เมื่อก่อนไม่เคยสัมผัสสังคมคนมีเงิน เข้าใจว่าพอเรียนจบพ่อแม่เขาคงหยุดเปย์กัน ให้ไปสู้ด้วยตัวเอง แบบละครหลังข่าวบ้านเรา

พอรู้จักบางคน มันเล่าให้ฟังว่า ถ้ากลับบ้านปีใหม่ สงกรานต์ พ่อแม่ก็ให้พ็อคเก็ตมันนี่กลับกรุงเทพ กลับต่างจังหวัด 10-20k แล้วแต่คน
ทั้งที่อายุก็ทะลุ 30 เหมือนผม แล้วก็ไม่ได้จน ลำบากอะไร มีงานมีการทำกันทั้งนั้น

เลยอยากรู้ว่า ถ้าท่านมีเงิน แล้วมีลูกเนี่ย จะเปย์ลูกจนลูกอายุเท่าไร

แล้วตอนนี้พ่อแม่ใครยังเปย์อยู่บ้าง

ตลอดไป

ตลอดไปปป

เปย์จนตายนั่นแหละมีความสุขมากกว่าซื้อของให้ตัวเองเยอะ

ถ้าอยากให้มันเก่งก็ต้องให้มันดิ้นรน เลิกเปย์แต่ยังซัพพอทอยู่ห่างๆ

เปย์ไปจนตายครับ

แต่ไม่ใช่เปย์ทุกอบ่างนะครับ ให้เขาหาเงิน ใบ้เงินของเขาบ้าง

ถ้าอย่างกลับบ้าน ตจว อาจจะเปย์ค่าเดินทางให้น่ะ ลูกจะได้มีกำลังใจในการกลับบ้าน

หรือถ้าอยากมีรถ ก็ช่วยดาวน์ให้ แต่เอาไปผ่อนต่อกันเอง

แบบนี้ลูกจะได้โต เห็นคุณค่าของเงิน

คือให้เงินไปตั้งตัว ซื้อบ้าน คอนโด สอนให้รู้จักหาเงินแบบสุจริต สอนการให้เงินทำงานแบบนี้คงให้เรื่อยๆ
แต่ถ้าเปย์แบบซื้อของแพงๆ ซุปเปอร์คาร์ เฟิร์สคลาสคงไม่แน่นอน

เกิดมาไม่เคยได้รับอะไรจากพ่อแม่นอกจากชีวิต ดิ้นรนสู้ชีวิตมาตลอด

หากวันนึงได้เป็นพ่อคน จะทุ่มให้ลูกสุดกำลัง ทดแทนที่ไม่เคยได้รับ

เรียนจบมีงานทำก็เลิกเปย์ละ เพราะถ้าผมมีลูกคงมี ตปท แต่กระจอกเกิ๊น

ไปตปทไม่ได้เลยไม่ได้มี ทุกวันนี้เลี้ยงแค่ตัวเองยังอนาถา

พ่อแม่มนุษย์เงินเดือน เปย์จนลูกมีรายได้

ส่วนพ่อแม่เจ้าสัว เจ้าของธุรกิจ เปย์ยันตาย

รวยมาก ก็ให้ไปทำงานก่อนซัก 3 ปี จากนั้นผมจะให้ออก แล้วมานั่งคุยกัน เอาเงินไปทำธุรกิจ

เจ๊ง 9 สำเร็จ 1 ก็โอเคร เพราะ ในเคสนี้คือผมรวยมาก

แต่ความจริงคือ จนมาก

รวยมาก .. ก็คงวางรากฐาน ธุรกิจของครอบครัวให้แข็งแกร่งก่อน พอลูกโตก็ให้เรียนรู้สภาพแวดล้อมสังคมทั้งในประเทศและต่างประเทศ สร้าง society และ connection ที่ดีให้ลูกตั้งแต่เนิ่นๆ

แล้วลูกโตพอดูแลธุรกิจได้ก็ค่อยๆ ป้อนหน้าที่และตำแหน่ง วนลูปแบบนี้ไป

เงินเปย์ลูกก็มาจากระบบหมุนเวียนกำไรหรือปันผลของธุรกิจ ยาวยันหลายๆช่วงรุ่นตระกูลไปเลย

ต้องดูว่ารวยแค่ไหน ถ้ารวยแบบไม่ได้สามารถเปย์ได้ตลอดชีวิต ก็ต้องไม่เปย์ตลอด ให้เขาดิ้นเอง จะได้มั่นใจว่า เขาสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเรา
ถ้ารวยแบบเปย์ได้ยันลูกยันหลาน แปลว่าธุรกิจเราต้องแข็งแรงพอ และเงินเก็บมากเกินพอ ก็จะเปย์ตลอด ชอบเห็นลูกเมียมีความสุขครับ เพราะเป็นความสุขเรา

ถ้าลูกชาย ผมอยากมีกิจการให้ลูกสืบทอด
แต่ถ้าลูกสาว ผมอยากเลี้ยงเค้าตลอดไป

อันนี้ ตามความอยากส่วนตัวล้วนๆนะ

เปย์ทั้งชาติครับแต่ก็ต้องเปย์อย่างมีสติ ไม่ใช่ว่าลูกอยากได้ไรก็ให้ พอไม่ได้ก็งอแง
สร้างเงื่อนไขในการได้รับเงินนี้เพื่อสอนให้เขารู้จักทำอะไรบางอย่างแลกมา

ตอนเด็ก อยากได้ของเล่นก็ต้องเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ พูดแล้วฟัง ไม่พูดคำหยาบ ถ้าทำได้ให้เลย
ช่วงประถม ขอให้ตั้งใจเรียน นั่งฟังครู ทำการบ้าน เป็นเด็กดี วัดผลตอนท้ายเทอม ถ้าผลการเรียนดีให้เลย

ผมเชื่อว่าถ้าปลูกฝังแบบนี้ตั้งแต่เด็ก โตมาลูกผมจะเป็นคนมีวินัย ไม่ขี้เกียจแบมือขออย่างเดียว

พอขึ้นมหาลัย อยากได้รถยนต์ผมซื้อให้แน่ แต่เกรดรถยนต์ต้องปรับตามความสามารถ
ถ้าจบปี 1 ได้ 3.8-4.00 ผมซื้อรถคันละ 3-5 ล้านให้ได้เลย แต่ถ้าปีต่อไปเกรดตก ผมยึดรถ

อายุโตขึ้นผมก็ยังจะต้องเปย์ต่อเพราะมูลค่าสิ่งของที่ลูกต้องการต้องสูงขึ้น ฉะนั้นเงื่อนไขก็ต้องยากขึ้น
ประมาณนั้น