พวกศิลปะอ่ะ คือมันไม่มีถูกผิดไม่ควรเอามาคิดเกรดป้ะ อีกอย่างก็พละ(แต่อันนี้ผมชอบ)

ศิลปะเหมือนกัน อจ นิสัยสถุล ชอบเอาผลงานที่ทำไม่สวย หรือคนวาดรูปไม่สวย มา make fun เป็นเรื่องขำๆ
โคตรส้นตีน คือ เราเองไม่ได้คนวาดสวย ทั้งที่วิชานี้มันควรผ่อนคลาย เข้าเรียนครบ ส่งงานก็ควรได้ 4 แล้ว
แต่แมร่งมาให้คะแนนความสวยงาม จะบ้าตาย

ที่เกลียดสุดอคือการรำดาบ

ขอบ่นยาวๆหน่อยละกันครับ ไหนๆก็เปิดประเด็น

นาฎศิลป์ ผมเฉยๆแฮะ อาจจะเพราะว่ามันเรียนน้อยมากๆเลยมั้งครับ อาทิตย์นึงคาบเดียวเองถ้าจำไม่ผิดแล้วคาบละ 50 นาทีคือหมดไวมากๆ มันเลยไม่ได้มีอะไรให้จำจับ รำเริม ดนตรีไทยก็พอฝืนใจผ่านมาได้

แต่ที่ผมเซงสุดต่างจากมู้อื่นๆคือ ไทย ครับ ใช่ครับไทยที่หลายคนเฉยๆ เป็นตัวทำคะแนนด้วย

แต่สิ่งที่ผมเจอคือพวกแบบพวกวรรณคดีไทยวรรณกรรมอะไรที่มันแบบโคตรไม่ใช่แนวเลย

ผมตั้งใจเลือกห้องศิลป์คำนวนที่เค้าวงเล็บว่ามันคือ คณิต-อังกฤษ แต่จริงๆไม่ใช่เลยครับ อังกฤษมันเรียนพอๆ กับห้องอื่นๆนั่นแหละ ที่เหลืออัดภาษาไทยครับ ซึ่งนั่นก็แย่พอแล้วทีทำให้คาบวิชาภาษาอังกฤษเราน้อยลง ภาษาไทยที่เรียนแบบเอาไปใช้ชีวิตจริงๆไม่ได้เลย ผลคือเกรดผมโดนฉุดเยอะมาก ดีที่ได้คณิตมาบูสสี่รัวๆ ช่วยดึงไว้...

ชีวะครับ ไม่มีอคติกัยครูผู้สอน สนิทด้วย
แต่เกลียดวิชานี้มากกกกกกกก

คณิต ผมไม่ถนัดพวกการคำนวน

แถมโตมาเราก็มีเครื่องคิดเลขในการทำงานอยู๋ดี

เป็นคนไม่ชอบวาดรูปครับ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับให้วาดด้วย คือถ้าเรียนแค่ทฤษฎีก็ยังโอเคอยู่

ส่วนนาฏศิลป์ อาจเพราะเจอครูใจดีด้วย เขารู้ว่าเด็กผช.มันก็ได้ประมาณนี้แหละ ขอแค่พื้นฐานกับจังหวะได้ก็พอแล้ว

โรงเรียนผมดีอย่างนึงคือเค้าไม่ค่อย force เด็กเท่าไหร่ โดยเฉพาะวิชาพวกสันทนาการ
ในเทอมนึงมีให้เลือกได้อยู่

นาฏศิลป์ รู้สึกว่าเรียนไปเพื่ออะไร แล้วเป็นวิชาที่แอบอู้ไม่ได้ด้วย