลาจะสัก

ใครจะสักก็สักได้เลยเหมือนเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย..ท่านก็จะไม่พบความแตกต่างระหว่างคนสัก กับ คนไม่สักฮะ


 

เนื้อหาและหัวมู้มาทางรอยสักกับนิสัย แต่ขึ้นต้นด้วยรอยสักกับการสมัครงาน ต่างกันนะครับ

การสมัครงานมีผลแน่ๆ แต่นิสัยอาจจะมีส่วนในบางกรณี พวกสักเต็มตัวงี้ ส่วนใหญ่สักเพราะสภาพสังคม

ส่วนคนที่สักบางส่วน เน้นสวยงามน่าจะไม่มีผล เพราะเค้าสักเป็นศิลปะ  

ผมสักเต็มแขนสองข้างนะ แต่ผมเนิร์ดชิบหายเลย
สมัครงานไม่มีปัญหาซักที แต่คนมันจะแบบ Red flag ใส่ผมไว้ก่อนเหมือนกัน
แต่คุยไปเรื่อยๆ จะเข้าใจผมเอง
 

ขอบคุณครับ แล้วคิดว่าบ่งบอกนิสัยบางส่วนได้ด้วยไหมครับ  

ขอบคุณมากครับ เห็นด้วยมากๆเรื่องกรองคน แต่ไม่ได้คิดว่ากรองได้ขนาดนั้นนะยังเชื่อว่าคนสักดีๆก็เยอะมากๆ

เรื่องต่างประเทศแอบเห็นต่างนิดหน่อยเพราะหลายที่ก็ไม่รับคนสัก และหลายคนยังคิดลบกับคนสักอยู่เหมือนกัน แต่เห็นด้วยว่าน้อยกว่าไทยครับ  

ผมสักเต็มแขนสองข้างนะ แต่ผมเนิร์ดชิบหายเลย
สมัครงานไม่มีปัญหาซักที แต่คนมันจะแบบ Red flag ใส่ผมไว้ก่อนเหมือนกัน
แต่คุยไปเรื่อยๆ จะเข้าใจผมเอง