ใครมีเป้าหมายชีวิตบ้าง ผมคิดว่าตัวเองไม่มีเลย จะมีก็แค่ระยะสั้นๆที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่เวลามีมันดีมากนะทำให้รู้สึกมีแรงอยากมีชีวิตต่อ แต่พอจบไปหรือหมดไฟก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปทำไม อยู่แบบเฉื่อยๆเบื่อๆ

อยากได้ไอเดียจากทุกคนครับ อะไรที่ทำให้อยากมีชีวิตต่อที่ไม่เกี่ยวกับการมีครอบครัว ถ้ามีหนี้อาจจะช่วยได้แต่ก็ไม่อยากเครียดแบบนั้น

ตัวผมเองไม่อยากมีลูกไม่อยากแต่งงาน ตอนนี้ก็ไม่มีแฟน อะไรนอกจากนี้ที่จะทำให้ชีวิตสดใสตื่นเต้น อยากดูแลตัวเองพัฒนาตัวเองขึ้นมาบ้าง

หรือจริงๆคนเราไม่จำเป็นต้องมีเป้าหมายหรืออยากมีชีวิตก็ได้

เกษียณประมาณอายุ 50

มีบ้านริมลำธาร เย็น ๆ ที่มีเครื่องใช้ครบครัน

อินเตอร์เน็ตแรง ๆ ตื่นมากินอาหารเช้าเบา ๆ กาแฟสดคั่วเอง

รดน้ำ พรวนดิน สวนเล็ก ๆ ที่ปลูกผีกไว้กินเอง

สาย ๆ มาเทรด กำไรสักวันละ 5k-20k กะพอละ

เป้าหมายคือ เก็บเงินให้เยอะที่สึดแล้วลาออกมานอนโง่ๆ เลี้ยงแมวที่บ้าน

มีข้าวกินมื้อต่อไป
ตอนนี้มีเป้าอยู่แค่นี้จริงๆ ช่วงนี้เจออะไรหลายๆอย่างจนไม่อยากหวังอะไรแล้ว

เลิกทำงานแล้วไม่ลำบากผู้อื่นไม่ว่าจะลูก เมีย ญาติ มีเงินใช้จ่ายตามอัตภาพ
ซึ่งต้องเตรียมๆไว้ตั้งแต่ทำงาน

ไปเที่ยวจนหมดแรง ดูหนัง ซีรี่ย์ ฟุตบอล จนดูไม่ไหว ซึ่งกว่าจะถึงขั้นนั้น โอกาสตายก่อนน่าจะ 99%

เป้าหมายคือไม่ต้องทำงาน ก็เลยต้องทำงานเพื่อหาเงินให้พอไม่ต้องทำงาน ก็เลยกลายเป็นว่าเสาร์อาทิตย์คือเป้าหมายไปละ

เร็วๆ นี้ก็คือพาลูกไปเที่ยวฮ่องกง ญี่ปุ่นสิ้นปี โควิคทำเวลาเที่ยวลูกหายไป 2 ปีกว่า

ถ้าตอนจบก็ รอลูกโตดูแลตัวเองได้ มีคนดูแล ก็เที่ยวกับเมียตอนแก่

ผมมีเป้าหมายนะ

แต่ไม่คิดว่าคนเราจำเป็นต้องมีเป้าหมายนะ คนรู้จักผมหลายคนก็บอกไม่มีเป้าหมาย แค่อยากทำอะไรตามใจตัวเอง ผมเห็นเค้าก็ใช้ชีวิตแบบแฮปปี้ได้ครับ

ไม่มีชีวิตลำบากจนต้องขอให้ใช้ชีวิตรอดไปวันๆก็จะแย่แล้วเป้าหมายที่เคยตั้งไว้ว่าอยากจะดีขึ้นตอนนี้ขอแค่รอดไปวันๆก็พอ

กิน ขี้ ปี้ นอน แค่นี้ก็แฮพปี้แล้วค่ะ แต่ถ้ารวยด้วยจะดีมาก 555

ผมคิดไม่เหมือนชาวบ้าน ผมไม่ได้สนใจเรื่องเกษียณเลยผมสนใจแค่มีรายได้ต่อเดือนไม่ต่ำกว่า 70K ขึ้นไปตลอดชีวิตก็พอใจแล้ว งานก็ทำไปเรื่อย ๆ อยู่เฉย ๆ เที่ยว ๆ กิน ๆ นอน ๆ ไม่ค่อยมีค่า ในความคิดผมนะ

ตอนแรกไม่มี ตอนนี้มีผู้หญิงคนนึงเป็นเป้าหมาย

ลองขยายสเกลความสนใจดูครับ เช่นการค้นหาความหมายของชีวิต การพยายามคลี่คลายความลับของจักรวาล อะไรประมาณนั้น บางทีมันไม่จำเป็นต้องอิงเรื่องๆโลกทางกายภาพมากก็ได้ ลองเปลี่ยนไปคิดถึงเรื่องที่เป็นปัจเจกดู อย่างเกิดมาทำไม ตายแล้วไปไหน จริงๆแล้วการมีชีวิตคืออะไร และมีมันเพื่อเป้าหมายใด ทางใดจัดว่าเป็นทางรอดหรือทางล่มจม จนสุดท้ายก็เดินทางไปถึงการยุติเส้นทางแห่งความทุกข์ ตามนั้นแหละครับ เป้าหมายของคนเรามันพัฒนาขึ้นได้จากประสบการณ์และวุฒิภาวะที่แต่ละคนจะพึงมีได้ ซึ่งคนเรานั้นโดยทั่วไปต่างก็มีความรู้สึกนึกคิดที่มาจากพื้นฐานที่ไม่แตกต่างกันมากคือรักตนเอง ดังนั้นเรื่องพวกนี้พวกเราจึงสามารถพัฒนามันได้ไม่ต่างกันนัก

การจากไปอย่างสงบ ไม่ทรมาน

ชีวิตนี้ ขอแค่เท่านี้จริงๆ

ดิ้นรน ขวนขวายกันไปสุดท้ายไปรอกัน ไม่ช้าก็เร็วที่ป่าช้าอะพี่