เค้าว่ายิ่งโตเพื่อนยิ่งน้อยลง สำหรับผมมันโคตรจริงเลย ของพี่ๆ เพื่อนๆ น้อยลงเพราะอะไรกันบ้างครับ

ของผมก็มีเรื่องยืมเงิน/เอาเปรียบบ้าง ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันบ้าง ยิ่งโตผมยิ่งมีอะไรให้ทำเยอะ เพราะเริ่มมีเงิน แต่แทบไม่มีใครไลฟ์สไตล์ตรงกะเราเลย มีแฟนมีครอบครัวก็ห่างๆ กันไป ส่วนผมยังโสด และอีกพวกคือเราพยามคีพความสัมพันธ์ผ่านโซเชียล แต่เค้าก็ดูไม่ได้สนใจหรือคีพเรากลับ ลองปล่อยๆ ก็ห่างหายกันไปเอง เหมือนธรรมชาติคัดสรร

ผมเลือกเพื่อนครับ

เพราะเป็นคนชอบวางแผน ติด perfectionist เด็ดขาด และขี้รำคาญ

ชีวิตประจำวันทุกอย่างต้องเป้ะ เวลานัดกันต้องเป้ะ มาสายได้ไม่เกิน 15 นาที
เวลาทำอะไรจะบอกว่าลืมนู่นนี่ ทำไม่ได้ ไม่รู้ ผมรับไม่ได้ ถ้าผมทำทุกอย่างได้โดยไม่ต้อง effort อะไร ทุกคนรอบตัวผมก็ควรจะต้องทำสิ่งพวกนี้ได้โดยง่ายเหมือนหายใจ

พอเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะ และไม่เป็นกลุ่มใหญ่ๆ ด้วย แต่มักจะเป็นรายคน

ก็จริงแหละมั่งครับ เพื่อนม.ปลาย กับ มหาลัยผม นี่แยกย้ายกันหมด มีลูก มีครอบครัวกันหมดละ

ส่วนเพื่อนใหม่ๆมาจาก สิ่งที่สนใจคล้ายๆกันแทน

ไลฟ์สไตล์ การใช้ชีวิต หลายๆอย่างต่างกันเลย ห่างกับเพื่อนหลายๆคน นานๆจะเจอกันที

นัดเจอกันยากก็ไม่นัดมันละ

คล้ายๆท่านนี้ ยกบางตัวอย่างได้ทำธุรกิจโดยมีหุ้นส่วนที่เป็นเพื่อน ซึ่งความลักษณ์1 ทำให้หลายเรื่องทำใจลำบาก กลายเป็นมีปัญหากันบ้าง รุนแรงก็มีแต่ยังคุยกันได้ สุดท้ายพยายามคิดให้เป็นเรื่องปกติของการทำงานร่วมกัน

หลังๆก็ปล่อยวาง มองแค่เป็นธุรกิจ มองถึงผลประโยชน์ร่วมกัน พยายามไม่ไปยุ่งย่ามอะไรมาก มีปัญหากันเปล่าๆ

ก็อยากเก็บไว้หลาย ๆ คน แต่ส่วนมากจะเลือดตัดมากกว่าครับ เรื่องเล็กเรื่องน้อยบางทีก็ตัด จริงๆมันก็ไม่ดีหรอก Connection น้อย แต่สำหรับคนที่รักจะอยู่คนเดียวแบบผม ผมโอเคนะ เพราะมีเพื่อนสนิทคนสองคนก็พอละ

ไลฟ์สไตล์ + เรื่องยืมเงิน

ครอบครัวครับ
ตาม priority ส่วนใหญ่ก็คงเลือกลูกเมียมาก่อนเพื่อน
นานๆเจอกัน ถ้าไม่สนิทกันจริงๆก็ค่อยๆเลือนกันไปครับ

เลี้ยงหมาครับ เป็นห่วงไม่อยากทิ้งไว้บ้านตามลำพัง เลยลดการสังสรรค์นอกบ้านไปเกือบจะ100%เลย

จริงๆก็ไม่เชิงว่าเพื่อนน้อยลง แต่มันลดการติดต่อจนกลายเป็นไม่ค่อยได้คุยกับเพื่อนๆเท่าไหร่ ยิ่งเพื่อนใหม่ๆนี่ตัดทิ้งไปเลย หมาก็ไม่อำนวยพาไปสนามสาธารณะอีก เห่าสนามแตก

ไม่มีเวลาร่วมกันครับ ต่างคนต่างใช้เวลากับสิ่งที่ตัวเองชอบ
แต่เมื่อเราโคจรมาตรงกันก็ได้ใช้เวลาร่วมก้นได้เสมอครับ

จากที่ผมเพิ่งหลุดออกมาจากสังคมมหาลัย มาเป็นวัยทำงานได้ไม่ถึงห้าปีนะครับ ผมขี้เกียจครับ

+ กับเวลานัดไม่ค่อยตรงกันด้วยครับ การนัดเจอมันเลยยิ่งเกิดขึ้นยากมากขึ้นไปอีก และยิ่งถ้ากลุ่มเพื่อนคุณทำงานกันคนละที่ คนละจังหวัดไกลๆนะกลุ่มนี้หายแน่นอน เดือนๆนึงบางทีเจอเพื่อนแค่ครั้งเดียว หรือไม่เจอเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่สมัยมหาลัยผมเป็นคนเพื่อนเยอะมีหลากหลายกลุ่มมาก ไม่เคยขาดเลยออกได้ทุกวัน

และยิ่งถ้ามีแฟนหรือมีสัตว์เลี้ยงนี้ยิ่งแล้วใหญ่ครับเพราะเราจะไม่โหยหาสังคมเท่าไหร่แล้ว ยิ่งปลีกวิเวกออกไปยิ่งกว่าเดิมอีก

เวลากับภาระครับ แก๊งค์เพื่อนที่สนิทมากๆแต่ ก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงาน มีครอบครัวกันหลายคนเลย
จนแทบไม่ได้คุยกัน ยิ่งพวกที่ไม่เล่นโซเขียลนี่หายยาวเลย เจอกันตอนมีงานอีกที

ทำงานแยกย้ายกันหมดละ บางคนก็กลับบ้านเกิด
ทักไรในเฟสก็ทิ้งๆให้มัน จะอ่านไม่อ่านก็แล้วแต่ 555+