หลายปีก่อน แรกๆผมเห็นใจคนที่วอนนาบีนะ เพราะชอบดู เอาใจพวกเขา เพราะเราก็เคยวอนนาบี

แต่พอนานๆเข้าคือเบื่อจริงๆ เขาคือคนเรื่องมากและเสพติดความเศร้าแล้วอยากได้ความสนใจ
ผมเป็นพวกวอนนาบีช่วงเรียนมหาลัยช่วงนึงนี่ละ ยอมรัับเลย
พอมีช่วงที่เฮฮากัับเพื่อน หรือได้เล่นกีฬา เห้ย มันหลุดจากเรื่องเครียดๆได้หมด
แล้ววันไหนอยู่คนเดียวก็วอนนาบีซึมเศร้าอีกรอบ เป็นสักพักก็เบื่อตัวเองเพราะเพื่อนๆก็เอือม แล้วไม่มีสาวเข้าหา
พอรู้จักวิธีการจัดการความเครียดตัวเอง ก็กลับมาเฮฮาเหมือนเดิม อารมณ์ดียิ้มแย้ม ใครๆก็อยากเข้ามาคุย สบายกว่าเยอะ

เอาคำว่าซึมเศร้าเพื่อมาเบียดเบียนคนอื่นแบบนี้ก็ไม่เอา

บางทีก็รำคาญนะแบบ จะพูดนั้นนี้ก็ไม่ได้เดียวมันกระทบจิตใจเขายังงั้นยังงี้ พูดสู้ๆไม่ได้ อะไรแบบนี้ พูดแบบนั้นแบบนี้ไม่ได้ สรุปพูดไรก็ไม่ได้ทั้งๆที่เราเป็นห่วงกลายเป็นว่าเราจะไปเป็นซึมเศร้ากับเขาซะเอง

สำหรับผมอะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละถ้ามันฟังแล้วดูจริงใจเป็นห่วงเราจริงๆ ไม่ใช่แค่พูดพอให้ผ่านๆไป มันอยู่ที่น้ำเสียงและความจริงใจถ้าเขาห่วงเราจริงๆอะพูดอะไรก็ได้แหละ

น่าเบื่อพวกนี้ต้องมาคอยระวังคำพูดนั้นคำพูดนี้พอไม่พูดก็หาว่าไม่สนใจอีก

จับไปตรวจ เอาผลมา ถ้าเป็นจริงก่ให้ไปรักษา แต่ส่วนมาก ข้ออ้าง!!!

แฟนผมเป็น หาหมอจนเกือบหายจะ 100 เปอละ


ใครมาบอกเป็น แต่ขอดูใบนัดหมอ ถามชื่อตัวยา ตอบไม่ได้ ขมับลูกเดียว

คนเป็นเค้าไม่ได้อยากเป็นหรอก แต่คนที่เป็นจริงๆ ต้องได้รับยาจริงๆ จากจิตแพทย์

แล้วต้องได้รับคำวินิจฉัยจริงๆ บางมันไม่เป็นแบบนั้น

การอ้างป่วยแล้วไปทำให้คนอื่นลำบากมันไม่ใช่อะ

ผมไม่แคร์นะบอกเลย ถ้าผมไม่ได้เป็นคนทำให้เป็นซึมเศร้า

แม่งโคตรน่ารำคาญ กูต้องมาคอยระวังนู่นระวังนี่อะไรอะ ไม่ใช่ปัญหากูนี่

บางคนเปนจิง บางคนเปนหลอก พวกเปนจิงก้อมีหลายระดับ หลายอาการอีก ท่านจะเอาอะไรมาตัดสินเขาล่ะว่าคนไหนจิงคนไหนหลอก บางคนปล่อยผ่านได้ก้อปล่อย เอาเกบมาคิดหมด เครียดเองเปล่าๆ

ผมมีน้องในที่ทำงานเป็น 2 คน ไม่เห็นเคยจะอ้างอะไรขนาดนั้น
แถมจะทำงานแบบดีด ตลอดอีกต่างหาก

มันขึ้นกับคนแล้วแหละ
เป็นก็กินยา กลับมาก็ปกติ

ต้องดูด้วยว่าเศร้าจริงหรือเศร้ามโน ได้ไปหาหมอมารึป่าว

เวลาแฟนผมหรือเพื่อนผมมาบ่นว่าเหมือนจะเป็นซึมเศร้าผมจะบอกว่าปะ​ ไปหาหมอไปส่ง​ บางคนเป็นจริงนะแต่ต้องให้หมอบอกแต่บางคนอย่างแฟนผมนี้​ สุดท้ายแค่เบื่อ​ แค่ขี้เกียจ​ แค่อารมณ์​ไม่ดีแค่นั้นบางที​

อารมณ์​พวกนี้คนปกติบางทีเค้าก็เป็นกันเอง​ อกหัก​ สูญเสีย​ แต่เค้าแก้ปัญหาด้วยการหาทางออก​ หากิจกรรม​ทำ​ หาเพื่อน​ ดูหนัง​ เล่นเกมส์​ ออกไปจากจุดเดิมๆ​

แต่บางคนใช่คำว่า​ เป๋นซึมเศร้ามาดักตรงทางออกไปซะละจนบางคนเป็นจริง​ แต่บางคนที่สถานการณ์​มันหาทางออกไม่ได้จนป่วยจริงก็ต้องเข้าใจ

เคยฟังหมอคนนึงบอก​ คนที่น่าสงสารที่สุดคือคนที่อยู่กับผู้ป่วยไม่ใช่ผู้ป่วย

ข้ออ้างอู้งานสมัยใหม่แหละ มันตรวจยากจริงโรคนี้ ต้องลองมาเป็นสักครั้งรู้เรื่องเลย ยาอะไรก็ไม่หายขาดหรอกถ้าใจไม่สู้ แถมต้องสู้ให้ถูกทางด้วยไม่งั้นหนักกว่าเก่า

ผมบอกเลย สู้กับไอ้โรคเหี้ยนี้มาหลายปี (4-5ปี) โคตรทรมาน การนอนไม่ปกติ ระบบความคิดแม่งต้องแบบคิดบวกจนแทบหมดพลังงาน
คนหลายคนที่ใกล้ตัวผมแม่งเหมือนพยายามใช้โรคนี้มาเป็นข้อต่อรอง เพื่อผลประโยชน์ตัวเองทั้งนั้น

ผมเคยแนะว่าถ้าคนเราเป็นอ่ะ มันต้องมีผลทางร่างกายด้วย เช่น น้ำหนักลงเยอะ นอนมากหรือน้อยเกินไป (จนเห็นว่าแย่)
ถ้าไม่มีอาการพวกนี้ติดต่อกันเกินเดือน อาจจะเป็นสาเหตุอื่น ลองไปหาหมอแล้วพูดให้หมด ให้ช่วยวินิจฉัย
สรุปเอาจริๆงแม่งไม่เป็นหรอก แต่ไปหาหมอขอยามากิน (โรคนี้ส่วนใหญ่รักษาตามอาการ เวลาเจอควรบอกให้หมด)
จากปกติๆ แม่งจะเป็นบ้าเอา เพราะยาพวกนี้มันปรับสารเคมีในสมองให้เหมือนคนปกติ
แต่ถ้าปกติอยู่แล้วยังจะปรับก็เชิญเถอะครับ

คนเป็นจริงที่ผมรู้จักแม่งอยากหายทุกคน แต่ไอ้คนที่นิดๆหน่อยๆอยากจะเป็นนี่คิดอะไรกันอยู่!!!!!

ให้ไปตรวจได้ไหมครับ

หรือว่าพูดไปแล้วเขาจะซึมเศร้าอีก