ไม่ว่าจะเคสพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน หรือพ่อแม่รักแบบลูกฉันลูกเธอ ท่านที่โตมาแบบนี้เยียวยาแผลในใจตัวเองยังไงกันครับ
ผมเองเป็นลูกคนเดียวไม่ได้เจอกับตัว แต่รอบตัวผมมี 2 เคสที่ชัดเจนมาก

1. แฟนผม
จริงๆแฟนผมเป็นลูกคนเล็ก ประสบความสำเร็จกว่าพี่น้องคนอื่นนะ จริงๆเป็นลูกรักพ่อแหละ แต่พอพ่อเสียแล้วเหลือแต่แม่ ลำบากมาก คือกลายเป็นเหมือนบ่อทองในบ้าน บ้านแฟนผมมีพี่น้องหลายคน แต่แม่เค้าจะรักแบบหลับหูหลับตาไม่สนเหตุผลเลยอยู่คนนึง คือพี่ชายแฟนผม ซึ่งคนนี้ดันไม่ค่อยเอางานการไร ไม่ดูแลแม่ด้วย ติดแฟนอย่างเดียว

จริงๆก่อนหน้านี้แฟนผมไม่เคยมีปัญหาอะไรนะ ดูแลแม่ทุกอย่าง เจ็บไข้ได้ป่วย พาไป รพ พาไปหาหมอ หาข้าวหาปลาให้กิน ซื้อของเข้าบ้าน ทำกับข้าวล้างจานซักผ้าไรให้หมด แต่หลังๆมาเริ่มหนักข้อ เพราะแม่เอาเงินเอาทองไปให้พี่ชายซะหมด แล้วค่อยมาไถกับแฟนผม ซึ่งตอนนี้พี่น้องคนอื่นก็เริ่มโดนละ กลายเป็นเหมือนต้องทำงานหาตังค์ให้ลูกรักเค้าอ้อมๆ พอทุกคนเริ่มทนไม่ไหว พูดกับแม่ตรงๆ แม่ก็บอกแค่ "แม่รักลูกทุกคนเท่ากันแหละ" แต่ทุกวันนี้ก็ยังเหมือนเดิม จนบางครั้งแฟนผมเครียดน้อยใจมาก เป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ คนใช้ กับบ่อทองให้ขุด แต่คอยโดนบ่นโดนว่าตลอดอยู่ดี ไม่รู้จะทำไง

2.เพื่อนผม
บ้านนี้มีลูก 2 คน เพื่อนผมคนโตนิสัยดีแต่ไม่ฉลาด คนเล็กน้องฉลาดแต่ไม่เอาใคร สนใจแต่ตัวเอง ปัญหาเริ่มตั้งแต่ก่อนสมัยมหาลัย สถานะการเงินบ้านเพื่อเริ่มแย่ลงมากๆจากคนเคยรวย เพื่อนผมเข้าคณะทั่วๆไป ม.ไม่ดังไรมาก พ่อแม่แทบปล่อยเลย จนผ่านไป2-3ปี น้องมันเข้าคณะดีท็อปๆได้ พ่อแม่แทบประเคนเงินก้อนท้ายเพื่อปรนเปรอมันอะ ทั้งซื้อรถทั้งทำอะไรต่อไม่อะไรให้ หวังให้ลูกรักรับไปดูแล กลายเป็นว่าตอนหลังพอมันเรียนจบ มันเลือกทำงานใกล้บ้านแต่ไม่กลับไม่เอาใครที่บ้านเลย ไม่ช่วยเรื่องหนี้สินไรทั้งนั้น กลายเป็นพ่อแม่มันผิดหวังจัดแล้วมาตามจิกตามล้างเพื่อนผมแทน เอากลับบ้านไปดูแล ไม่พอเอาชื่อเพื่อเป็นคนกู้เงินกะกลับมาพยุงธุรกิจอีก เพื่อนก็บอกให้ลองคุยกับน้องเพราะน้องเงินเยอะ ก็ไม่เอาเกรงใจลูก จนตอนหลังเจ๊งเพื่อนผมเป็นหนี้ไป น้องมันยังไม่มาสนใจใยดีบ้านพ่อแม่ก็ว่าไรสักคำเลย ตอนนี้เพื่อนผมก็ระหกระเหินไปเรื่อยทำนู่นทำนี่ บางทีก็สงสารที่เคยเห็นมันร้องไห้

จริงๆมีพ่อผมอีกคน พ่อผมถึงกับนั่งร้องไห้เรื่องย่า ต่อหน้าต่อตาผมเลย แต่ผมไม่อยากเล่าไรมากละ เพราะทุกวันนี้พ่อก็แยกทางไปมีครอบครัวใหม่แล้ว

พวกท่านละ เคยเจ็บปวดกับสถานการณ์แบบนี้แค่ไหนครับ

*เพิ่มเติมอีกนิด ท่านว่าเรื่องนี้มันเป็นธรรมชาติของสัญชาตญาณมนุษย์ที่จะชอบใครไม่เท่ากันปะครับ พอดีเพื่อนผมอีกคนที่รู้ปัญหานี้มาขอให้เล่าให้ฟังว่าเป็นไง เพราะมันกำลังจะมีลูกคนที่ 2 แล้วบอกไม่อยากเห็นตัวเองกลายเป็นคนรักลูกไม่เท่ากัน แต่มันบอกไม่รู้จะทำได้มั้ยในชีวิตจริง

ผมก็เหมือนจะเป็นนะในบางที เพราะพี่ผมเขาเป็นคนไม่ค่อยซี ชิวๆ ต่างจากผม พ่อกับแม่เลยชอบอยู่กับพี่มากกว่า ก็ไม่ได้ไรคับทำใจเพราะมันคือตัวตนของเราก็ต้องรับให้ได้ แต่คิดไว้เลยว่าจะมีลูกแค่คนเดียวเพราะกลัวจะรักลูกไม่เท่ากันนี่แหละ ไม่อยากให้ลูกสักคนต้องมานั่งเสียใจ

ทุกคนในครอบครัวรักผมมากกว่าน้อง​บางทีก็สงสารมันเหมือนกัน

ของผม มีน้องสาว พ่อรักน้องมากกว่า แม่รักผมมากกว่า แต่ทั้ง 2 ก็ให้ทุกอย่างเท่าเทียม

รักเท่ากันมีด้วยหรอ ถามว่าเรารักพ่อแม่ไหม รักแต่เท่ากันไหม ตัวผมเองก็ไม่เท่าอะ

ผมลูกคนสุดท้องที่บ้านโคตรอวยและสปอยมาก แต่ผมไม่ชอบโคตรรำคาญเลย ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆ ได้แต่บ่นในใจว่านู่นเลยไปสปอยพี่ๆเขาบ้าง

อย่างตอนนี้มีหมา 2ตัวยังทำแบบที่เลี้ยงลูกเลย ตัวนึงเลี้ยงในบ้านเป็นลูกรักพาไปเที่ยวตัวเดียว อีกตัวนอนนอกบ้านไม่ได้ออกไปไหนเพราะขนร่วง ผมโคตรสงสารเลยแต่ทำไรไม่ได้

ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยต้องการความรักจากพ่อแม่อะ มหาลันอยู่หอแทบไม่เคยกลับบ้านเลย มันน่าเบื่อ

สุดท้ายผมว่าที่เล่ามามันก็เป็นเรื่องของกรรมนะ เป็นกรรมของทั้งผู้ให้ผู้รับ ผู้กระทำผู้ถูกกระทำ

อย่างลูกที่พ่อแม่ถูกตามใจสุดท้ายด้วยความตามใจก็ไม่ได้ดี

ที่แย่คือ
1.ขาดคุณธรรมขั้นพื้นฐานที่พึงมีให้ลูก กับขาดความรู้ความเข้าใจในการเลี้ยงเด็ก

2.เลี้ยงลูกไม่ใช่หวังให้มาเลี้ยงตอนแก่ มาให้กู้นั่นนี่ มาช่วยนั่นนี่ ถ้าหวังอย่างนั้นอย่ามีลูก คุณก็ฟังมาด้านเดียว ลูกเค้าไม่มากู้นั่นนี่ให้ถูกเเล้ว พ่อแม่หวังแต่จะให้แบก ลูกเค้าก็แย่เหมือนกันไม่ใช่แค่เฉพาะเพื่อนคถณ

คนไทยเลี้ยงลูกให้เป็นทาสตอนยามชรา ที่พึ่งตอนแก่แทบทุกบ้านอ่ะ

แต่ผมชอบอย่างฝรั่งนะ ให้ได้เท่าที่มี มือตีนมีหาเอง ถ้าใจดีส่งคอลเลจให้ก็เทพจัดๆละ

พยายามห้ามตัวเองให้ได้ คิดถึงอนาคตลูกทั้ง 2 ว่าต้องโตไปแบบไม่มีปมในใจ

มันยากแหละ แต่ต้องคอยเตือนสติตัวเองตลอดเวลา

เด็กๆเค้ารับรู้ได้

บ้านผมนี่ไม่เลย ผมคนโตมีน้องอีก 2 คน รู้สึกเท่าเทียมกันปกติ ขอบคุณพ่อแม่มากที่เป็นคนมีตรรกะและไม่หัวโบราณ แต่จะสปอยล์คนเล็กหนักหน่อย เข้าใจได้ เพราะคนโตกับคนกลางหมดภาระแล้ว

น้องคนกลางผมได้ทุกอย่างบ้านที่ดินรถได้ตั้งแต่ก่อนเรียนจบ
ก่อนจะได้ไปก็บอกว่าไม่ต้องห่วงจะดูแลให้แทนพี่น้อง (ผมออกมาทำงาน กทม.)
ทุกวันนี้มันแต่งงานแล้วมีลูก 2 ย้ายครอบครัวผู้ชายเข้ามาอยู่
ผมกะน้องคนเล็กต้องไปซื้อบ้านหาที่อยู่ใหม่กันเอง

หน้ามือเป็นหลังตีน ไอคำว่าพี่น้องแท้ๆเนี่ย

ป.ล.ที่จริงผมพี่คนโตยายกับแม่จะยกให้แต่น้องคนกลางขอ
ผมก็ไม่ว่าไรเพราะเห็นว่าเป็นน้องพอได้แล้วนิสัยเปลี่ยนเฉย

ขึ้นอยู่ตัวบุคคล ถ้าคนที่ได้รับการสปอยมากกว่า ก็รับไว้เองแล้วแบ่งให้อีกคน ก็ได้ แต่จะทำไหมหล่ะ

ผมไม่สะดวกเล่ารายละเอียด
แต่ผมลูกคนกลาง พ่อคนจีนแม่คนไทย แย่กว่าพ่อแม่แบ่งลูกฉันลูกเธอ หรือลูกคนโปรดอีกครับ
เพราะเหมือนเค้าแบ่งคนโปรดกันคนละคน เราเป็นเศษอยู่ตรงกลาง

ขนาดที่ว่าผมสัญญากับตัวเองเลยว่ามีลูก 1-2คน จะไม่ให้มีคนกลางเด็ดขาด
ตอนโตแล้วก็พอเข้าใจได้ แต่ความรู้สึกตอนเด็กๆมันแย่มากจริงๆ

และคิดว่าแม้แต่ตัวเอง ก็อาจจะไม่สามารถป้องกันไม่ให้ลูกรู้สึกแบบนั้นได้

ตอนเด็กๆคิดว่าพ่อแม่รักผมมากกว่าพี่ชาย แต่พอโตมาก็รู้ว่ารักเท่ากันนั้นแหละ

ผมเป็นพี่ชายคนโต ก็เรียนดี ความประพฤติดี ช่วยงานที่บ้านแทบทุกอย่างตั้งแต่เด็ก แต่ก็ถูกดุด่าตะคอกไม่เว้นวัน บางทีก็ตี เหมือนทำอะไรก็ไม่ถูกใจ ชีวิตตั้งแต่เริ่มเป็นวัยรุ่นไม่มีความสุขเลย เจอแต่ Toxic รายวัน

ส่วนน้องชาย ก็เรียนแย่ ไม่ต้องมีหน้าที่ช่วยงานที่บ้านเลยซักอย่าง ก็ได้เล่นได้ใช้ชีวิตตามวัยของตัวเอง ที่บ้านค่อนข้างตามใจ และไม่ดุด่าอะไร ตอนนี้มีลูกแล้วก็ยังเป็นภาระครอบครัวอยู่ เพราะไม่รับผิดชอบเลี้ยงดู

ผมก้าวผ่านมันมาได้ด้วยการบอกตัวเองว่าซักวันจะต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ จะต้องมีอนาคตที่ดีและมีความสุขกว่านี้ให้ได้ สุดท้ายก็ทำได้ ไม่ได้อยู่กับที่บ้านตั้งแต่เรียนมหาลัยจนทุกวันนี้ครับ

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้เค้าเปลี่ยนไปแค่ไหน อายุมากขึ้นในฐานะพ่อแม่แล้วได้เรียนรู้อะไรบ้าง ก็พยามทำหน้าที่ลูกเท่าที่พอจะทำได้ครับ แต่ประสบการณ์ชีวิตที่ตัวเองเจอ มันทำให้ไม่อินไม่ได้ซึ้งอะไรกับเรื่องครอบครัวเลย และก็ทำให้ผมไม่อยากมีลูกด้วย

แม่รักน้องสุดท้องมากกว่า.
ผมรักพี่คนโตสุด.

แต่สุดท้ายทุกคนก็รักกันดี เรื่องแบบนี้ถ้าเข้าใจกันก็พอครับ.
ไม่ใช่ละคร พอรักน้อยกว่าก็ไปประชดประชัน มันจะได้เกลียดมาแทน.